Alþýðublaðið - 24.12.1923, Síða 3
JóIablaS.
ALÞf ÐTJBL'AÐIÐ
t
UNDTR
tmnimnimmimnniniiiiwiMinimmrntiiiii
iiiHiimiiimmmmmmmmmmiimmmmmmmmmimmmmmmmn
Skuggsýnt er um skemstan dag
og skamt á milli hríða.
Þá er önugt þeim, sem mörgu kvíða,
stundin lengi að líða,
langt til vors að bíða
í svölu hreysi um sólarlag,
er sviðrar um gluggann éljaslag.
Milli þilja er músanag;
myrkrið lœðist víða.
Þú finnur það að fólum þínum skríða.
Berst að eyrum líksöngslag;
lágum rómi feigðarbrag
draugar syngja og svellvðum þekjum ríða.
Opnar undir svíða.
Við alt er nú að stríða.
Vonir lands og lýða
liggja í rústum víða.
Hver mun klakann þýða,
sem kominn er milli hlíða.
Löngum, þegar lœgst er sól,
Ijósin dauf og kaffent skjól,
úr húminu rísa heilög jól.
Hœkkar stjarnan fríða.
Hringt er þá til helgra jólatíða.
Theódóra Thoroddsen,
BIORN BRE’IÐVÍKINGAKAPPI
>Guls mundum vit vilja
viðar ok blás í miðli —
grand fœ ek af stoð stundum
strengs — þenna dag lengstan*.
I.
Frá ströndum Islands sigldi Björn á sœ.
Hann sá í anda kvikan glampa’ um limin,
hinn gula skóg við haustsins bláa himin
og hugumljúfa svannans grœna bœ.
Því virtist orpið öllu’ á tóman snœ,
og undrun vakti honum dularsviminn,
er seiddi þrá hans fram um fosshvít brimin
í forvitninnar œfmtýrablœ.
Hvers mátti vœnta? Var ei glatað alt9
Og var ei fyrir stafni hafið kalt
með auðn og myrkur, ógn og löðrið saltf
Hvers mátti vœnta? Einskis! En þó var,
sem œskubjarma legði’ á sollinn mar.
og falinn grun í sinni sál hann bar.
II.
Hann hrepti storma’ og hafvillur að lokum, —
af holskeflanna múg var skipið elt,
unz gegnum loftið grátt af scevar-rokum
hann grilti mishœð, sem hatm Irland hélt.
g
En röndin blá við austur sökk í svefni,
og sól sló veslurhliðum upp á gátt.
Með gullin blik og bjarma fyrir stefni
kvað bláfold sina aldadrápu hátt.
En skýjajötnar blakkir brúnum lyftu,
sem byði þeim að víkja œðri hönd.
Og Björn lét ráða byr og farmannsgiftu,
hvort bœri’ í djúpið eða’ að nýrri strönd.
F Þeir undu nú upp segl, er fyr þeir sviflu,
og sigldu beint á kvöldsins roða-lönd.
m.
Það sýnist heimska’, að sigla nýja vegi,
á súðum láta vaða stökka gnoð, —
en hugur sumra stenzt þá eggjun eigi,
er œfintýri’ og hœttur senda boð.
Þeir hrœðast ei, þótt oft á dökkum legi
að engu verði traust og vina-stoð.
Þeir horfa móti hárra vona degi,
og hjartað þráir fegra sólarroð. —
Og áfram sigldi Björn í blíðu’ og stríðu.
Hann bar sitt hugboð einn og djúpa þrá,
unz fyrst hann eygði yfir hafi víðu,
hvar annar blámi lyftisl hœgl úr sjá.
Og loks á bak við unn og eyðisand
í árdagsfegurð skein hið nýja land.
IV.
Hið nýja land, er fornar sagnir segja
að svífi lengst í veslur-roðans átt,
var stórt og dýrðlegt: Dimmir skógar þegja, —
sem draumur vorsins hvelfist loftið blátt.
Það hafði legið óþekt aldanátt,
sem upp úr hafi stigin vœri Freyja
og biði hljóð þess manns, er hefði mátt
og manndóm til að sigra eða deyja. —
Björn kom ei aftur. Farmenn sögðu frétt,
er fundu hann sem kóng í nýrri álfu;
og heim lil Fróðár hetjan kveðju sendi.
Því ástin gleymist ekki, þótt menn lendi
við ókunnugra heima vararklett:
Hún vinnur bug á hafi’ — og heli sjálfu.
Jakob Jóh. Smári.