Alþýðublaðið - 04.01.1924, Blaðsíða 3

ALE>YÐUBLAÐIÐ
Afgreiðsla
blaðsins er í Alþýðuhúsinu við
iDgólfsstræti.
Sími 988.
Auglýsingum sé skilað íyrir kl. 8
að kveldinu fyrir titkomudag þang-
að eða í prentsmiðjuna Bergstaða-
stræti 19 eða í síðasta, lagi kl. 10
útkomudaginn.
Áskriftargjald 1 króna á mánuði.
Auglýsingaverð 1,50 cm. eindálka.
Útsölumenn eru beðnir að gera
skil afgreiðslunni að minsta kosti
ársfjórðungslega.
Bjarnargreifarnir, Kvenhatar-
inn og Sti þriðja fást í Tjárnar-
götu 5 og hjá bóksölum.
fullkomin. Á þessum árum hefir
tekist að stytta vinnutímann úr
tíu stundum niður í átta, festa
með samntngl ákveðið lágmarks-
kaup, tiltekin vinnuafköst miðuð
vlð vissan tíma og ákveðið
kaupgjaid, viðkomu mannaflans
með töstu hlutfálli milli nema og
fullnuma, reglulegan námstfma,
Verkamaðurlnn, blað jafnaðar-
manna á Akureyri, er bezta fréttablaðið
af norðlonzku blöðunum. Flytur góðar
ritgerðir um atjórnmál og atvinnumál.
Kemnr út einu ainni í viku. Kostar
að eins kr. 6,00 um árið. Geriat áskrif-
endur á aigreiðalu Alþýðublaðain*.
kaupgjald aðstoðarfólks og fleira,
og þó að þessu skipulagi sé enn
í mörgu ábótavant, þá hefir það
haft mikil áhrif til hagsbóta eigi
að eins fyrir verkamenn þessar-
ar stéttar, heldur líka atvlnnu-
rekeDdurna, því að það hefir
orðið til að kenna þeim samtök
sín á milli til að hefta óheil-
brigða samkeppni, og þó að
þeim samtökum hafí stundum
verið misbeitt dálítið, er þeim
hefir verið beint gegn verka-
mönuunum, þá hifa þau vafa-
lauit orðið atvinnuveginum að
miklu gagni. Áhrif þessara sam-
taka tll góðs koma grelnilegast
í Ijós í því, að í stétt préntara
hefir á undangengnum atvinnu-
leyslstímum verið minna atvinnu-
leysi en í nokkurri annari verk-
lýðsstétt, og hefði það þó getað
verlð minna, ef betur hefði verið
hægt að Deyta samtakanna. í
þessu efni mun mest gæta áhrifa
vinnutímastyttingarinnar, því að
Hjálparstöð hjúkrunarfélags-
ins >Líknar< ®r opiá:
Mánudaga . . . kl. i i—12 f. fe.
Þriðjudagá ... — 5—6 «. -
Miðvikudaga . . — 3—4 —
Fostudaga ... — 5—6 e. -
Laugardaga ; . — 3—4 -
það er. auðskilið, að vinnan
hlýtur að koma á því fleiri, sem
hún er skemri á hvern. Auk
þessara umbóta hefir Hið ís-
lenzka prentarafélag styrkt sig
inn á við roeð styrktarsjóðum,
er félagsmenn halda uppi með
töstum tillögum vikulega, og
tekið þátt í sameiginiegum sam-
tökum með öðrum veiklýðsfélög-
um með þvl að eiga hlut að
stofnun Aiþýðusambands íslands,
er það hefir í verið sfðan.
Þessi samtök prentara mega
vel vera öðrum verkiýðsstéttum
til fyrirmyndar, og því er nú
frá þelm sagt hér, að þau eru
innlent dæmi um ágæti slíkra
samtaká og því nærstæðara ís-
lendingum en útlend, þótt betti
séu, og að það ætti að vera
aðalverkefni íslenzkrar slþýðu á
þessu nýbyrjaða ári að koma
upp sem víðtækustum og öflug-
ustum verklýðssamtökum. Það
er eina ráðið, sem í hennar
Sdgar Rie® Burrongba: Sonup Tarzasia.
