Fylkir - 12.06.1958, Blaðsíða 2

2
FYLRÍR

MÁLGAGN
SJ ÁLFSTÆÐISFLOK KSIN S
ÚI'GEFANDl:
SJ ÁLFSTÆÐISFÉLAG
VESTMANNAEYJA
RI I STJÓRI og ÁBYRGÐARM.;
EINAR H. EIRÍKSSON
Sfmi: jo8. — i’ósthólf: 10*.
I’rentjra'ðjait EVRÚN h. I.
17. júní.
Enn nálgast þjóðhátíðardagur
inn, cnn sameinast öll þjóðin
iim að minnast þessa stóra á-
fanga, er náðist á Þingvöllum i
1944. Fjórtán ár eru liðin síðan 1
lialdin var „Þjóðhátíð á Þing-
vel 1 i “, og þótt sá tími sé skamm
tir, á aldursmælikvarða heillar
þjóðar, verður hverjum íslend-
ingi lieitt um lijarta, er hann
virðir fyrir sér þær breytingar,
þær framfarir í verklegum og
andlegum efnum, sem orðið
hafa á Jiessu árabili.
Hinu virðast allt of margir
hafa lokað augunum fyrir, að
sú Jijóð, sem telja vill sig sjálf-
stæða, vill ráða málum sínum
óháð vilja annara, engum háð
nema sjálfri sér og því að glata
ekki sínu eigin fjöreggi í hættu-
legum leik, verður að taka á sig
ýmsar kvaðir, sem henni kunna
að þykja óljúfar, af því að fram
til þess, er hún var tekin í sain-
félag frjálsra fullvalda þjóða,
voru aðrir, sem önnuðust þann
þátt og fólkið gerði sér ekki
Ijóst fil fulls, hvílík nauðsynja-
mál var um að ræða. Nánar
verður ekki farið út í |ietta hér.
F.11 þótt margt hafi áunni/t, I
hafa líka vmisleg víxlspor verið
siigin. íslenzkl sjálfstæði er
ungt að árum, og því er Jiað
I annske ekki nema eðlilegur
hlutur, að villugjarnt verði á
hálum og krókóttum brautum.
Mér hafa oft komið í hug Ijóð-
línur Matthíasar, er hann lét
Fjallkonuna segja fram í sinni
Nýjársósk. Hann segir:
„Mín ástkæra þjóð, þú ert enn
í peysu,
þú ert enn að byrja þá
löngti reisu,
úr amlóðans baðstofu
gegnum göng.
grafin af moldvörpum,
lág oo- þröng,“
í bæjargöngunum í gamla
daga var oti villugjarnt og þar
Jafnvel steinarnir taia
Framhald af 1. siðu.
smælinginn sé jafn rétthár hjá
guði og sá í hæsta metorðastig-
anum.
Olína Andrésdóttir orðar
þetta fallega í þessum Ijóðlín-
um:
„Þú telur ei í tuguni
sljórra manna,
Jiín tala er citt á hjörtum
þúsundanna."
Og Kristur, þar sem liann seg-
ir: „Það sem þér gjörið einum
af Jiessum mínum minnstu
bræðrum, Jiað hafið þér gjört
mér.“
Er ekki eftir þessu hreinastu
heiöni að líta i nokkru tilfelli
niður á meðbreeður sína og öll
hvatvís dómgirni í þeirra garð?
En einmitt slík dómgirni leiddi
hér áður til ægilegustu ofsókna
hinna rétttrúuðu á hendur
frjálsum sannleiksboðendum
þeirra tíma, t. d. Calvíns gegn
Brúnó o. fl. Meiri eða minni
svipur slíkrar dómgirni hefur
sennilega fylgt rétttrúnaðinum
frá fyrstu tíð, eða síðan Pétur
postuli misbeitti valdi sínu svo
geypilega gegn þeim Ananias
og Sofffu, er gerðu sig sek um
tíundarsvik við hinn heilaga
söfnuð. — Það getur verið slæmt
að vera of sannfærður um rétt-
læti sitt.
Af jiví að mér finnst svo oft
að kennimenn kirkjunnar leggi
aðaláherzluna á ýmis trúarat-
riði, sem mér eru einskis virði,
Jiá tek ég að jafnaði margt ann
að fram yfir kirkjugöngur. Og
Jiá auðvitað það helzt, sem mér
hefur veitt mestan unað, en það
ev eigið starf til huga eða liand
ar og lestur nokkurra ágætis
hóka, eins og t. d. Nýalsbóka
dr. Helga Péturs.
í sambandi við starf og kirkju
voru margir skuggar á reiki,
framkomnir í flöktandi Ijósi á
kertisskari. Margar urðu missýn
irnar og margar urðu vofurnar
á veggnum, sem glöptu sýn og
ollu ótta. Þannig er |iað með
þjóðina á fermingaraldri. Hún
liefur ekki, fremur en aðrir, átt
að sig í baðstofugöngunum, lát-
ið missýnir flöktandi Ijósa
blekkja sig og gengið þá inn í
afkima ,sem erfiðara reynist að
komast út úr aftur. En áfram
skal saml haldið, þótt krókótt
sé leiðin, og björt og fögur bíð-
ur framtíðin þjóðar, sem finnur
kraftinn í sjálfri sér til að sækja
fram og um leið varðveita og
tryggja fengið frelsi.
göngur langar mig að setja upp
smáskrítlu um danskan bónda
og prest. Bóndinn var gjarn á
að taka hendi til starfa á helgi-
dögum, eins og sumir Ofan-
byggjar. Eitt sinn keyrði bóndi
inn lieyi um messutímann, því
regnlegt var, en mikið hey
þurrt.
