Freyr - 01.12.2003, Blaðsíða 11

Björg, lengst t.v., og Elin Ósk, lengst t.h., I góðra vina hópi i Bandarikjunum.
koma íslensku lambakjöti á mark-
að erlendis. Ég tel eðlilegt á sama
hátt að veija fé til að kynna ís-
lenska hestinn. Þetta var í raun
viðurkennt þegar komið var á fót
starfi Umboðsmanns íslenska
hestsins sem er hið ágætasta fram-
tak. Málið er hins vegar það að
við erum með “vöru”, ef svo má
að orði komast, íslenska hestinn,
sem byggir á langri og sérstakri
hefð hér á landi og lögð hefur ver-
ið löng og mikil rækt við en það
vantar meiri markað. Hann er til
handan við hafíð en við þurfum
sterk samtök, peninga og vinnu til
þess að efla hann.
Þess er líka að geta að allar þær
séríslensku vörur og þjónusta,
sem við erum að koma á framfæri
erlendis, styðja hver aðra í mark-
aðssetningu, hvort sem það er
ferðaþjónustan, lambakjötið, fisk-
urinn, ekki síst bleikjan, íslenski
hesturinn eða handverkið, t.d. ull-
arvörur. Ég hef sjálfur reynslu af
því þegar ég hef verið að kynna
íslenska hestinn erlendis að það
getur verið gott að grilla lamba-
kjöt og silung og bjóða upp á ís-
lenska osta. Allt þetta vekur at-
hygli og styður hvað annað. I
þessu sambandi vil ég geta þess
að Björg kona min eldar mjög
góðan mat og það skiptir oft
miklu máli með árangur í sölu að
geta boðið kaupendunum í mat og
góðan viðurgjöming.
Framtíð sveitanna
Hvernig sérðu fyrir þér framtið
búskapar á heimaslóðum þínum?
Ég hef verið að vinna fyrir
bændur bæði í Austur- og Vestur-
Húnavatnssýslu og þekki þeirra
aðstæður mjög vel. Ég sé alveg
fyrir mér að sú þróun haldi áffam
að kúabúunum fækki, jafhframt
því sem þau stækka. Sem dæmi
má nefna, að í vetur verða aðeins
þrir bændur í Sveinsstaðahreppi,
sem mjólka kýr, og einn í Vatns-
dal. Fyrir 20 árum voru þeir eitt-
hvað á annan tug í hvorri sveit.
Þegar ég var að alast upp í
Sveinstaðahreppi þá var það und-
antekning að nokkur ynni utan
heimilis. Núna em það fáir bæir í
hreppnum, ef nokkur, þar sem
fólk hefúr ekki meiri eða minni
tekjur utan heimilis. Þetta er þró-
un sem heldur áfram. Þess vegna
er ákaflega mikilvægt að þetta
fólk hafi atvinnumöguleika í ná-
grenni sínu. Ferðaþjónusta er einn
af þessum möguleikum, ræktun
og tamning hesta er annar, vinna i
þéttbýlinu er einn enn.
Við þurfum að finna nýjar
greinar til að styrkja búsetuna og
best er ef fleiri geta haft vinnu
heima á bæjunum, það er mestur
styrkur af því fyrir sveitimar.
Ef við gætum t.d. aukið hrossa-
útflutning til Bandaríkjanna úr
200 á ári í 400 - 600 hesta þá
skapar það mörg störf í dreifðum
byggðum landsins. Þessi hross
þurfa að fá mikla tamningu hjá
góðum tamningamönnum. Það
fer lika vel saman að vera með
hross, sauðfé og ferðaþjónustu.
Sauðfjárrækt í Húnavatnssýsl-
um er mjög mikilvæg eins og ann-
ars staðar í dreifbýli, veiðin, eink-
um laxveiðin, er einnig mjög mik-
ilvæg, en það er fjölbreytnin sem
skiptir mestu máli.
Þú átt flugvél og flýgur?
Já, ég ákvað það þegar ég varð
fertugur að gefa mér það í afmæl-
isgjöf að læra að fljúga. Við vor-
um nokkrir fleiri hér sem lærðum
þetta þá og keyptum okkur flugvél
og ég hef verið meðeigandi í flug-
vél síðan.
Hvernig notið þið hana?
Fyrst og fremst til að leika okk-
ur á henni. Annars hef ég líka far-
ið í göngur á flugvél í mörg ár. Þá
fer ég með tvo til þrjá menn með
mér og við leitum úr lofti. Við er-
um með síma og hringjum í þá
sem eru á jörðu niðri og vísum
þeim á féð.
Ég hef svo farið hitt og þetta á
vélinni, t.d. á Egilsstaði, og Höfn í
Homafírði og eitt sinn þurfti ég að
fara á fúnd á ísafírði og þá var
gott að geta gripið til vélarinnar.
Vélin, sem ég á nú, er geymd í
skýli á Blönduósi og við eigum
hana þrír saman.
M.E
Freyr 10/2003 - 11 |