Dagblaðið Vísir - DV - 20.10.2006, Blaðsíða 28

28 FÖSTUDAGUR 20. OKTÓBER 2006
Helgin DV
Gunnar Hansson leikari hefur á tíu ára starfsferli sínum orðiö einn af vinsælustu ungu leikurum landsins.
En lífið er ekki bara leiksvið og í einkalífinu hefur Gunnar tekist á við margt. í viðtali við Önnu Kristine ræð-
ir hann ástina, áfengisneyslu, fyrirgefningu og framtíðardrauma.
Óttast ekki mistök
„Llfiö ereins og leiklistin.
Maður verður að læra að
óttast ekkimistök."
„Gott að sjá þig hér, þú ert svo venjulegur!" Orð sem ungum
manni með leikaradrauma þóttu ekki sérlega jákvæð daginn sem
hann þreytti inntökupróf í Leiklistarskóla íslands. Gunnari Hans-
syni fannst sjálfum að hann væri ekki nógu mikil listaspíra til að
komast í námið.
Orðin voru meint á jákvæðan
háttog minnimáttarkenndin gat ekki
komið í vegfyrir að leiklistarhæjileik-
ar Gunnars Hanssonar fengju not-
ið sín. Hann hefur tekið þátt í yfir
þrjátíu leiksýningum á þeim tœpu
tíu árum sem liðin eru frá því hann
útskrifaðist úr Leiklistarskólanum,
slegið ígegn hvað eftir annað á sviði,
í sjónvarpsauglýsingum og sem hinn
stórbrotni karakter Frímann Gunn-
arsson í Sigtinu, sem Skjár einn sýnir.
Nú tekur hann þátt í þremur sýning-
umíBorgarleikhúsinu, æfir í einni og
sýnir í tveimur, sér um barnaþáttinn
Vitann hjá Ríkisútvarpinu tvisvar í
viku og nýir þættir af Sigtinu fara í
loftið í næstu viku.
Með tvo púka á öxlunum
„Eftir að Frímann gerði í vor ákaf-
lega sjálfhverfan þátt um sig, missti
hann starfið og í þáttunum í vet-
áhorfendur greina vissar fjölmiðla-
manneskjur; þessar sem eru ofur
mannlegar og spyrja ótrúlega vœm-
inna spurninga.
„Já, það eru margir sem halda að
Frímann eigi að vera ákveðin mann-
eskja í fjölmiðlabransanum," seg-
ir hann. „Svo er ekki, heldur er Frí-
mann tákngervingur fyrir svo marga
sem reyna að vera mannlegir og
djúpir án þess að takast það. Frí-
mann er ekki heimskur, en hann er
félagslega heftur."
Þótt Gunnar Hansson hafi aldrei
verið félagslega heftur segist hann
hafa verið feiminn og óöruggur sem
barn og unglingur og haft mikla
minnimáttarkennd.
„Ég var kominn yfir tvítugt þeg-
ar ég áttaði mig á að ég hafði aldrei
haft mikið sjálfstraust í sambandi við
kvennamál. Ég var feiminn við stelp-
ur og þorði ekki að reyna við þær
„Ég er mjög mikill „besserwisser" í mér í raun. Ef
ég lendi í þannig aðstæðum að ég hvorki megi
segja né gera ákveðna hluti, þá hreinlega verð ég
að gera það sem er bannað"
Tíu ára leikferill „Ég erþakklátur fyrir að vera ekki staðsettur Ieinhverri skúffu Ileiklistinni“
segir Gunnar sem hefur fengist við margvlsleg hlutverk. Hér er hann /„Belglska Kongó“. (mynd:
Borgarleikhúsið).
ur fylgjumst við með ferli hans eftir
það," segir Gunnar sem segist sjálf-
ur líkjast hinum ofur mannlega Frí-
manni að sumu leyti:
„Ég er mjög mikill „besserwisser"
í mér í raun," segir hann brosandi.
„Ólíkt Frímanni tekst mér oftast að
halda honum niðri, en í Frímanni
býr engin ritskoðun. Ef hún er til,
þá er hún á mjög röngum stað. Ef
ég lendi í þannig aðstæðum að ég
hvorki megi segja né gera ákveðna
hluti, þá hreinlega verð ég að gera
það sem er bannað. Frímann getur
ekki bremsað sig af, enda sitja tveir
púkar á öxlunum á honum, en eng-
inn engill."
/ Frímanni Gunnarssyni þykjast
sem ég var skotínn í; datt aldrei í hug
að ég ætti séns í sætar stelpur. Hins
vegar gekk mér vel að verða trúnað-
arvinur þeirra og eftir á uppgötvaði
ég að góði gæinn fær ekki stelpurn-
ar. Þær bara grétu á öxlinni á mér og
fóru svo í fangið á næsta vonda gaur,"
segir hann hlæjandi.
Prestssonur og prakkari
Gunnar er miðsonur séra Önnu
Sigríðar Pálsdóttur, prests í Grafar-
vogskirkju, og Hans Kristjáns Árna-
sonar, eins stofnenda Stöðvar 2.
„Mamma fór seint í guðfræði og
vígðist tíl prests þegar hún var fimm-
tug," útskýrir hann. „Ég er óskap-
lega stoltur af henni og hef á síðustu
árum kynnt mig sem prestsson. Eldri
bróðir minn er Árni Páll, kvikmynda-
gerðarmaður hjá True North, og sá
yngri er Ragnar, sem leikstýrir þátt-
unum um Frímann og er einn fjög-
urra eigenda fyrirtækisins Sigtið ehf.
