Fylkir - 25.08.1950, Blaðsíða 2

2
FYLKIR
Gunnar Ólafsson:
HVERJIR STELA LAGSI ?
Þessi spurning er nú orðin
þörf í bili, nema kannske ó
Strandstaðnum, norðan í hinni
hæðinni þar, sem þetta óvenju-
lega merki, Þ. Þ. V. er talinn
leitast við að drýgja hlutinn ó-
skaplegalitla lúsar-ögn með
„undirvísun'' í þessu, sem hann
kallar netahnýtingu, og svo
hinu, sem hann er sagður kalla
„sjólfvirka" vélafræði, en til
þess er hann sagður nota benzin
mótor, ofurlítinn „drísildjöful",
sem hannlætur sló takt við neta-
hnýtinguna og um leið einhvers-
konar söngkennslu eða sögu-
burð; þegar hann „upphefur"
raust sína þarna í kjallaranum
norðan í hæðinni, sem lokar sól-
argeislana úti bæði vetur og sum
ar, sennilega til þess, að myrkr-
ið njóti sín betur ó búkum skóla-
æskunnar, sem kallað er að
hnýti netin, honum til sæmdar
og búbætis.
Með þessu tekst að nó í húsa-
leigu, mikla og arðsama, fyrir
kjallaraskrattann, eða er þetta
ekki rétt, herra Þ. Þ. V.?
„Robb borgar brúsann" „bæj-
arsjóður er nógu ríkur, ef eitt-
hvað verður afgangs af kaupi
rukkaranna, sem Þ. Þ. V. er
talinn hafa mikinn óhuga fyrir,
nú um stund.
Þetta gerist allt saman í „ein-
ingu andans og bandi friðarins",
ef eitthvað kraflast með eða ón
samþykkis hægrihandar róðherra
bæjarstjórans „okkar", sem
stundum er lótinn skrifa undir
það, sem öðrum þykir hann rétt-
ur til, og er „þræll oft i þörf
þekkur" segja gömlu mennirnir
og gamla móltaækið.
Fyrst varð bæjarsjóður að
borga 10 þúsund krónur, fyrir-
fram upp í húsaleigu í þessum
virðulega kjallara, og svo cfíram
fyrir „drísilmótorinn", þúsundir
ó þúsundir ofan, eða hvað segir
yfirfjórmólaróðherra bæjarstjór-
ans um þaðP
Hér flýtur allt meðan það
ekki sekkur, og mundi nú einna
mest þörf ó kennarastóli í þeim
fræðum. Hann skyldi vitanlega
vera „besetinn" af sjólfum skóla
meistaranum, er um leið gæfist
færi ó að segja eitthvað, satt og
frómlega talað.
Annars er þetta fónýtt tal.
Ég ætlaði að reyna að stæla
Voss-íslenzku meistarans, en
það er hægar sagt er gert, og
er hann því beðinn að taka hér
viljann fyrir verkið.
Þegar Einar Bragi var yfir-
kennari hér hjó þessum skóla-
meistara, þó vandaði hann
stundum um íslenzkukunnóttu
meistarans, eins og fleira í
„bransanum". Nú sjó allir að
fræðsluyfirburðir Einars Braga
hafa borið mikinn órangur.
Ekki annað en lesa „stólþróðs-
ræðu" skólastjórans og blaða-
skrifin um Jóhann Þ. Jósefsson
út af mólsókninni, sem hann
virðist þola alveg fjandalega.
Ojó, það er líklega ekki tiltöku-
mól, og kennir hver sín, þótt
klækjóttur sé" segir móltækið.
Nú hefur reynzlan loks kom-
ið honum í skilning um það, þó
seint sé, að þrótt fyrir hið afar
hóa verð ó matnum, sem með
miklum erfiðismunum næst úr
klóm „íhaldsheildsalanna", þó
er þó betra að jeta yfir sig en að
tala yfir sig.
Reynzlan hefur orðið dýr-
keypt hjó manni þessum, en það
borgar sig, svona almennt skoð-
að, ef „skólaæskan" gæti í fram
tíðinni, haft eitthvað gott af
því.
„Mo jó, þú ért mannkerti,
mig það lengi grunaði"
sagði skóldið. En hér ó það ekki
heima, eða hvað segir Þ. Þ. V.
um það?
Nú er ekki í bili spurt um það
„hverjir stela lagsi"? Þess ger-
ist engin þörf. Reynzlan er sann
leikur alveg eins og Hannes
vor sagði þegar hann var með
fóðurbætinn. Þ. Þ. V. ætti að
þekkja þetta ekki miður en aðr-
ir. Honum var engin vorkunn
að sjó það þegar hann var með
tröllamjölið við kartöfluræktina
í túni E. S. forðum daga. Þó
þreifst þar nema arfi og heim-
ulunjóli, er að lokum reyndist
setigari í lífsbaróttunni en sjólf-
ur meistarinn. Hver mundi nú
hafa trúað þessu að óreynddu?
Þannig kemur alltaf einn öðr-
um meiri. Meistarinn lagði ó
flótta. Tröllamjölið hélt velli.
En nú er bara eitt eftir í bili
og það er að heimta enn skjölin
ó borðið, lóta verkin tala alveg
eins og í blaðinu „Fylkir" út-
gefnu' 3. ógúst þ. ó.
Þó kom það fram í þinglesn-
um kaupsamningi og þinglesnu
afsali með undirskrift Þorsteins
Víglundssonar skólastjóra, að
hann hafði selt og afsalað Guð-
mundi Jóelssyni ekki aðeins hús-
in, sem hann ótti í Hóagarði,
heldur og um 3 — þrjór hús-
lóðir, sem hann ótti ekkert í.
