Fylkir - 23.12.1966, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ FYLKIS 1966
15

DUGLEGUR
DRENGUR
Saga þessi er eftir norska
rithöfundinn Bengt Nylund, en
hann er vel þekktur í sínu föð-
urlandi og þá sérstaklega fyr-
ir barnabækur, sem hann hef-
ur skrifað.
Góða mamma má ég ekki fá að
fara með ykkur til jólamessunnar?
sagði lítill drengur snemma einn
jóladagsmorgun, þegar hann sá
móður sína og báða eldri bræðurna
vera að klæðast og búa sig til ferð-
ar.
Eg er viss um, að Lassi getur
haft mig á sleðanum sínum.
Nei ég held nú ekki, flýtti bróðir
hans sér að segja. Það væri dá-
laglegt að dragast með þig meðfram
allri víkinni, eins og snjórinn er
lítill núna og færið vont. Nei það
dettur mér ekki í hug. En annars
er sleðinn í lamasessi. Þú brauzt
hann um daginn. Nei rístu nú upp
og súptu kaffi. Það er það eina,
sem þú getur.
Það er ekki hægt í þetta sinn
góði minn, sagði móðir hans og
klappaði honum á kollinn. Þú hefur
ekki mátt til að ganga á hækjun-
um og þig vantar föt. Ef pabbi
þinn væri á lífi, væri þetta öðru-
vísi. Eg er fátæk og fæ ltíið fyrir
það sem ég vef, eins og þú veizt
Palli minn. Þess vegna gazt þú
ekki fengið nein föt. En bræður
þínir fengu föt, af því að þeir
þurfa að vera í skólanum. Svo hafa
þeir líka lagt ofurlítið til sjálfir,
með aurum, sem þeim hefur á-
skotnazt fyrir að snúast fyrir aðra.
Já, ég vann mér inn 160 krónur
með því að tína greniköngla og
selja þá í búðinni. Og Óli fékk 200
krónur hjá bóndanum fyrir að
hjálpa til nokkrar vikur við að
þreskja kornið, sagði Óli hreykinn.
Hvað áttu annars mikið í spari-
bauknum þínum, Palli?
Palli litli þagnaði. Hann fékk
líka nokkra aura stundum, þegar
hann hjálpaði mömmu. En búðin
var á næstu grösum, og þar var
svo mikið af sælgæti.
Eg safnaði sex krónum til að
kaupa hárspennur handa mömmu,
sagði hann með grátstafinn í kverk-
unum. Mamma var fegin að fá
þær, því að hennar voru gamlar og
ljótar.
Bræður hans ráku upp skellihlát-
ur. En mamma klappaði litla snáð-
anum sínum á kollinn og sagði,
að hann hefði verið góður, að gefa
sér spennurnar. Hún færði honum
morgunkaffið í rúmið og bað hann
að fara upp úr rúminu og slökkva
ljósin eftir dálitla stund. En hún
bræður hans bjuggust til ferðar,
því að þau urðu að hafa hraðann
á til að komast í tæka tíð til jóla-
messunnar. En hún lofaði Palla
því, að hann skyldi fá að fara með
þeim á næsta ári.
Litli drengurinn horfði löngun-
araugum á eftir þeim, en hélt svo
áfram að drekka kaffið. Svo fletti
hann í jólablaðinu og las eina sögu.
Það gekk nú heldur erfiðlega, því
að þó hann væri orðinn níu ára,
hafði hann ekki gengið í neinn
skóla. Hann var of veill til þess.
En móðir hans hafði kennt honum
að stafa. Og nú langaði hann í
meira kaffi.
Palli staulaðist að eldavélinni.
Kaffikannan hafði verið tekin af,
en kaffið var samt sæmilega heitt.
Honum var annars sama um, þó að
kaffið væri hálfkalt, bara að hann
fengi eitthvað gott með því. Karfa
með jólabrauði og kökum var mjög
freistandi. Hann hugsaði sér að
fara bráðlega að slökkva ljósin. :—
En því ekki að ljúka því strax af.
Fyrst er að áforma, svo að fram-
kvæma, muldraði Palli um leið og
hann fór í nokkrar flíkur. Þetta
hafði hann heyrt föður sinn segja.
Og litli drengurinn endurtók með
innileik orðatiltæki hans. Palli
mundi svo vel eftir honum. Það
var ekki nema eitt ár síðan hann
drukknaði í víkinni fram undan
bænum þeirra. Hann hafði verið að
koma heim frá vinnu og gekk ofan
í vök.
