Símablaðið - 01.07.1943, Blaðsíða 16
52
SÍMABLAÐIÐ
um veriö knúðir, sökum vanmáttar, til að
lúta öörum.
Eins og vænta má lítur hver sínum aug-
um á silfrið. Til eru þeir menn, í fámenn-
um hópi vorum, sem af óljósum ástæöum,
þrátt fyrir öll skrif, gera tilraunir til þess
aö láta ef til vill rétt vorn í máli þessu fenna,
með því að draga það á langinn. Þeir virð-
ast ekki skilja þá hættu, sem málinu getur
verið búin, með því að fresta afgreiðslu
þess. Ég fæ engan veginn skilið það, að
réttur vor i máli þessu, verði að neinu leyti
betur tryggður að afloknum viðræðum við
Dani. sem, að því er ég hygg, hafa ekkert
um þetta frekar að segja.
Við getum rætt vinsamlega við Dani um
allt annað en skilyrðislausan rétt. vorn, sem
erginn mannlegur máttur getur frá oss
tekið, án þess að fremja óþolandi óréttlæti.
Ég hefi ekkert levfi til að ætla það, að þau
stórveldi, sem nú telja sig berjast fyrir
rétti smáþjóðanna. hvggi að ganga á rétt
vorn að stríðinu loknu, og svíki með þvi
þær vonir og þau loforð sem þau hafa
gefið.
Sl'kt væri ódrengilegt að óreyndu máli.
f innanr'kismálum okkar emra við fs-
,ori^;nrTar harl-’ stó*'sff8ir ' mi'f"l’unu'n. Það
tueðal annarí einkennir s+jórnmáDbT-
áftii vora er þrætupdrnin •oa- stiflvndið.
FDkk'’rnir eru harðsnúnar og vægðarlaus-
ar klíkur. an samkomulaes, iafnf inn á
við s»m út á við. FTver dagur boðar beim
minnkandi trmi<;t bíóðarinnar. Fins o<r ís-
hrönr<-1ið við á-hakkann. sem áin h°fir kast-
að t?1 hliðar úr fa.rve.P'i sínnm. b’ður bess,
að stranmfall elfimnar hrifsi hað með sér
08 hækVandi sól freri bað að blávatni. eins
eru flokkarnir nú á biðlista með st’’óniar-
mvndun 08 b’ða þess eins, að straumur
tímans os- nýiar hugsiónir leysi þá í sundur.
Þeir megna a'drei. í beirri mvnd. sem
hefr nú hirtast þióðinni. að samstilla svo sín
fölsku hlióðfær? að heir geti mvndað sferkt
og dno-andi ríkisvald. Eins og nú er málutn
komið vill helzt enginn flokkur taka hátt i
stiórnarmvndun. af ótta við dóm b'óðar-
innar og minnkandi kiörfvlgi. Þeir óttast
bað eitt að þjóðinni mislíki verk þeirra.
Þess vegna gefa þeir verkfall og neita að
starfa, í stað þess að vera ákveðnir og falla
eða sigra á verkum sínum. Eftir þessu gæti
skipstjórinn ekki tekið sínar ákvarðanir af
ótta við það að skipshöfninni rnyndi e. t. v.
mislika og ganga af skipinu, og læknirinn
'ætti að leita ráða sjúklingsins um læknis-
aðgerð áður en nokkuð er gert, til þess að
tapa ekki tiltrú, ef að illa skildi takast.
„Det er ikke nemt at göre alle til pas“, en
svo heitir smásaga, sem ég las í æsku minni.
Þar segir frá feðgum í kaupstaðarferð. Þeir
höfðu asna meðferðis og riðu honum til
skiptis. Ekki höfðu þeir lengi farið áður
en ásakanir vegfarenda dundu á þeim. Fað-
irinn var ásakaður fyrir að láta son sinn
ungan og þreklítinn ganga. Drengurinn var
ásakaður fyrir að láta föður sinn gamlan
og slitinn, ganga. Þá settust þeir báðir á
bak asnanum, en voru þá ásakaðir fyrir illa
meðferð á vesalings dýrinu. Nú voru góð
ráð dýr. Þeir tóku þá það til bragðs að bera
asnann milli sín, en hlutu háð og spott að
launum og komnst að raun um. að það væri
ekki hægt að gera svo'öllum líkaði. Þess’
saga er alltaf að endurtaka sig. Nú er asn-
inn klæddur kjósendadekri og fjárgræðgi,
borinn á gullstóli milli fjalls og f’öru og
ekki er enn séð fvrir endann á því hvernig
öllu reiðir af. .,011 él birta um síðir“. og
bráðum munum við sjá roða a^ nýjum degi
Nýir fEkkar munu rísa á rústum hinna
gömlu með m'jum hugsiónum og mirk-
miðiim. Þeir munu uopfvlla kröfur fram-
tíðarinnar. með bví að brúa þann aðsföðu-
mun, sem hin margháttuðu störf búa ein-
staklingunnm í lífinu.
Fitt er það, sem ber nokkuð á í fari okk-
ar og bað er virðingarleysi fyrir lögum og
rétti og iim leið fvrir okkur siálf”m. Okkur
er fátt hei'agt en mörgu þarf að bjóða bvrg-
inn og margt að vanhelga. Við erum börn,
sem leikum okkur að voðanum og munurn
án efa „uppskera eins og við höfum sáð“
Einhverntíma kemur sú stund að oss ves-
ölum mönnum lærist að skilja hvern ann-
an, meta og virða og reisa með bví tilveru
vorri og hugsiónum háleita d 'rðarhöll, sem
hvorki mun bifast fyrir afli vinda né ógn-
um undirdjúpa.
Unndór Jónsson.