Freyr - 01.11.1994, Blaðsíða 8

Það þurfti ekki að hvetja
bœndur til framkvœmda
Viðtal við Egil Bjarnason ráöunaut á Sauðárkróki,
síðari hluti.
/ fyrri hluta viðtalsins sagði Egill m.a frá uppvaxtarárum sínum á Uppsölum í
Blönduhlíð, skólagöngu við Bœndaskólann á Hvanneyri, fyrstu árum sínum í
starfi og sem héraðsráðunautur í Skagafirði og framkvœmdastjóri Rœktunar-
sambands Skagfirðinga.
Hvernig gekk fjárhagshliðin á
rekstri Rœktunarsambands
Skagfirðinga?
Upphaflega var starfsemi ræktun-
arsambandanna hugsuð þannig að
vinnupantanir bærust frá einstökum
hreppabúnaðarfélögum og þau væru
ábyrg fyrir greiðslu á þeirri vinnu
sem óskað var eftir af félagsmönn-
um þeirra.
Þetta fyrirkomulag var ekki virkt
nema í fyrstu. Þegar á reyndi gekk
það ekki upp.
Þróunin var sú að Ræktunarsam-
bandið fékk eins konar baktryggingu
í jarðræktarframlögum hvers og
eins. Jarðræktarframlögin voru eftir
það greidd til Búnaðarsambandsins
og komu til greiðslu á ógreiddum
viðskiptum við Ræktunarsamband-
ið, þegar um þau var að ræða. Með
þessa baktryggingu var tiltölulega
auðvelt fyrir Ræktunarsambandið að
fá rekstrarlán til þess að endurlána
eða umlíða með greiðslur fyrir fram-
ræslu og jarðvinnslu hjá þeirn, sem
þess þurftu með.
Þetta fyrirkomulag leiddi til þess
að hægt var að sinna vélavinnu hjá
öllum bændum og skipuleggja vinn-
una betur í heild og ná jafnari
framþróun í framræslu og ræktun en
annars hefði orðið.
Jafnframt vinnu að framræslu og
jarðvinnslu voru vélar Ræktunar-
sambandsins allmikið í vinnu hjá
Vegagerð ríkisins og Sýsluvegasjóði
Skagafjarðarsýslu. Það kont m.a. til
af því að Ræktunarsamböndin voru í Egill Bjarnson. Freymn-mt.
768 FREYR -21'94