Alþýðublaðið - 24.12.1923, Page 1

1923
Aðfangadag jóla.
Jólablað.
Oss er í dag frelsari fæddur
Brot úr jólapredikun eftir Ingimar Jónsson, prest á Mosfelli.
>Yður er í dag frelsari fœddur,
sem er Kristur drottinn.<
Þannig hliómaði boðskapur engl-
anna á Betlehemsvöllum forðum,
og á sömu lund er boðskepur
jólanna tll vor.
Talsvert víða mundi svarið
verða annaðhvort h <tt eða í
hljóði: Purfum vór þá nokkurn
frelsara ?
Vér skulum fyrst líta í kringum
oss í heiminum og spyrja: Þarf
heimurinn frelsara með?
fað er sagt, að sagan endur-
taki sig, svo að hvað eftir annað
hafl komið tímabil í sögu mann-
kynsins, sem sóu talsvert, Jík hvert
öðru. Það hefir enn fremur verið
sagt, að nútíminn sé að mörgu
leyti líkur tímanum fyrir og um
fæðingu Krists. Og það er víst,
að líkingin er miki).
Ef vór litum fyrst á ytra borðið,
stjórnarfar og fólagslíf, þá var,
eins og kunnugt er, um þær
mundir eitt stórt heimsríki, róm-
verska ríkið. Það náði svo að
segja ýfir allan þann heim. sem
þá var þektur. Áður fyrr hafði
Jómverska ríkið verið lýðveldí að
nafninu til, enda þótt fáir höfð-
ingjar róðu mestu, En nú var
komið á einveldi og keisarast.jórn.
Með byltiugum og borgaraatyrj-
öldum var því þrengt upp á þjóð-
ina. Um langen undrnfarandi tíma
höfðn verið sífeldar styi jaldir ýmist
innbyrðis eða út á við, og var
barist ýmiet til valda, þegar
þöfðingjarnir daildu, eða til lenda,
þegar verið var að koma fieiri og
fleiri þjóðum undir kúgunarok
Rómverja. Rómverzka ríkið var
Jjá að verða eins víðlent og vold-
ugt og það nokkurn tíma varð,
en þroskabraut þess er gegn um
blóðsúthellingar, hryðjuverk og
kúgun Rómverski keisarinn var
þá voldugasti maður heimsins, en
blóðferillinn liggur upp að hásæt-
inu. Og þó er hann gerður — eða
lætur gera sig — að guðl og
heimtuð tilbeiðsla handa honum
eins og guðdómi.
Löndin, sem lutu Rómverjum,
urðu að gjalda þeim þunga skatta.
Eitt þeirra var Gyðingaland. Mann-
talið, sem jólaguðspjallið getur um,
var gert til þess að fá grundvöll
undir nýja og hækkaða skátta,
nýjar álögur á hina marghrjáðu
íbúa skattlandanna. En féð rann
til diottnaranna, hinna voldugu
og auðugu, og var eytt af þeim
í óhóf og munáð eða nýjar
styrjaldir.
Höfum vér nú ekki dæmin
deginum Ijósari um líkt ástand?
Eru ekki nú einmitt byJtinga- og
umbrotatímar? Er ekki enn bar-
ist bæði með vopnum og orðum
og barist um völd og um lönd
hauda hinum auðugu til að auðg-
ast á? Eru ekki innanlandsstyrj-
aldir í stóru ríkjunum og jafnframt
verið að reyna að hrifsa til sín
lönd frá öðrum þjóðum? Er ekki
kúgun nóg í heiminum enn?
Yerða ekki þjóðirnar að strita og
þræla og sveitast blóðinu til þess
að geta unnið fyrir álögum, sem
er sve varið í munað og í stríð?
Jú; vér þekkjum öll þessi dæmi
alt of vel.
Það var talið, að tíminn um
fæðingu Krists, stjórnartími
Agústusar keisara, væri gullöld í
rómverska ríkinu. Gullöldin þýddi
það, að rikið heíði áldrei fyrr
verið eins voldugt og þá, og að
ýmsar mentir stóðu á hærra st.ígi
en áður. Og loks þýddi hún það.
aö feiknamikill auður hafði safn-
ast saman hjá notkrum mönnum.
höfðingjum og hinum ráðandi
róönnum, en þá var vitanlaga
samfara auðnum mjög glæsilegt
og ríkmannlegt líf hið ytra, svo
að varla hefir slíkt þekst. En
ekki var nú gljáinn nema á yzta
eða efsta laginu. Þegar lengra
kom niður í mannfélagið, var alt,
rotnun og eymd og böl. Mikfll
hluti mannfólksins voru ánauð-
ugir þrælar auðmanna og hölð-
ingja, en hinir, sem til hvoruga
þess flokks gátu taliat, voru flestir
manméttindalausir í vorum skiln-
ingi, og öllu var haldið saman
með öfiugu hervaldi.
Einnig á vorum tímum heflr
verið Játið hátt um menningu og
framfarir. Eins og skáld og menia-
menn keptust við að syngja Jof
gullöldinni á dögum Ágústusar og
dáðust ab honum sem höfundi
hennar, eins hafa menn dáðst að
vorum tímum og talið þá taka
langt fram öflu, sem áður hefir
verið. Og ekki hefir skort manna-
dýrkunina heldur, og vitanlega
hafa þeir mest verið dýrkaðir,
sem sterkastir hafa verið annað-
hvoit af völdum eða auði.
Jafnvel hafa þær raddir heyrst
og ekki svo lágværar, að >menn-
ingin< mundi frelsa mennina.
Reir heiðu eaga þðrf fyrir frels-
ara eða trúarbrögð. Það væru úr-
eltar hugmyndir og orðnar óþarfar
nú í allri dýrðinni.
Rað vantar ekki að yzta sekfln
hafi verið vel fáguð á stundum
á vorum dögum. Ekki vantar