Freyr - 15.01.1982, Qupperneq 34

Friðrik Sigfússon var formaður Landssambands Stangaveiðifélaga, þegar ráð-
stefnan var haldin.
spjöldum með númerum sem
verða í samræmi við heiti og númer
veiðistaðanna á kortinu.
Nokkuð hefur verið unnið að
vegagerð meðfram vatnasvæðinu
og hefur félagið lagt fram nokkurt
fé til þeirra hluta og hefur þar
áunnist töluvert. Nú er verið að
teikna merki fyrirfélagið sem gæti í
framtíðinni merkt þau gögn sem
félagið þarf að láta frá sér fara, svo
og muni félagsins. Á síðasta aðal-
fundi félagsins var samþykkt að
stofna sjóð sem veita má úr til
framfara og menningarmála í
sveitinni. Félagið veitir í þennan
sjóð 2—3% af hreinum tekjum
sínum.
Veiðifélag Miðfirðinga hefur
reynt ýmsar aðferðir við útleigu
árinnar og hafa þær gefist misjafn-
lega, stundum vel og stundum
miður. Oftast var vatnasvæðið
boðið út og tekið tilboði frá hæst-
bjóðanda til misjafnlega margra
ára en stundum voru samningar
framlengdir án útboðs. Á almenn-
um fundi í félaginu 30. nóvember
1974 var stjórn félagsins falið að
sjá um sölu á veiðileyfum og rekst-
ur hússins næsta veiðitímabil.
Þarna má segja að orðið hafi
stefnubreyting í rekstri félagsins.
Áður höfðu áhugaaðilar gert til-
boð í veiðiréttinum og það sem
honum fylgdi, svo sem hús og bún-
að.
Nú var öllum tilboðum hafnað
og félagið tók á sig alla áhættu og
fyrirhöfn af sölu veiðileyfa og
rekstri hússins. Vissulega má segja
að það hafi verið erfitt að byrja.
Félagið átti enga fasta viðskipta-
vini og sumir fyrrverandi leigutak-
ar vildu standa á móti þeirri breyt-
ingu sem þarna var á ferðinni, með
því að kaupa ekki veiðileyfi. Marg-
ir spáðu illa fyrir þessu hjá okkur
og töldu þessa sölustarfsemi al-
gjörlega vonlausa og spurðu:
Hvernig eigið þið búsettir úti í sveit
að geta selt veiðileyfi í Reykjavík
og víðar? Þessar umræður voru nú
kannski ekki mjög uppörvandi en
við vorum nú samt ákveðnir í að
gera tilraun. Árið 1975 sendi fé-
lagið út sína fyrstu verðskrá og
segja má að strax fyrsta árið hafi
gengið vel. Þau veiðileyfi sem
boðin voru til sölu seldust vel og
náðist rúmlega 80% sölunýting á
þau, og það sem meira var, félagið
hafði ekki haft skaða af þessari til-
raun, miðað við tilboð þau sem
hafnað hafði verið árið áður. En
næsta ár var strax miklu auðveld-
ara. Þá áttum við viðskiptavini,
sem við gátum leitað til og sent
verðskrá. Síðan hlóð þetta utan á
sig. Menn sættu sig við að kaupa
veiðileyfin beint af veiðiréttareig-
endum, jafnvel þótt þeir byggju úti
á landi og úti í sveit og nota yrði
bréf eða síma eða hvort tveggja til
að koma viðskiptum á. Það kom
fljótlega í Ijós að eftirspurn eftir
veiðileyfum var meiri en hægt var
að anna, bæði frá íslenskum og er-
Iendum veiðimönnum. Erlendu
veiðimennirnir greiða hærra verð
fyrir veiðileyfin, en þeir íslensku.
Þeir kaupa meiri þjónustu og
þannig skapa þeir meiri atvinnu
heima í sveitinni, og þeir veiða að-
eins á flugu og sækja veiðiskapinn
ekki af eins miklum ákafa og ís-
lendingarnir og fara þannig betur
með veiðivatnið. Hins vegar hefur
Veiðifélag Miðfirðinga eignast
góðan hóp íslenskra veiðimanna,
sem eru traustir viðskiptavinir og
góðir og gætnir veiðimenn. Fyrir
þessum viðskiptavinum ber félagið
mikla virðingu og hefur oft rætt um
það að auka ekki að svo komnu
máli veiðileyfasölu til erlendra að-
ila, jafnvel þótt þeir erlendu skapi
meiri atvinnu í sveitinni og greiði
hærra verð fyrir veiðileyfin.
Þegar Veiðifélag Miðfirðinga
74 — FREYR