Fylkir - 23.12.1966, Blaðsíða 9

JÓLABLAÐ FYLKIS 1966
9
Skáld að norðan
Flest ef ekki öll byggðarlög, geta státað af því, að eiga sín skáld eða
að minnsta kosti góða hagyrðinga. Vestmannaeyingar hafa löngum get-
að skírskotað til Sigurbjarnar Sveinssonar sem síns skálds í því sam-
bandi. En eftir að hann leið, hefur verið heldur fátt um drætti í þeim
efnum. Að visu finnast hér góðir hagyrðingar, en af skáldum eigum
við fáa- . 0 .*áé
Fyrir vel rúmum áratug fluttist hingað til Eyja bóndi ættaður úr
Húnaþingi ásamt konu sinni og börnum. Festi hann kaup á jörðinni
Vestra Þorlaugargerði og hefur búið þar síðan. Manninn þarf sjálfsagt
ekki að kynna, hann er orðinn Vestmannaeyingum að góðu kunnur. Páll
H. Árnason er maður mjög vel máli farinn og vill hvers manns götu
greiða, ef honum er þess nokkur kostur. Hann getur verið alls ómyrkur
i máli, ef því er að skipta, en er þó um leið gætinn og yfirvegar jafnan
hlutina, áður en hann her þá fram. Hann setur jafnan fram raunhæf rök
fyrir skoðunum sínum eins og þeim er kunnugt, sem lesið hafa bæjar-
blöðin, en þar hefur hann oft stungið niður penna. Hitt vita ekki allir,
að Páli er ekki ósýnna um að koma sínum hugsunum fram í bundnu
máli en óbundnu.
Hann varð vel við beiðni okkar um efni í þetta blað, en lét þess
getið um leið, að eiginlega væru þessi ljóð ekkert annað en sín leik-
föng. Við viljum aðeins bæta því við, að gott væri, ef allir ættu eins
góð leikföng og Páll, og færu eins vel með þau og hann gerir. Og þá
gefum við Páli orðið:
HEIÐRÍKJAN
Þegar drottinn opnar himnahallir
á heiðum kvöldum, gefst oss
undrasýn,
i veröld, sem við eigum einn
og allir
þar er guðs sól og litla jörðin mín.
Þar vetrarbrautir geysast lofts
um lendur,
en ljósár verða ómælisins smæð,
því eilífð bak við alla sköpun
stendur,
við okkar fót, í voldugustu hæð.
Og hvort sem guð er einn eða
ótalmargur
hann er lífsgeislinn, tengir stórt
og smátt.
Það getur enginn verið úfinn,
argur
er opnar hann sinn boðsal uppá
gátt.
Hvert fjötrað blómstur vill hann
leysa og leiða,
í ljósheimum að geti unað sér,
og allar brautir upplýsa og greiða
útþránni, sem brýst í mér og þér.
JÖLAGJAFIR
Ofrausn reynist rýrum sjóð
það ríkmannlega gjafa flóð,
sem nú er tízku tildur.
Gakk þú eigin getu slóð
með góðum hug og traustum móð,
mjúklátt, öllum mildur.
Ein er gjöfin allra bezt
og allir græða á henni mest,
hið góða og glaða sinni.
Hlustaðu á hinn æðsta prest
þíns innra manns, þíns jólagests
og meitla þér í minni.
ÁSKAUTUM
Á heiðum kvöldum
hlupum við á skautum
er hlógu stjörnur bláum himni frá,
en svellin glóðu
á lækjum, ám og lautum
og leiddu í hugann ævintýra þrá.
Er rökkrið kom
þá kveikja mátti ekki,
en hvíldarstundu
gamla fólkið hlaut,
þeir ungu slitu einnig anna hlekki,
á íssins þustu töfrahálu braut.
Arm í arm var yfir svellið svifið
og sveiflur teknar
eftir hjartans list,
en sælustraumur
fór um hjartað hrifið
sem heilagra í paradísarvist.
í vetrar ríki traustu
er táp að dansa
og teyga í barminn loftið kristaltært
og sínum hjartans
innstu röddum anza
hjá yngismey
með blikið hreint og skært.
í danssölum er þröng
og tóbaksþefur,
þoka reyks og glaumur
víns og mass,
þar lífsskyn sljófgast,
sóminn stundum sefur,
svefnþorn honum stingur
villtur jazz.
Við hnattasýn í háborg norðurljósa,
í hreinu gliti íss og snævar hjúps,
og hljóður andi okkar vetrarrósa,
öldur hæstar rísa, sálardjúps.
SURTUR 3JA ÁRA
14/11 ’66.
Enn á Surt er ekkert hik,
efni ljá í bögu,
ár hans þrjú eitt augnablik
í okkar jarðar sögu.
Himinmyndum hnika til
hyldjúp jarðar sogin,
stundum er sem skýja skil
skapi Surtar loginn.
Surts er enn hin sama hyggja,
sér í huga stræti og torg,
undirstöður er að byggja
undir þúsundanna borg.
Þó að hófi þrótt sinn stillir —
þessi björtu sjávar mót
út hann þenur, upp hann fyllir
eldstraum, sem er bráðið grjót.
Efnisþurrð, ég ætla fleipur,
á þó dytti raunin sú,
undir baggann Hekla hleypur
svo hefur Katla útibú.
Mannlegur má máttur víkja,
er munda þeir sinn ægi hramm,
jarðsköpunar jötnar ríkja
og ráðum sínum koma fram.
Þeir tengja sífellt hlekk við hlekki,
en halda litlum stétta brag,
því hærri laun þeir heimta ekki,
né heldur styttan vinnudag.
Og iðnin metin er ofstæki,
er þeir byggja háfjöllin,
því okkar herjans helgitæki
þeir hafa að engu, verkföllin.
Þar sem nú þeir bræla og brenna,
brunahraunsins opnu sár,
þar má ljúflegt laufskrúð kenna,
lítil eftir þúsund ár.
Þúsund ár einn andardráttur
í undra sköpun þessa heims,
eða veikur æðasláttur
okkar mikla hnattageims.
Þökk ég færi þúsundfalda
þeim guðmætti, er stendur vörð
og snyrta kann um aldir alda
okkar fögru — móður jörð.