Fylkir - 23.12.1968, Blaðsíða 23

23
JÓLABLAÐ FYLKIS 1968
mælandinn — og veðráttan
og sitthvað fleira. Þessi
bleikja sem komin er í birt-
una, hún var rauðari fyrir
stundu. Nú birtir ögn. Eg
bið forláts. Þér skríðið ekki
meðal hinna dauðu. Þér
fljúgið í stáldrekum —
hærra — fjær — frjáls. Hæg-
an. Gerið þetta ekki ungfrú,
látið hönd yðar síga. Gang-
ið ekki úr skugga um það.
Mæjakovski sagði eitt sinn
kvenmanni, sem hann sat
með í járnbrautarvagni að
hann væri ský í buxum. Star
ið ekki. Já — hlæið. Þetta
er betra _ þótt þvingað sé
— sem raunar ber heilbrigð-
um ótta yðar gott vitni.
Nú? Fullyrti vinkona yð-
ar það. Vinkonan er nær því
rétta; illskan er jafnan skarp
skyggnari en góðvildin —
og munar þó miklu. Eigum
við að segja, að ég sé þúsund
ára _ og þrjátíu og niu ár-
um betur. Eg sé að það er
vantrú og enn stæri i skarnmt
ur af einhverju öðru í tilliti
yðar, undrun trúi ég það sé,
gerið svo vel að geyma hana
þangað til hún nær því um-
fangi að geta kallast við-
fangsefni. En vitið þér, að
ég er yður þakklátur fyrir
vantrúna á aldur minn.
Steinhjartað? Breytir engu.
Iiégómagirndin er ekki til
húsa þar, hún þarf ögn
meira svigrúm, taugakerfið
allt; vélráð þurfa minnst
þótt ótrúlegt sé, ennisgeir-
arnir duga. En nú fer að
stytta upp jómfrú og leiðir
okkar.
Hið fyrra tal, hið kynlega,
yður leikur forvitni á — .
Þér munduð ekki skilja. Og
sakar ekki hætishót. Gleym-
ið því. Það sem okkur stend-
ur næst að taka til meðferð-
ar er fyrirsjáanleg brottför
Paganinis — og svar okkar
við hcnni, hann er — sjáið þér
til — að færa sig með svert-
una og allt .útt hafurtask á
önnur hvel — og leiðir okkar
skilja von bráðar. Tökum
því upp annað tal _ um yð-
ur til dæmis — úr því að sól
in ætlar að fara að skína.
Þér eruð barnung.
Það hýrnar yfir yður. Nítj-
án ára. Dýrlegur aldur.
Ekki það nei — ekki alveg
lifsreynslulaus. Eg vona að
lífsreynsla yðar hafi verið
hæfilega bitur, það er ill-
skárra að fá hana með fyrra
fallinu í smáskömmtum sem
stæia heldur en síðar í stór-
skammti sem skaðar.
Alveg rétt, við getum líka
orðað það á þá lund — og
ef ég má bæta svörtu ofan
á grátt: samkvæmt mínum
stjörnukortum liggur leiðin
til Paradísar þvert um tún-
garð vítis. Hitt er mér ljúft
að harma _ og gengur drjúg
um meira til en háttvísi —
að leiðir okkar skyldu ekki
skerast þar á vegi, sem þér
tipluðuð yðar fyrstu lífs-
reynslu skref. Bót er þó að
þau hafa verið stigin fjarri
mínum veiðilöndum. Þér
roðnið; yður fer það vel. Eg
vona að ég hafi ekki móðg-
að yður ófyrirsjáanlega.
Það gieður mig að þér kjós
ið einmitt að ég tali frjáls-
lega. Eins og á barnum. En
nú er alveg stytt um og ég
held áfram gyðingsgöngu
minni og regnið hamlar ekki
lengur för yðar á fund pilts-
ins yðar.
Eigið engan. Eg vík þá
snarlega til hliðar óþægind-
um sem gerðu vart við sig
jafnskjótt og ég gerði ráð
fyrir tilveru þessa pilts, sem
þér hafið ekki fundið enn.
En einhversstaðar er hann.
Þér eruð ekki vissar um
það. Yður leiðast mjög ung-
ir menn. Eg er yður hjartan-
lega sammála. Enda er þeim
í fáu treystandi nema því að
vilja smakka á nýju og nýju
allstaðar og alltaf _ og það
eftirsóknarverðasta er jafn-
an úti í hafsauga. Hærri ald-
ursflokkar eru með allan
hugann við viðfangsefni líð-
andi stundar og kappkosta
að dvelja sem lengst við
nautn sem gefst. En nu
brýzt sólin fram eins og ég
lofaði yður, látið mig ekki
tcfja _ . Og hér kemur yagn
inn eins og kallaður. Hafið
hraðan á. Eg er yður þakk-
látur, þér hafið gefið gráum
degi minnisstæðan lit. Heils-
ið útlandinu frá mér og
drekið staup af Courvoisier
í mínu nafni.
Nei — færið mér ekki slíkt
ekki einu sinni Courvoisier.
Færið mér andblæ Luxem-
borgar skóganna.
GLEÐILEG JOL
gott og farsœlt
komandi ár
með þökk
fyrir samstarfið
á liðnum árum.
Sölusamband íslenzkra
fiskframleiðenda
• v! *
Reykjavík