Fylkir - 13.10.1967, Blaðsíða 1

Málgagrt
Sjálfstæðis-
flokksíns
19. árgangur.
Vestmannaeyjum, 13. október 1967
27. tölublað
Guðmor Tómasson, shipstj.
Minning
burði við það, sem inni fyrir býr
og maður vildi sagt hafa.
Guðmar Tómasson var fæddur
hér í Vestmannaeyjum 6. apríl
1933. Foreldrar hans voru þau
hjónin Líney Guðmundsdóttir og
Tómas Sveinsson, Faxastíg 13 hér
í bæ.
Guðmar var greindur vel og
námsmaður. Hann lauk landsprófi
og var síðan um skeið við nám í
Menntaskólanum á Laugarvatni.
En hugurinn leitaði í aðra átt, til
sjávar og sjómennsku. Hann hætti
því menntaskólanámi og innrit-
aðist í Stýrimannaskólann í Reykja
vík og lauk þaðan prófi 1955.
Eftir það var hann stýrimaður á
fiskiskipum, þar til hann árið 1958
réðist til til Björgvins Jónssonar
frá Úthlíð, sem skipstjóri á m.b.
Jóni Stefánssyni, sem þá var tal-
inn með beztu bátum í höfn. Björg
vin Jónsson, sem sjálfur var
landskunnur skipstjóri og útgerð-
armaður hefur séð, hvað með þess
um unga manni bjó, sem hafði
heilshugar yfirgefið glæsilegan
vettvang, til að sinna hugðarefni
sínu, enda varð hann ekki fyrir
vonbrigðum. Eftir það gerðist Guð-
mar skipstjóri á bátum Ársæls
Sveinssonar, seinast á ísleifi IV.,
þar til heilsan bilaði svo að ekki
varð við neitt ráðið, og var hann
þá á stuttum tíma orðinn einn af
þekktustu síldveiðiskipstjórum
landsins, og jafnvígur á flest veið-
arfæri.
Guðmar vinur minn var Ijúf-
menni í viðkynningu og umgengni
allri. Hann hafði ekki haslað sér
völl meðal færustu mann í sinni
grein með ofríki og yfirgangi. Eng
inn af okkur vinum hans og kunn-
ingjum gat séð mun á Guðmari
Framhald á 2. síðu.
KERD
UR
Guðmar Tómasson.
Kvikmyndln, sem selli allf á annan endann.
Það hefði ekki þóff í frósögur færandi fyrir
einum eða fveimur órafugum, þóff nokkrir ungir
menn hefðu farið fil fýla í Skerið. Svo er þó orð-
ið núna, að ein slík ferð hefur vakið þjóðarafhygli
og það ó þann hóff, að fólk er yfirleiff sfór-
hneykslað yfir þeirri grimmd og mannvonsku að
vera að drepa þennan fugl.
Á það hefur verið bent, að ver-
öldin mundi verða eitthvað undar-
leg, ef lögmál hennar giltu ekki án
mannlegs samþykkis og staðfest-
ingar.
Hvað sem því líður, þá hef ég
sjaldan orðið grunlausari um skyn
samleg rök að baki lífs og dauða,
en fimmtudaginn 27. júlí s.l. þeg-
ar ég heyrði andlátsfregn í útvarp
inu. Mér fannst eins og ég væri
að hrapa. Eg trúði varla því, sem
ég þóttist heyra. En endurtekning
fáum mínútum síðar tók frá all-
an efa. Hjartkær vinur minn Guð-
mar Tómasson var látinn.
Eg hafði þó vitað um skeið, að
hann var sjúkur maður og fársjúk-
ur. En að þetta gæti komið fyrir
hafði mér ekki dottið í hug. Svona
er þetta skrítið.
Fyrir sakir ævilangrar vináttu
tel ég mér skylt að minnast hans
fáeinum orðum, þó seint sé. En
það er ekki létt verk að skrifa
eftir vin sinn, einkum ef maður
hefur yfirleitt haft öðrum hnöpp-
um að hneppa um dagana. Orðin
sem einhvernveginn komast á blað
ið verða jafnóðum í augum manns
að ómerkilegu gjálfri í saman-
Alið upp á súlu og íýl.
Þó tekur út yfir allan þjófabálk,
þegar innfæddir Vestmannaeying-
ar taka að hneykslast yfir ferð
þeirri, sem farin var nú fyrir
nokkru til fýla. Jafnvel fólk, sem
segja má, að sé alið upp á súlu
og fýl, á ekki til orð yfir þessar
aðfarir að vera að drepa vesalings
fuglinn, að því er það heldur af
eintómri drápsfýsn.
Upphaf mólsins.
Það er upphaf máls þessa, að
nokkrir ungir menn ákváðu að
viðhalda gamalli venju og fara í
Skerið, svo sem að framan hefur
verið greint. Það, sem kom öllum
úlfaþytnum af stað í sambandi við
ferðina, var að myndatökumaður
frá sjónvarpinu slóst með í för-
ina, ,og hefði hann ekki verið með,
hefði þetta mál aldrei orðið að um-
tali. Myndatökumaðurinn fór með
til þess að gera heimildarmynd um
þennan gamla þátt í lífi Vest-
mannaeyinga. Heimildarmynd,
sagði ég, og mun koma nokkuð að
því síðar. Myndin var síðan sýnd
í sjónvarpinu fyrir skömmu, og
varð til þess að valda miklu um-
tali og blaðaskrifum.
Fullir gremju
og vandlætingar.
í lesendadálkum blaðanna tóku
nú að birtast bréf frá hinum og
Framhald á 2. síðu
Við súlutekju í Skerinu.