Raggi hefur úrslitavaldið um útkom-
una á sjónvarpsþáttunum, enda klár
og fylginn sér."
Gunnar segir bræðurna hafa ver-
ið nána á yngri árum og vera það
enn, þótt vissulega hafi sambandið
milli hans ogyngri bróðurins gliðnað
á tímabili.
„Ég leit mikið upp tíl Árna Páls
og vildi verða eins og hann," segir
Gunnar. „Ámi Páll spilaði til dæm-
is á bassa í hljómsveit og þá þráði
ég bara að verða bassaleikari. En
fyrir það hafði mig dreymt um að
verða lögga á mótorhjóli eða stræt-
isvagnabílstjóri," bætír hann við.
„Ég hef það hins vegar frá pabba að
vera mikill prakkari í mér og hef allt-
af haft gaman af að stríða fólki... Mér
fannst líka óskaplega gaman að leika
mér að leikföngum löngu eftír að ég
áttí að verða of gamall fyrir þau, svo
ég gaf Ragnari bróður mínum, sem
er sjö árum yngri en ég, alla Action-
karlana mína og þóttist svo vera að
kenna honum hvernig hann ættí að
leika sér með þá. Raggi sat þarna, sjö
ára, og horfði á fjórtán ára bróður
sinn leika sér - og svo sagði ég hon-
um að hann mætti engum segja frá
því!"
Þegar Gunnar var sautján ára fór
hann sem skiptinemi til Bandarikj-
anna og þegar hann kom heim beið
allur vinahópurinn hans á flugvell-
inum.
„Allt í einu stökk á mig frakka-
klæddur, hávaxinn maður og ég fékk
eiginlega sjokk!" segir hann hlæjandi.
„Þetta reyndist vera Raggi, litli bróðir
minn, sem var þá, eins og nú, orðinn
hávaxnastur okkar bræðra. Aldurs-
röð og hæð fer sko ekki saman. Raggi
er langhæstur - og Árni Páll lágvaxn-
astur... samt ekkert óeðlilega."
Venjulegur strákur með lítið
sjálfstraust
Gunnar segir gœfu sína í lífinu
hafa verið sterka og góða vinahópa,
en eðli sitt hins vegar hafa verið að
rjúfa sig frá þeim á ákveðnum tím-
um.
„Þegar ég var bam bjuggum við í
Þingholtunum og ég gekk í Æfinga-
og tifraunaskóla Kennaraháskóla Is-
lands við Háteigsveg. Það hafði í för
með sér að ég var í útílegu meira og
minna í miðri viku; svaf að jafnaði
tvær, þrjár nætur í viku hjá Ásgeiri
Thoroddsen vini mínum, sem bjó
í nágrenni skólans. Það hefúr ver-
ið mín gæfa í lífinu að hafa alltaf átt
góða og sterka vinahópa sem hafa
verið athvarf mitt. Ég held reyndar
að við æskuvinirnir höfúm verið of
verndaðir því einhverju sinni reynd-
um við að stela smáhlutum til að fá
spennu í lífið. Sem betur fer vorum
við nappaðir við að stelapenna... Það
hefur hins vegar nánast verið mynst-
ur hjá mér að yfirgefa vinahópinn og
leita annað en þeir," segir hann hugsi.
„Eftír grunnskólann fóru flestir vina
minna f MH, en þá kom upp einhver
mótþrói í mér að elta ekki hópinn og
ég ákvað að fara í Verzlunarskólann.
Reyndar skil ég ekki enn hvers vegna
ég valdi þann skóla, því ég hafði eng-
an áhuga á bókfærslu, hagfræði og
öðrum greinum sem eru einkenn-
andi fyrir Versló. Það er eins og hafi
alltaf verið smá uppreisnarseggur
innra með mér. Eftír stúdentspróf,
þegar flestír fóru í Háskólann, fór ég í
Leiklistarskólann."
Reyndar segir hann að leikara-
draumurinn hafi ekki blundað lengi
innra með honum. Áhuginn kviknaði
ekkifyrren hann leikstýrði ogskrifaði
annál vetrarins á lokaári í Verzlun-
arskólanum.
„í Verzlunarskólanum var ég með
í Nemendamótinu á þann hátt að ég
tók þátt í að leika í annál ársins en
þar sem mér fannst ég ekkert kunna
að syngja tók ég að mér að skrifa og
leikstýra annálnum á lokaárinu. Þá
hins vegar uppgötvaði ég að ég hafði
gaman af leiídist og hefði jafnvel ein-
hverja hæfileika."
En sjálfstraustið var ekki meira en
svo að hann lét engan vita að hann
ætlaði að þreyta inntökupróf í Leik-
listarskólann. Það var nú ekki alveg
til að ýta undir álitið að hitta Bald-
ur Trausta Hreinsson frá Isafirði sem
sagði við hann upphafsorð þessarar
greinar: „Gott að sjá þig hér, þú ert
svo venjulegur!"
„Hann hitti beint á veika punkt-
inn því sjálfum fannst mér ég ekki
nógu miídll listakarl tíl að komast
inn. Baldur Trausti sagði mér síðar
að hann hefði meint þetta á jákvæð-
an hátt."