Freyr - 01.12.2003, Blaðsíða 7

Magnús með Mjallhvít, fjögurra vetra, sem nú er I tamningu. (Ljósm. Jón
Eiríksson).
Strákurinn var hjá þeim sumar-
langt og áhugi þessara hjóna á Is-
landi og íslenskum hestum hefur
síðan stöðugt vaxið. Nokkru síðar
flytja þau úr borginni og út í sveit
og koma sér þar upp aðstöðu fyrir
hross. Þessa dagana eru þau að
ljúka byggingu á stórri reiðhöll og
skeiðvöllur og annað tilheyrandi
verður tilbúð í vor. Þá hafa þau
unnið mikið að því að kynna ís-
lenska hestinn í kringum sig og
hafa komið aftur og aftur til Is-
lands. Síðast núna í byrjun októb-
er reið konan með mér fram á
Víðidalstunguheiði og við smöl-
uðum þar hrossum með Víðdæ-
lingum og rákum til byggða. Þau
koma gjaman með einhverja með
sér til að kynna þeim Island og ís-
lenska hestinn og eru gott dæmi
um fólk, sem er mjög mikilvægt
við að efla kynningu á islenska
hestinum og áhuga á landi og þjóð
í Bandaríkjunum.
Þau eru þá aðgangur þinn að
bandariska hrossamarkaðnum ?
Þau vom upphafið og síðan hef
ég kynnst ijölmörgum fleimm. Eg
hef farið nokkmm sinnum þama
vestur og er búinn að skynja þá
veröld sem þama er, hvers konar
hross hæfa þessum markaði og
hvaða möguleikar em þama á
markaðssetningu. Eg sé að þeir
em töluverðir og að þama verðum
við að vanda okkur vel. Það em
margar sögur til um menn sem
hafa gert þama alls konar mistök
við söluna og þar á ég sjálfsagt
líka hlut að máli, en Bandaríkja-
menn em mjög á varðbergi gagn-
vart því að þeir séu ekki plataðir í
viðskiptum. Það er númer eitt, tvö
og þrjú og síðan það að margir
þeirra, sem em að kaupa íslenska
hesta, þekkja ekki þetta hestakyn
og þurfa því mikla tilsögn. Þar er
við vandamál að glíma vegna þess
að við emm ekki með gagnkvæm
atvinnuréttindi við Bandaríkin.
Það er erfitt að senda út fólk til að
vera þama í beinni kennslu. Eg
hef bent ráðamönnum hér á landi
á það að mikilvægasta verkefnið
til að efla útflutning á íslenskum
hestum til Bandaríkjanna sé að fá
atvinnuréttindi fyrir leiðbeinendur
um tamningu og meðferð hesta.
Þessi útflutningur hefur ekki verið
mikill hingað til eða þetta um 200
hestar á ári en aftur em þama
miklir möguleikar.
Er ekki nauðsynlegt að einbeita
sér að ákveðnum svœöum i
Bandaríkjunum ?
Fyrst of fremst þarf að ná góðu
sambandi við sterka einstaklinga
og hópa áhugamanna, sem geta
smitað út frá sér. Þessum aðilum
þarf að hjálpa á ýmsan hátt. En í
Bandaríkunum eru gífúrlegar víð-
áttur. Eg get nefnt sem dæmi að
eitt sinn heimsótti ég þrjá stjómar-
menn í sameiginlegu hestamanna-
félagi fyrir Minnisota og Wis-
consin og félagið nær reyndar yfír
til Chicago. Það var sex tíma akst-
ur milli tveggja þeirra en aðeins
sfyttra til þess þriðja. Þetta em því
óhemju miklar vegalengdir. Það
er mikilvægt að koma upp sterk-
um miðstöðvum, þær era lykilat-
riði til þess að auka áhugann.
Ég hef komið þama á nokkrar
hestasýningar þar sem koma
u.þ.b. 40-60 þúsund manns um
eina helgi til að skoða hross og
það sem tengt er þeim. Þama eru
fjölmörg hestakyn sýnd, þ.á m.
hið íslenska. íslenski hesturinn er
alltaf að verða vinsælli og vinsælli
á þessum sýningum og að fá auk-
ið rúm og athygli. Svona sýning-
ar er hægt að komast á helgi eftir
helgi með því að ferðast milli
ríkja. Áhuginn á hestum er þama
mikill.
Hvaða eiginleikar eru það við
islenska hestinn sem höfða til
Bandaríkjamanna?
Þar ber töltið hæst, það er ekki
mikið þekkt þarna og auðvitað er
skeiðið ekki heldur þekkt, þeir
þekkja hins vegar vel brokk, stökk
og fet. Mjög fáir þama em færir
um að ríða skeið. Töltið er hins
vegar auðveldara að kenna mönn-
um að ríða ef þeir fá góða töltarar.
Menn verða að passa sig að
selja ekki mjög klárgenga hesta
Freyr 10/2003 - 71