Hann hafði bara selt annarra
eign rétt eins og hann ætti hana,
og þessvegna „fauk í góðmenn-
ið" þegar því var bent ó þetta.
Og þessvegna fékk hann Guð-
mund Jóelsson til þess að Ijó
nafn sitt undir lofgrein, sem
hann sjólfur hafði samið um
sjólfan sig, og þessvegna taldi
hann þessum sama manni trú
um að kaupsamningur og afsal
ó eignum, sem samkvæmt lög-
um er skylt að þinglýsa ó mann-
talsþingum, séu leyniskjöl, sem
enginn megi sjó nema með
þeirra leyfi, er að sölunni
standa.
Hvort mundi nú þetta vera af
fóvizku mannsins eða bara hinu,
ja, þessu ólukkans basli með
sannleikann, sem unglingafræð-
ara er alltaf nauðsynlegt að
hafa í skreppu sinni? En kann-
ske hefur skreppan verið full
af öðru?
Og, hvernig mundi nú standa
ó því, að maðurinn hefur búið
til þetta dyggðavottorð handa
sjólfum sér? Það er auðskilið
mól. Þetta er bara hans daglega
iðja, og það gera fleiri en hann,
eins og menn munu þekkja hér.
Það eru lang oftast, að ein-
hverju leyti vesalmenni og galla-
gripir.
Þann skratta að vera sí og æ
sníkjandi og snófandi eftir hrós-
vottorðum um sjólfan sig, það
gera engir menn, sem nokkurs
eru verðir. Þeir vanvirða aldrei
sjólfa sig með þeim fjanda og
það tel ég unglingafræðaranum
skylt að vita.
Ekki hefur Guðmundur Jóels-
son þótts þurfa þess með, enda
var það rétt hjó honum, og í alla
staði óþarft. Hann bjargast
prýðilega ófram með fjölskyldu
sína og hann lætur verkin tala,
rétt eins og svo margir aðrir.
Auk þess er hann bóngóður, und
irskriftina un dirvottorðið um
gæði skólastjórans, sýnir það
meðal annars.
Nú er hér eitt afsal skólastjór-
ans enn ó ferðinni. „Þau tíðkast
nú hin breiðu spjótin" í fjóröfl-
unarviðleitninni. Það er svona í
notarial staðfestu afriti:
Jeg undirritaður Þorsteinn Þ.
Víglundsson skólastjóri I Vest-
mannaeyjum sel hérmeð og af-
sala Guðmundi Jóelssyni sjó-
manni í Fóskrúðsfirði leigurétt-
indi ó túni mínu sunnan Hóa-
garðs einkennt með tölunni 160,
samkvæmt byggingarbréfi dags-
12. júní 1929, ósamt girðingum
og mannvirkjum, þar með talin
kartöflugeymsla í túninu.
Kaupverðið er 1200,00 —
tólf hundruð krónur, og hefur
kaupandi greitt það að fullu.
Samkvæmt framanrituðu, lýsi
ég nefndan Guðmund Jóelsson
réttan eiganda að leiguréttind-
um framangreinds túns og tekur
FYLKIR
mólgagn Sjólfstæðisflokksins
Útgefandi:
Sjólfstæðisfél. Vestmannaeyja
Ritstjóri og óbyrgðarm.:
Gunnar Hlíðar
Sími 203 - Box 16
Auglýsingastjóri:
Finnbogi Friðfinnsson
Prentsn'iiojan Eyrún h. f.
hann að njóta arðs af því fró 15.
okt. ' 1946, enda greiði hann
skatta og skyldur af því fró
sama tíma.
Undirritaður hefur óskertan
rétt til að geyma jarðaróvöxt í
ftmræddri kartöflugeymslu, eft-
ir þörfum til 30. júní 1947.
Vestmannaeyjum, 12. óg. 1946.
Þorst. Þ. Víglundsson
sign.
Móttekið til þinglýsingar 1. sept.
'46.
Eftirrit innheft Nr. xxxl 230.
Gjald: Þinglesturgj. kr. 6,00
Stip.gj. kr. 24,00, samtals kr.
30,00 — þrjótíu. Greitt
d. u. s.
Fr. Þorsteinsson
settur L. S.
Bæjarfógetinn í Vestmannaeyj-
um
(stimpill)
Aths.
Leiguréttindi afsalsgjafa ó-
þinglesin. Gjald kr. 4,00 —
fjórar kr. Greitt.
Að ofpnritað afrit sé orði til
orðs samhljóða mér sýndu frum-
riti vottast hérmeð notarialiter,
eftir nókvæman samanburð.
Notarius publicus í Vestmanna-
eyjum 15. júlí 1950.
Fr, Þorsteinsson
ft.
Gjald: Staðf. kr. 2,00 stigj. kr.
1,00. 3 — þrjór kr. greitt.
Sig Bogason.
Jón Hjaltason.
esign.
(Stimpill og stimpilmerki).
Nú er eftir að vita hvað um-
boðsmaður þjóðjarða í Vest-
mannaeyjum segir um þetta
sölubrask skólastjórans. fHann
er Iíka vörður laga og réttar hér,
og honum ber manna helzt ó
þessum stað, að taka þó undir
kúr, sem í heimildarleysi selja
annarra eignir. Það er nú líkleg-
ast að skólastjórinn hafi gert
þetta af fóvizku sinni einni sam-
an, nema þó ef svo kynni að
vera að púkinn hefði setzt þar í
Framhald ó 3. síðu.