Meðan bún nú beið hans, dreymdi hana hann. Hún
bar hann saman við Arabahöfðingjann, föður sinn, og
hrollur fór um hana, er hún mintist karlsins. Jafnvel
viltír svertingjarnir höfðu ekki verið eins vondir við
hana. Hún sltildi ekki mál þeirra og vissi ekki, hvað
þeil' ætluðust. fyrir með ■ hana. Hún vissi, að menn átu
menn, og hún hafði búist við því að verða étin. En
hun var nti buin að vera alllengi hjá þeim, og ekki
hafði henni verið meín gert. Hún víssi ekki, að sendi-
boði hafði verið sendur til þorps Arabans til þess að
semja við hann um láusnargjald. Hún vissi ekki og
ekki Kovudoo heldur, að sendiboðinn liafði aldrei komist
alla leið, — að hann hafði hitt fylgdarlið Svianna 0g
sagt þvi frá öllu sínu ferðalagi. Þjónar þeirra höfðu
ekki verið seinir á sér að segja húsbændum sinum
sög'una, og' sú varð niðurstaðan, að þegar sendiboðinn
var lcominn skamt frá tjaldstaðnum, lagði kúla hann
að velli.
Augnabliki siðar kom Sveinn heim og kvaðst hafa ;
slcotið á hjort, en ekki hitt hann. Sviarnir vissu, að
menn þeirra hötuðu þá, og að Kovudoo myndi brátt
frétta, ef hljóðbært yrði um, að þeir hefðu gert honum
skaða. Þeir höfðu hvorlci nóg skotfæri eða trúa menn
til þess að hætta á óvináttu við höfðingjann.
Kótt eftir þetta lentu þeir i kastinu við bavianana
og ókunna hvita manninn, sem gengið hafði i lið með
dýrunum gegn mönnunum. Með herkjubrögðum liafði
Sviunum tekist að reka apana af höndum sér, og
langa stund liafði tjaldstaður þeirra verið umkringdur
urrandi og skrækjandi djöflafansi.
Hvað eftir annað þóttust þeir félagar sjá hvíta villi-
manninn i trjánum og bjuggust við, að hann myndi þá
og þegar stýra árás á þá. Þeir hefðu viljað gefa mikið
til þess að ná færi á honum, þvi að þeir kendu honum
um missi apans og grimd dýranna.
„Þetta er liklega sá sami, sem við skutum á fyrir
nokkrum árum,“ sagði Sveinn. „Þá var górillaapi með
honum. Sástu hann vel, Karl?“
„Já,“ svaraði Karl. „Hann var ekki fimm skref frá
mér, þegar ég slcaut á hanu. Svo er að sjá, sem hann
sé greindarlegur Evrópumaður '— og ekki meira en
unglingur. I fasi hans er ekkert undarlegt eða fábjána-
legt, sem ætíð fylgir sérvitringum, er ráfa inn i skóg-ana
og vegna nektar hljóta villimannsnafn hjá náhúimum.
Ónei; þessi er annarar tegundar, — og þéss vegna miklu
hættulegri. Þó mig langi til þess að skjóta hann, vildi
ég, að hann sýndi sig ekki. Ef hann einhvorn tima
stýrði árás á okkur, gæfi ég ekki mikið fyrir okkur, ef
hann fólli ekki i fyrsta áhlaupi.“
En hviti risinn sást ekki aftur, og á endanum fóru
aparnir í burtu og ónáðuðu ekki frekar ferðalangana.
Daginn eftir lögðu Svíamir af stað til þorps Kovudöo.
Þeir vildu ná hvitu stúlkunni, sem sendiboðinn hafði
sagt, að væri fangi hjá þoi'psbúum.
Tapzan-sögupnap lást á Sandi
hjá
Olafi Syelassyni,