Kaffi getur verið gott, enda þótt
það sé hálfkalt, aðeins ef maður
lætur fjóra sykurmola út í boll-
ann, sagði Palli hátíðlega og á-
nægður við sjálfan sig. Nú ættu
strákarnir að sjá til mín. Ætli þeim
yrði ekki hálfillt innan um sig?
Kleinurnar hurfu ofan í hann,
hver af annarri. Því næst snéri
hann sér að kökunum, — hrærðar
kökur, hringir, gyðingakökur og
hálfmánar. — Það var naumast
góðgæti. Svo fékk hann sér vænan
sopa af kaffi og var svo óspar á
sykurmolana, að hann var eigin-
lega steinhissa á sjálfum sér.
Hann var nú búinn að fá nægju
sína, enda leið honum prýðilega.
Hann reis á fætur, tók hækjurnar
sínar og haltraði út að glugganum.
Þaðan gat hann séð kirkjuna, sem
stóð á hæð hinum megin við vík-
ina. Skammt frá kirkjunni var
prestssetrið.
En hvað þetta var fallegt. Ljós-
in sendu geisla sína út um háa
kirkjugluggana og lýstu upp dimma
og kyrra vetrarnóttina. Litli dreng
urinn sá í huganum hundruð dýrð-
legra ljósa í kirkjunni og minntist
þess nú með gleði, að mamma hans
hafði lofað honum, að á næstu jól-
um mætti hann sjálfur fara til
kirkjunnar.
Honum varð litið til prestsseturs
ins. Þar var líka allt uppljómað.
En hvað var þetta? Eldbjarma brá
fyrir leiftursnöggt á þakhæðinni.
Og er hann gætti betur að, sá hann
logana læsa sig upp eftir þakinu.
Það er kviknað í. Ætli nokkur
sé heima til að slökkva eldinn?
æpti Palli. Hann reimaði í flýti á
sig skóna, setti upp húfu og vettl-
inga og hoppaði fram á dyraþrep-
in til að geta athugað betur, hvað
var að gerast. Og honum skildist
nú enn betur, hve voðalegt þetta
Já, þvílík ósköp. Eftir stundar-
korn hlaut prestssetrið að standa í
ljósum loga.
Það er að brenna, hjálp! Kallaði
Palli af öllum kröftum.
En enginn heyrði til hans. Allir
voru í kirkju.
Ógurleg skelfing greip litla dreng
inn. Og ef litlu börnin væru nú ein
heima, þá mundu þau brenna inni.
Nei, hann varð að gera fólkinu í
kirkjunni aðvart. En hvernig?
Ráðþrota renndi hann augunum
yfir veginn, sem lá í bugðum kring
um víkina. Hann sá strax, að þá
leið gat hann ekki farið. Hægri
fótinn gat hann ekki stigið í. Og
það myndi taka alltof langan tíma,
ef hann tæki það ráð að staulast
alla leið á hækjunum.
Hann leit vonaraugum til kirkj-
unnar. Ljósin endurspegluðust á
ísnum. Allt í einu datt Palla í hug,
að hann ætti að reyna að fara yf-
ir ísinn. Það var mörgum sinnum
styttri leið. En ísinn var varla næt
urgamall. Og mamma hans hafði
bannað þeim bræðrum hans að
hætta sér út á ótryggan ísinn. En
það var alveg sama. Ekki mátti
hann láta börnin brenna inni. Og
þarna var líka sleðinn. Að vísu
var hann dálítið brotinn að framan,
síðan Palli missti stjórn á honum
og rakst á vegginn.
Sparkbroddurinn hékk á hand-
fangi sleðans. Palli batt hann ræki-
lega á heilbrigða fótinn. Að því
búnu lagðist hann á magann á sleð
ann og svo lagði hann af stað nið-
ur brekkuna ofan að sjónum. Sleð-
inn þaut áfram eins og kólfi væri
skotið, því að sleðafærið var gott.
Eftir örstutta stund var Palli
kominn niður í fjöru. Og án þess
að hugsa sig um beindi hann sleð-
anum út á lagísinn á sjónum. Það
brakaði í ísnum og hann gekk í
bylgjum undan þunga sleðans og
drengsins. En áfram var haldið á
fleygiferð.
Palla þótti mjög gaman að liggja
á sleðanum og stýra honum. fsinn
var spegilgljáandi og háll. Sleð-
Framhald á bls. 17.