Alþýðublaðið - 27.12.1923, Blaðsíða 3

Ar.f>ÝÐtrB'LÁfiI£>
3
heimsækja sænsurkonu án þess
að gefa henrú eitthvað, ef rnað-
ur ætti ekki brýnt erind!. Eg
fór því með mat á smádiski og
gaf henni, og varð hún fpgnari
en frá megi segja, því að konan
var sársvöng. Samtal okkarvarð
lítið, því að það voru að eios
tæpir tveir sólarhringar frá því,
að barnið hatði fæðst. Samt
sagði hún, þegar ég leit á barn-
ið: >Ekkiveit ég, til hvers þessir
aumingjar eru að fæðastr. Mér
brá mjög, þegar ég heyrði þessi
orð hjá barnungri móður; þau
iýstu svo átakanlegu vonleysi.
Það er oitast, að mæðurnar hafa
von og þá um leið ósýnilegar
nægtir, því að þótt öðrum sýn-
ist þær ekkert hafa, þá er eins
og þær finni það ekki sjáltar.
Það er vonin og kærleikurinn,
sem þær stjórnBSt af, — þetta
sterka afl, sem guð hefir gætt
mæðurnar til að viðhalda mann-
kyninu. En hvers vegna var þessi
kona svona vonlaus? Það var
mér ráðgáta, því að hún átti ung-
an og duglegan mann, sem var
góður og umhyggjusamur við
haná og börnin. Jú, það var fá-
tæktin; ég frétti það seinna. Það
var komið langt iram á vertíð
veturinn áður en barnið fæddist
og ekki farið að aflast úr sjó.
Var því orðið þröngt í búi hjá
þeim, sem áttu aðailega iíf sitt
undir því, sem afhðist úr sjón-
um. Kaupmenn höfðu Iánað út
á aflavonira, en þegar þeir sáu,
að svona illa horfði með ver-
tiðina, þorðu þeir ekki að lána
eignarlausum mönnum meira en
þeir voru þegar búnir að gera.
Maður þessarar konu var einn af
þeim. Hann átti ekki annað en
sina eigin kratta. Et hægt var
að nota þá, hafði hann nægilegt
handa sér og sínum, því að
börnin voru þá ekki nema tvö.
En nú leytði sjórinn ekki, að
hann notaði kraftana, og at-
vinnu var hvergi að fá f landí.
Hvað átti svo maðurinn að gera
sér og tjölskyldu sinni til bjargar?
Að fá lán í sjóðum var ekkl
hægt, þvf að sjóðirnir voru
þannig staddir, að þeir gátu
ekki lánað. Hjá einstökum mönn-
um var ekki heldur hægt að fá
lán; peningaleysið var svo mikið.
Hann varð að fá sveitaián; það
var ekki meira að íá ián f þeim
sjóði en öðrum sjóðum, ef það
var rétt skoðað. Sá sjóður hlaut
að hafa té; annars var svo illa
fyrir séð, að dauðlnn var fyrir
dyrum. Það var einmitt það,
sem maður þessi gerði. Hann
tók sveitarián með það fyrir
augum að borga það af vænt-
anlegum afla eða þegar betur
gengi. En hvað gerði svo hrt pps-
netndin? Það var tíunda érið,
sem maðurinn var í hreppnum.
Hún vildi sjá um, að hann yrðl
ekki sveitfastur þar á staðnum,
og sendi því tatarlaust reikning
til þess hrepps, sem maðurinn
var aveittastur í, og heimtaði
hann borgaðan. Fátækravottorði
hafði hreppsnefndinni tekist að
ná hjá aumingja manninum, sem
sízt grunaði, hvað við sig ætti
að gera. Því næst fær hann
þann náðarboðskap frá sínum
hreppi, að ef hann þurfi meiri
hjálp, megi hann rífa heimili sitt
f suodur og koma og fá að
borða; með öðrum orðum: hann
fékk að lifa. Nú sá ég, af hverju
konan sagði: >Ekki veit ég, til
hvers þessir aumingjar eru að
fæðast.< Hún vár svift aliri von;
móðurástin var að deyja; jafnvel
hún sjálf gat dáið af hugarstríði.