Prestur leit hann óhýru atiga
og liitti liann að messu lokinni,
Jiar sem bóndi sat hinn ánægð-
asti uppi á heyhlassi, og leiddi
prestur honum fyrir sjónir ó-
guðleik lians. Bóndi svaraði:
„Hvort er nú betra, prestur
minn, að sitja hérna og hugsa
um guð, eða sitja í kirkjunni
og hugsa um heyið?“ Eg skil
vel hugsanagang bóndans. Að
sinna af fyllstu alúð daglegum
skyldustörfum var bæði ham-
ingja lians og sáluhjálp.
Senniiega hefur liann glatt
sig minna við „þvott synda
sinna í blóði lambsins." eins og
sumum er svo tíðrætt um. ein-
getnað guðs-sonar, sem sjálf
Biblían er a. m. k. tvísaga um,
sbr. ættartölu Jesú í upphafi
-Nýja testamentisins, og aðrar
dásemdir rétttrúaðra.
Máske hefur mér orðið ham-
ingjúdrýgri lestur einnar smá-
sögu eftir F.inar H. Kvaran.
heldur en þorrinn af kirkjuferð-
um mínum. Sagan heitir „Ósk-
in“ og langar mig til að drepa
aðeins á efni liennar.
— Það var lítill engill í himna
ríki, sem hafði g'jört af sér
skammarstrik og var sendur í
betrtinarhúsið — til mannheima.
Þar átti liann að hýrast. Jiar fíl
fullkomið góðverk væri gjört 1
honum, en að launum mátli
hann veita eina ósk.
Jónas ,en svo hét engillinn,
kom í skammdegisbyl, máttvam
að dyrum tveggja kvenna. er j
björguðu og hlúðu að lioiumi
sem bez.t varð á kosið. Þær voiu
þarna tvær, jiví bóndinn hafði
farið í verið og drukknað. Og
sú yngri var ófrísk. Um nóftnia
birtist Jónas henni og veitti
henni eina ósk. Eftir mikla bar-
áttu fann hún örugglega, livað
hún vildi og sagði: Eg óska, að
barnið, sem ég geng með. hafi
ícfinfrrra vnrli af allri nreynslu.
F.n höfuðenglinum varð ekki
sama, þegar Jónas sagði honum
frá óskinni og sagði 111. a. um
barnið: — „Jarðlífið verður því
himnaríki, Jiað nýtur æðstu sæl
unnar í alheiminum, þeirrar að
finna óþreytandi máttinn í
sjálfu sér, Jiað verður meira en
við höfuðengiarnir."
Þá kvað við rödd úr háhvelf-
ingu himnanna: „Það er þeim
öllum ætlað að verða,“ sagði
röddin.
Það er einmitt þetta, sem ég
vil leggja áherzlu á. Sá sem á
nóga starfsgleði á hamingjuna
alltaf í sér fólgna og lifir og
deyr sigrandi.
Bjarni Ásgeirsson segir: „Eg
vildi yrkja — yrkja skyldi ég
jörð, — sveit „er sáðmanns-
kirkja — sáning bænargjörð. —
Vorsins söngvaseiður — sálma-
lögin lians — blómgar akur-
breiður — blessun skaparans.“
Þetta er sigursöngur sveita-
mannsins, en slíkan söng getur
hvert annað starf til heilla ein-
staklings og Jijóðar tileinkað
sér og hvort heldur starfið er
til liuga eða liandar.
Eg vildi óska, að kennimenn
þjóðarinnar einbeittu sér að því
að auka starfsgleði hennar svo
„sjoppurnar" tæmist, frfstund-
irnar verði helgaðar einhverju
heilbrigðu viðfangsefni og dæg-
urstritið verði hugljúf skylda,
en ekki þvingandi nauðsyn.
í öllu uppbyggjaridi starfi
er maðurinn í samvinnu við
guð sinn. Hann er að hjálpa
guði við sköpun heimsins og
kennimennirnir hafa ekkert
betra hlutverk að túlka fyrir
honum.
Þórlaugargerði, 1/6 1958.
Páll H. Árnason.
ÍÞRÓTTIR
Um síðustu lielgi kom hing-
að flokk'ur knattspyrnumanna
og liandknattleikslið frá Þrótti
í Reykjavík. Fór keppnin fram
á Iþróttásvæðinu hér á laugar-
dag og sunnudag. Leikar fóru
svo, að í knattspyrnunni sigraði
!ið Þróttar lið í. B. V. með 3
mörkum gegn 1. en handknatt-
1 eiksliðin skildu jöfn., Léku þait
tvo leiki, sem enduðu annar
með 2:2 en hinn með 3:3.
Um helgina 9 kemur hingað
lið frá Reyni í Sangerði og
keppir við lið í. B. V. Þá mun
s. flokkur Þórs fara til Akra-
ness og kejipa Jiar um helgina.
Aðalfundur Þórs var haldinn
nýlega. Stjórn félagsins skipa
þessir menn:
Valtýr Snæbjörnsson, form.,
Stefán Runólfsson, gjaldk.,
Ólafur Vilhjálmsson, ritari,
Sveinn Tómasson, varaform..
Kjartan Bergsteinsson,
Bírgir Jöhannsson og
Sigurgeir Jónasson meðstjórn
cndur.