Fylkir - 17.03.1967, Side 1
19. árgangur.
Vestmannaeyjum, 17. marz 1967.
OG ER þeir komu til þess staðar,
sem kallaður er Hauskúpa,
krossfestu þeir hann og illvirkjann
annan til hægri handar, en hinn til
vinstri. En Jesús sagði: Faðir fyr-
irgef þeim því þeir vita ekki, hvað
þeir gera. Því næst skiptu þeir á
milli sín klæðum hans og köstuðu
lilutum um. Og fólkið stóð og
horfði á, en höfðingjarnir gjörðu
og gys að honum og sögðu: Öðrum
bjargaði hann, bjargi hann nú sjálf-
um sér, ef hann er Kristur Guðs,
hinn útvaldi. Sömleiðis hæddu
hann hermennirnir, komu og báru
honum edik og sögðu: Ef þú ert
konungur Gyðinga, þá bjargaðu
sjálfum þér. Yfirskrift var og yfir
honum: Þessi er konungur Gyð-
inga.
En annar af illvirkjunum, sem
upp voru liengdir, lastmælti honum
og sagði: Ert þú ekki Kristur?
Bjargaðu sjálfum þér og okkur. En
liinn svaraði, ávítaði hann og sagði:
Hræðist þú ekki einu sinni Guð,
þar sem þú ert þó undir sama
dómi? Og við erum það með réttu,
því að við fáum makleg málagjöld
fyrir það, sem við höfum gjört, en
þessi hefur ekkert rangt aðhafzt.
Og hann sagði: Jesús, minnst þú
mín, þegar þú kemur í konungs-
dýrð þinni. Og hann sagði við hann:
Sannlega segi ég þér: f dag skaltu
vera með mér í Paradís.
Og nú var hér um bil sétta
stund, og myrkur kom yfir allt
landið allt til níundu stundar, við
það, að sólin missti birtu sinnar. Og
fortjald musterisins rifnaði sundur
í miðju. Þá kallaði Jesús hárri
röddu og sagði: Faðir, í þínar hend
ur fel ég anda minn. Og er hann
hafði þetta mælt, gaf hann upp
andann. Og er hundraðshöfðinginn
sá það, er við bar, vegsamaði hann
Guð og sagði: Sannarlega hefur
þessi maður verið réttlátur. Og allt
fólkið, sem komið hafði saman til
að sjá þetta, sá það sem gjörðist
barði það sér á brjóst og sneri aft-
ur. En allir þeir, sem honum voru
kunnugir og konur þær, sem hon-
um höfðu fylgt úr Galíleu, stóðu
langt frá og sáu þetta.
(Lúk. 23. 33—49).
J)áskar 1961
SON GUÐS ERTU MEÐ SANNI,
SONUR GUÐS, JESÚ MINN;
SON GUÐS, SYNDUGUM MANNI
SONAR ARF SKENKTIR ÞINN,
SON GUÐS EINN EINGETINN.
SYNI GUÐS SYNGI GLAÐUR
SJERHVER LIFANDI MAÐUR
IIEIÐUR í HVERT EITT SINN.
OG HVÍLDARDAGINN héldu
þær kyrru fyrir, samkvæmt
boðorðinu. En í afturelding fyrsta
dag vikunnar komu þær til grafar-
innar með ilmjurtirnar, sem þær
höfðu út búið. Og þær fundu stein-
inn veltan frá gröfinni. Og er þær
gengu inn, fundu þær ekki líkama
Drottins Jesú. Og er þær skildu
ekkert í þessu, stóðu allt í einu
tveir menn hjá þeim í skínandi
klæðum. Og er þær urðu mjög
hræddar og hneigðu andlit sín til
jarðar, sögðu þeir við þær: Hví
leitið þér hins lifandi meðal hinna
dauðu? Hann er ekki hér, hann er
upprisinn, minnist þess, að manns-
sonurinn ætti að verða framseldur
í hendur syndugra manna og verða
krossfestur og rísa upp á þriðja
ctegi. Og þær minntust orða hans
og snéru aftur frá gröfinni og kunn
gjörðu þetta allt þeim ellefu og öll-
um hinum. En það voru þær María
Magdalena og Jólianna og María
Jakobs, hinar sögðu og postulun-
um frá þessu með þeim. Og orð
þessi voru í augum þeirra eins og
hégómaþvaður, og þeir trúðu kon-
unum ekki. En Pétur stóð upp og
hljóp til grafarinnar og er hann
gægðist inn, sá hann líkblæjurnar
einar, og hann fór heim og undr-
aðist það, sem við hafði borið.
(Lúk. 24. 1—12).
Og sjá þennan sama dag voru
tveir af þeim á ferð til þorps nokk-
urs, sem er hér um bil sextíu skeið
rúm frá Jerúsalem, að nafni
Einmaus, og voru þeir að tala sín
á milli um allt þetta, er við hafði
borið. Og svo bar við, er þeir
voru að tala saman og ræða um
þetta, að sjálfur Jesús nálgaðist
þá og slóst í ferð með þeim. En
augu þeirra voru haldin svo
að þeir þekktu hann ekki. Og
hann sagði við þá: Hvaða samræð-
ur eru þetta, sem þið hafið ykkar
á milli á leið ykkar? Og þeir
námu staðar daprir í bragði.
(Lúk. 24. 13—17).