Bræðrabandið - 01.03.1966, Blaðsíða 4

Bls, 4 - Eræðrabpndið - 3. + 4.thl. f66
' foreldra sinna, ber söfnuðinum að veita hjálp. Kristnir foreldrar líta
á hlutverk sitt sem helga köllun. Þeir munu reyna aö kynna sér hinar
beztu aðferðir barnauppeldis. Þeir munu vita skll þess að skipa og aö
kenna, þess aö reka barnið til að læra og hins að vekja hjá því frððleiks-
þré. Hyggnir foreldrar munu skilja hvenær barnið hefur öðlazt skðlaþroska.
Sumum foreldrum er það mikið kappsmál að koma börnum sínum í smá-
barnaskðla. Slíkt er ekki einhlítt. Bezti menntaskðli gagnar litið nemanda
sem ekki hefur lært námsgreinar gagnfræðastigsins, og gagnfræðaskðlinn
gagnar ekki barni, sem ekki lærði námsgreinar barnaskðlaatigsins. Svo er
eg meö barnið, sem kemur i barnaskðlann án nauðsynlegs undirbúnings. hað
hefir mjög slæma aðstöðu, Bóndinn .plægir og herfar áður en hann sáir. Að
visu eru til frækorn sem spíra þStt þeim sé fleygt ofan á jarðveginn,
en bóndinn fær ekki gðða uppskeru nema hann rækti akra sina.
Hyggin mððir byrjar ekki á því að útvega bami sínu skðlabækur til
þess að léta það læra lestur, skrift og reikning. Hún byrjar á öðru, sem
er mikilvægara eins og hlýðni. s.jálfsst.iðrn og þvi að bera virði.ngu f.vrir
einu og öðru. Takist henni að kenna barninu þetta, mun þaö tryggja þvi
framgang hvert sem ævistarf þess kann aö veröa. Hinn óhlýðni, virðingar-
lausi og ábyrgðarlausi mun aldrei ná gððum árangri i neinu, hversu mörg
ár sem hann kann að eyða á skólabekk. Uppeldisáform Guðs nær til frum-
bernskuskeiösins. Samkvæmt því ber _þá aö leggia grundvöll að heilsu mannsins,
víkka hugarheim hans, auðga sál hans og styrkja lyndiseinkunn hans.
/
’Uidráltur
UR SKIRINGUM BR. A. VARMER A HEBREABREPINU
PEUTT AÐ HUÐARDALSSKOLA 1965
Siðasta grein endaði á frásögn um mann, sem var í Bandarikjunum, Hann var
að reyna aö umflýja sannleikann. Hér heldur frásögnin áfrom:
Hann sagði við sjálfan sig:"Þaö er bezt að komast héöan." Hann vor
þó lengi í Bandarikjunum og alltaf var hann að hitta Aðventista. Alltaf
var Guðs Andi að vinna i hjarta hans. Hann haföi gift sig aftur, danskri
k«nu, Þau voru nú komin til Kaupmonnahafnar. En á skipinu frá Bandarikjunum
hitti hann marga Aðventista og heyrði mikið um trú okkar. Hann segir sjálfur:
"Þegar ég kom til Kaupmannohafnar fékk ég íbúð. Dag nokkurn kom maður aö
dyrunum. Honn var meö boðsseöil frá Aöventistum. Þá hugsaöi ég:"Nú verð ég
að fara." Eg fór á allar samkomurnar og nú verð ég aö láta skírast."
Páll talar um jörð sem hefur drukkið i sig regnið. Jörðin fær regn
og sól, en hún ber engon ávöxt. Þaö eru dauð verk og þaö er hættulegt,
þvi Jesús hefur ka^-lað okkur til þess aö bera évöxt og i stað þess notar
jörðin sólina og regnið til einskis. Þessi jörð veröur bölvufi en ekki
blessun eins og hún átti að vera. Þannig má okkar kristna lif ekki vera.
Það veröur að bera ávöxt.
"En," segir Páll, "þannig er þaö ekki meö yður." Og ég hefi þá
tilfinningu aö þannig sé þaö ekki með okkur, þvi onnors heföum viö ekki