Freyr - 15.07.1987, Blaðsíða 29

uppskerumiklar og viðnámssterk-
ar gegn plöntusjúkdómum.
Arið eftir hungursneyðina
fluttu Indverjar inn 18000 tonn af
nýju útsæði á hveitiakrana og
1971—72 komu nýjar hrísgrjónat-
egundir frá hrísgrjónastofnuninni í
Manilu.
Menn tóku nýja korninu með
nokkurri varúð vegna þess að ind-
verskt brauð svo sem chappati eða
nam hafði ekki sama bragð og
venjulega. Indverskar rannsókna-
stofnanir bjuggu til nýjar blöndur
og gerðu víxlfrjóvganir og aðeins
þær tegundir sem féllu í smekk
Indverja voru sendar á markað-
inn. Áfram er unnið að því að
fullkomna nýjar hveititegundir og
á hverju ári eru þónokkrar nýjar
sendar á markað.
Nýju korntegundirnar urðu
máttarstólpar grænu byltingarinn-
ar. En þær þurftu áburð og vatn.
Reisa varð áburðarverksmiðjur,
skipuleggja dreifingarkerfi, út-
vega vélar, leggja áveitur og menn
til að reka þelta allt og halda því
við. Ennfremur var stofnað nýtt
lánakerfi til að fjármagna breyt-
ingarnar.
Jaxðaskiptalöggjöfin.
Síðasti áríðandi hlutinn, jarða-
skiptalöggjöfin, náði aldrei fram
að ganga í indversku samfélagi,
sem einkennist af stórbændum og
milljónum fátækra þurrabúðar-
manna (jarðnæðisleysingja). Þetta
ástand reyndi ríkisstjórnin að
brjóta á bak aftur með ákvæðum
um að engin gæti átt meira en 10
ha lands. Fjölskyldur með stærri
jarðir skyldu selja ríkisstjórninni
það sem þær ættu umfram þessa
fyrirskipuðu landstærð, og stjórn-
in síðan skipta upp landinu til
smábænda. En það fór allt í hund
og kött. Stórbændur skiptu jörð-
um sínum upp í 10 ha skákir, sem
þeir að nafninu til létu í hendur
bræðra, bræðrunga, systrunga,
föður- og móðurbræðara sinna.
Sagt er að í nokkrum tilvikum yrði
kýr eða hani eigandi að 10 hektur-
um lands.
Verst er þetta í Bihar þar sem
landeigendur eru oft menn sem
búa ekki á staðnum og hafa aldrei
haldið á jarðhöggi eða hlújárni.
Land er leigt smábændum, sem
verða að láta af hendi hagnað af
búskapnum ef vel gengur, en
greiða tapið sjálfir, ef illa gengur.
Fjöldi smábænda hafnar í ævi-
löngum þrældómi því að þeir
neyðast til að taka lán til þess að
draga fram lífið. Og þar sem vextir
eru mörghundruð prósent komast
þeir skjótt í þrot. Til eru dæmi um
þurrabúðarmenn sem hafa þrælað
í 30 ár fyrir skuld sem er 500 kr.
eða minna.
Eitranir.
Niels Tobiasen vitnar enn í dr.
Shenoi: Ríkissjórnin telur að sá
sem yrkir jörðina eigi lika sjálfur
að njóta arðs af henni. Það á blátt
áfram að banna mönnum að láta
aðra erja land þeirra en varla er
hugsanlegt að það komist í fram-
kvæmd í fyrirsjáanlegri framtíð.
Verkamenn í sveitum Indlands
hafa fram að þessu þurft að borga
nýsköpunina dýru verði. Vinnu-
vernd, reglur um vinnutíma og
fræðsla um vélar og eiturefni er
óþekkt og heilbrigðisstofnun Sam-
einuðu þjóðanna (WHO) hefur
reiknað út afleiðingarnar: Þriðj-
ungur allra málsókna vegna eitr-
ana af jurtalyfjum í þriðja heim-
inum er á Indlandi. Þrír fjórðu
verkafólks á baðmullarökrum
þjást af sjúkdómum í hjartaæðum
eða af meltingarkvillum. Mörg
Freyr 557