Fylkir - 23.12.1950, Blaðsíða 7

F Y L K I R
nótt? Voruð }rér einn eða með
öðrum kaupmanni? Sáu’ð þér
hinn kaupmanninn í morgun?
Hvers vegna fóruð þér úr
kránni fyrir dögun?“
Aksionov furðaði sig á því,
að öllum þessurn spurningum
skyldi beint að sér, en hann
lýsti því, sem skeð hafði og
bætti við:
„Hvers végna eruð þér að yf-
irheyra mig, eins og ég sé þjóf-
ur eða ræningi? Ég fekðast í
viðskiptaerindum, og það er
engin þörf á því að spyrja mig
spjörunum úr“.
Embættismaðurinn kallaði á
hermennina og sagði: „Ég er
lögreglustjóri í þessu héraði, og
ég spyr yður vegna þess, áð
kaupmaðurinn, sem þér gistuð
með síðastliðna nótt, fannst
skorinn á háls í rúmi sínu. Við
verðum að leita í farangri yðar“.
Þeir aengu inn í húsið. Her-
mennirnir og lögreglustjórinn
opnuðu ferðatöskur Aksionovs
og rannsökuðu þær. Skyndilega
dró foringinn hníf úr einum
pinklinum og hrópaði: „Hver á
þennan hníf?“
Aksionov sneri sér við, og þeg-
ar hann sá blóðugan hníf dreg-
inn fram úr farangri sínum,
varð liann skelfingu lostinn.
„Hvernig stendur á þessu
blóði á hnífnum?"
Aksionov reyndi áð svara, en
kom ekki upp nokkru orði.
Loksins tókst honum þó að
stynja upp:
„Ég — veit — það — ekki —
ég — á — hann — ekki“.
Þá sagði lögreglustjórinn:
„Kaupmaðurinn fannst skor--
inn á háls í morgun í rúmi
sínu. Þér eruð eini máðurinn,
sem hefur' getað framið glæp-
inn. Húsið var lokað að innan-
verðu, og engir gistu þar aðrir
en þið. Hér finnst blóðugur
hnífur í farangri yðar, og svip-
ur yðar og látbragð kemur upp
um yður. Segið mér nú, hvers
vegna þér myrtuð hann og hve
miklurn peningum þér stáluð“.
Aksionov sór og sárt við lagði,
að hann væri saklaus. Hann
sagði, að hann hefði ekki séð
kaupmanninn eftir að þeir
drukku teið, að hann hefði
enga peninga, nema 8 þúsund
rúblur, sem hann ætti sjálfur,
og að hann ætti ekki hnífinn.
Röddin var brostin, hann var
náfölur í andliti og skalf af ótta,
%ins og rnaður, sem finnur til
sektár sinnar.
Lögreglustjórinn skipaði her-
mönnunum að binda Aksionov
og láta hann í vagninn. Aksio-
nov signdi sig og grét, þegar
þeir bundu fætur hans og
fleygðu honum inn í vagninn.
Peningarnir og varningurinn,
Jóhann Svarfdælingur dvelur nú i Hollyvood, og er byrjaðu 1
að leika i kvikmyndum.
allt var frá honum tekið. Hann
var fluttur til næsta þorps, og
þar var honurn varpáð í dýfl-
issu. Fyrirspurnum var haldið
uppi í Wladimir um fortíð
lians. Kaupmenn og aðrir íbúar
borgarinnar sögðu, að áður fyrr
hefði hann neytt víns og svall-
að mikið, en þó væri hann í
rauninni bezti drengur. Síðan
hófust réttarhöldin. Hann var
ákærður fyrir að hafa myrt
kaupmann frá Ryazan til fjár
og rænt 20 þúsund rúblum.
Konunni hans lá við örviln-
un, og hún vissi ekki, hverju
hún átti að trúa. Börnin voru
öll kornung, það yngsta á
brjósti. Hún hélt til borgarinn-
ar, þar sem eiginmaður hennar
sat í fangelsi, og tók öll börnin
með sér. í fyrstu var henni ekki
leyft að koma til hans, en eft-
ir þrábeiðni, tókst henni að fá
leyfi til þess hjá yfirvöldunum.
Þegar hún sá eiginmann sinn í
fangaklæðum og hlekkjaðan,
lokaðan inni meðal þjófa og
morðingja, féll hún í öngvit og
kom ekki til sjálfrar sín fyrr en
eftir langa hríð. Er hún rank-
aði við sér, hjúfraði hún börn-
in sín að sér og settist niður
við hliðina á manni sínum.
Hún færði honum fréttir að
heiman og spurði svo, hvað
liefði eiginlega komið fyrir.
Hann sagði henni satt og rétt
frá öllu og hún spurði:
„Hvað getum við ntt gert?“
„Vbð verðum að senda keisar-
anum bænaskrá um að svipta
ekki saklausan mann lífi“.
Konan lians sagði honum, að
hún hefði sent keisaranum
bænaskrá, en hann hefði dauf-
heyrzt við því.
Aksionov sagði ekkert, en
starði í gaupnir sér.
Þá sagði konan hans: „Það
var fyrir einhverju, að mig
dreymdi, að þú værir orðinn
gráhærður. Manstu eftir því?
Þú hefðir ekki átt að fara þenn-
an dag“. Hún strauk fingrun-
um gegnum hárið hans og bætti
við:
„Elsku Vanya minn, segðu
konunni þinni sannleikann.
V7arst það þú, sem gerðir þetta?“
„Svo að þú tortryggir mig
líka“, sagði Aksionov, huldi and
litið í höndunt sér og fór að
gráta. Þá kom, hermaður inn í
klefann og sagði að konan og
börnin yrðu að fara, og Aksio-
nov kvaddi ástvini sína hinzta
sinni.
Þegar þau voru farin, rifjaði
Aksionov upp fyrir sér þáð, sem
þeim fór á milli, og þegar hann
minntist þess, að konan hans
hafði líka grunað hann um
verknaðinn, sagði hann við
sjálfan sig:
„Mér sýnist, að guð eintt
þekki allan sannleikann. Til
hans eins verð ég að skjóta
rnáli mínu, og frá honum eirt-
um get ég vænzt miskunnar“..
Aksionov sendi engar bæna-
skrár. Hann gaf upp alla von
og bað til gúðs.
Hann var dæmdur til húð-
strýkingar og Síberíuvistar.
I-Iann var hýddur með hnúta-
svipu, og þegar sárin undan
hnútunum voru gróin, var hann
sendur til Síberíu ásamt öðruiii
glæpamönnum.
f 26 ár lifði Aksionov setit
Hvíld á sjó
Margir líta svo ó, að fótt veiti betri hvíld en róleg sjóferð á góðu
skipi, og því er það, að fæstir sjó eftir þeim tíma, sem í sjóferðina fer,
ef þeir ó annað borð hafa óstæður tii að taka sér hvíld fró störfum.
Hafið, með sínu lífi, hefir líka sitt aðdróttarafl, og landsýn er oft hin
fegursta fró skipi. —
Nú höfum vér betri skipakost en fyrr ó órum til farþegaflutnings, og
ætti því fólk að athuga það tímanlega hvort ekki væri rétt að taka sér far
með skipum vorum.
Skipaútgerð ríkisins