En það fór sem oftar, þegar
menn eiga eitthvað bágt; bless-
uð sólin sendi geisia sína inn
til konunnar og litla barnsins,
og þá brá fyrir Dýjum vonar-
neista hjá konunni, svo að hún
fór heldur að hressast, og Htla
barnið gat farið að veita henni
ánægju. Alt gekk þolanlega um
tíma, en svo, þegar næsti vetur
kom, fór skorturinn altur að
sverfa að, og þá kom hrepps-
Ed^ar Rioa Burroughi: Sonur Tarzaas.
Kórak hafði aldrei verið mikill vinur baviananna.
Hann hafði látið þá afskiftulausa og þeir hann. Akút
hafði farið hjá þeim urrandi, en Kórak bara brett
grönum. Honum þótti því ekkert sérlega fyrir að sjá
konung þeirra i vandræðum. Forvitnin stöðvaði hann,
og rak bann þá augun i óvenjulegan búning Svíanna
bak við runna skamt frá. Það skerpti eftirtektina.
Hverjir voru þessir óróase.ggir? Hvaða erindi áttu þeir
i skóga Mangana? Kórak fór fyrir þá, svo hann fyndi
lyktina af þeim og sæi þá betur, og varla var hann
kominn alla leið, er liann þekti þá; — það voru þeir,
sem höfðu skotið á hann fyrir nokkrum árum. Augu
hans leiftruðu. Hann fann liárin risa á höfði sér. Hann
horfði á þá eins og pardusdýr, húið til stökks.
Hann sá þá standa upp og heyrði þá æpa að baviön-
nnnm til þess að hræða þá frá búrinu. Annar þeirra
miðaði byssu sinni og skaut i apahópinn. Kórak hélt i
svipinn, að apamir. byggjust til atlögu, en tvö skot enn
hræddu þá upp i trén. Evröpumennirnir gengu til
húrsins. Kóralt hélt, að þeir ætluðu að drega kónginn,
Honum var ekkert um kónginn, en honum var ver við
þessa hvitu menn. Kóngurinn hafði aldrei reynt að drepa
hann, — en það höfðu hvitu mennirnir gert. Kóngur-
inn var ihúi skógarins, hinir hvitu menn ekki. Honum
stóð þvi nær að hjálpa kónginum. Hann kunni mál
baviananna, sem var likt máli Akúts. Hann sá apana
hiða átekta kinum megin rjóðursins.
Hann kallaöi til þeirm. Hvitu mennirnir snéru sér i
áttina til hans. Þeir hóldu, að einhver bavianinn væri
kominn að baki þeim, en þeir sáu engan i trjánum.
Kórak kallaði aftur.
„Ég er dráparinn,11 æpti hann. „Menn þessir eru minir
óvinir og ykkar. Ég skal hjálpa ykkur til þess að leysa
konung ykkar. Hlaupið á aðskotadýr þessi, þegar ég
geri það, og rekum þau í hurtu og hjörgum konung-
inum.“
Bavianamir svöruðu einum rómi: „Við hlýðum þér,
Kórak.“
Kórak rendi sór niður úr trénu og hljóp til mann-
anna; jafnskjótt fylgdu þrjú hundruð bavianar dsami
lians. Þegar Svíarnir sáu hálfnaktan, hvitan hermann
ráðast gegn þeim með hrugðnu spjóti, skutu þeir á hann,
en i fátinu hitti hvorugur, og havianarnir réðust á þá. Eina
von þeirra var nú flóttinn. Þann kost völdu þeir og
hlupu inn i skóginn. Aparnir fylgdu á eftir og hefðu
.drepið þá, ef menn þeh-ra hefðu eigi komið þeim til
bjargar nokkur hundruð faðma i burtu.
„Tarzan“, „Tarzan snýr aftur“, „Dýr Tarzansí'
Hver saga kost.ar að eins 3 kr., — 4 kr. á betri
P'ppír. Sendar gegn póstkröfu um alt land. Látið
ekki dragast að ná í bækurnar, því að bráðlega
hækka þær í verði. — Allir skátar lesa Tarzan-
sögurnar. — Fást á afgreiðslu Alþýðublaðsins,
I