Fylkir - 01.09.1950, Page 1

Jóhannes Sigfússon
LYFSALI
In memoriam
Horfinn er Jóhannes Sigfús-
son, lyfsali., hann lést snögglega
um borð í e.s. Gullfoss þann
23. ógúst s.l. hérna skammt
austur af Eyjum, er hann var
að koma fró að heimsækja ætt-
ingja og vini sína og konu
sinnar í Danmörku og Noregi.
Heimkoman varð því ó annan
veg en við vinir hans höfðum
ætlað og vonast eftir. Það mó
cegja að skjótt hafi sól brugðið
sumri, og voru þó of fóir sól-
dagar fyrir. Enda var Jóhannes
vinsæll og vinmargur ekki sízs
hér í Eyjum, er hann hafði ótt
hér svo lengi heima og margra
vandræði leyst bæði seint og
•nemma, því að hann var hið
mesta valmenni, sem öllum viidi
gott gera, og hjólpsemi huns og
rousn var víða rómuð, og hve
fljótur hann var að styrkja gagn
ieg mól er stuðnings var hans
leitað og stuðnings þurfti bæði
hér og annarsstaðar, er því
Eyjabúum og þjóðinni allri eff-
irsjó mikil í slíkum manni cg
skarð mikið fyrir skildi vina
hans og óstvina.
Jóhannes Sigfússon, lyfsali,
var fæddur 10. apríl 1902 ó
Eskifirði þar sem faðir hans Sig-
fús Danielsson, var verzlunar-
stjóri. Hann var af merkum ey-
firzkum ættum og nóskyldur
hinum ógæta manni Jóhannesi
Sigfússyni, yfirkennara við
Menntaskólann í Rvík. Móðir
Jóhannesar lyfsala var Anna f.
Clausen, af ógætum norskum
ættum í Bergen. Þannig stóðu
að Jóhannesi góðir stofnar úr
tveim þjóðlöndum, enda samein-
aði hann ýmsa kosti þessara
frændþjóða. Fró Eskifirði flutt-
ist Jóhannes með foreldrum sín-
um til ísafjarðar þar sem faðir
hons gerðist verzlunarstjóri við
Ásgeirsverzlun. Eftir að hann
fór fró ísafirði stundaði hann
í 3 ór nóm í Menntaskólanum í
Reykjavík og lauk þar gagn-
fræðaprófi. Árin 1926 — 1928
stundaði Jóhannes lyfjafræði-
nóm í Kaupmannahöfn og
lauk þaðan prófi (cand. pharm.)
Vann síðan í Ingólfsapóteki um
skeið. Giftist eftirlifandi konu
sinni 9. óg. 1929 og keypti
Apórek Vestmannaeyja og flutt-
ist hingað 1. sept. 1931, hann
hafði því stundað lyfjaverzlun
hér í tæp 19 ór, enda varð það
hans aðallífsstarf.
Vinótta okkar Jóhannesar Sig-
íússonar og kynni urðu að sjólf-
sögðu ofin að mestu úr starf-
semi lyfsalans og læknisins, sem
jafnan verða að vinna saman til
hagsbóta fyrir sjúklingana.
Hann var óvallt boðinn og búinn
að útvega lyf, búa til lyf og
fylgdist vel með í fagi sínu og
jaínvel líka með í læknisfræð-
inni, enda sagði hann oft, að sig
hefði langað til að verða læknir.
Ekki var skortur ó slíkum kost-
um hjó honum, sem lækni mega
prýða, svo sem miskunnsemi og
mannúð, samviskusemi og nó-
kvæmni. Hann hugsaði svo vel
um að afla nauðsynlegra lyfja
og vara handa lyfjabúðinni, að
hún mun oftast hafa verið bezt
birga lyfjabúðin utan Reykja-
víkur. Hann byggði í fyrra við
lyfjabúðina, og hafði í hyggju
að koma henni í nýtízku horf,
en mun hafa staðið ó gjaldeyri
hingað til en ekki ó lyfsalanum
að koma því í framkvæmd, því
að framkvæmdamaður var hann
öruggur er hann tók sig til, og
hamhleypa til vinnu, þegar hann
gekk að henni. Að sjólfsögðu
naut Jóhannes sinnar ógætu
konu, sem líka er lyfjafræðing-
ur, til að gera garðinn svo fræg-
an sem hér hefur lýst verið.
Við Jóhannes Sigfússon ótt-
um marga erfiða og marga
gleðistund saman, ég tel mér
mikinn óvinning að hafa kynns
honum, því að han var góður
maður, og þar sprettur ætíð eitt
hvað gott sem slíkir menn fara,
illgresi vex ekki í sporum þeirra
og þeir skilja ekki eftir sig
sviðna jörð. Slíkt veganesti mun
honum drjúgt reynast og hinar
glöðu björtu minningar um hinn
reifa og góða dreng munu aldrei
verða fró vinum og óstvinum
hans teknar ó þeirra ófarinni
leið.
Vestmannaeyjum, 30. óg. 1950.
Einar Guttormsson.
Rússneskt síldveiðiskip strandar í Þor-
geirslirði
Furðuleg framkoma og torfryggni skip-
brotsmanno i
monno vekur
Snemma ó miðvikudaginn 16.
þ. m. strandaði birgðaskip úr
rússneska síldarflotanum vestan
til í Þorgeirsfirði.
Einn maður drukknaði af 23ja
manna óhöfn. Komust 20 skip-
verjar í land ó flekum, og fórst
2. stýrimaður við þær björgunar-
aðgerðir.
Eftir í hinu strandaða skipi
urðu svo skipstjórinn og bóts-
maður, en þegar sjóliðar af varð
skipinu Ægi hugðust bjarga
þeim félögum var ekki við það
komandi og voru þeir tveir all-
vígalegir og bjuggu sig jafnvel
til þess að veitast að björgun-
armönnunum og það ófriðlega.
gorð islenzkro björgunar-
miklo eftirtekt.
Þeir sem björguðust til lands
vildu ekki nota sér skipbrots-
mannaskýlið að Þönglabakka,
enda þótt skipverjar ó Ægi bentu
þeim ó það, að þar væri þeim
til reiðu húsaskjól og hressingar.
Þó vildu skipbrotsmenn held-
ur ekki þýðast að Islendingarnir
flyttu þó út í móðurskipið rúss-
neska, vildu ekki heyra annað
nefnt en að bíða eftir löndum
sínum.
Það mun vafalaust vera eins-
dæmi, að erlendir jafnt sem inn-
lendir skipbrotsmenn, hafi ó slík
an hótt hafnað fórnfúsri hjólp
íslenzkra björgunarmanna, og
vita menn vonlega ekkert hverju
slík undur sæta.