Skátablaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 17

leit á Jónas og kímdi. Á meðan þeir voru
nýliðar og voru að læra þessi erfiðu rnerki,
höfðu þeir einmitt farið þannig að.
„Nei, nú höfum við almennilega æfingu
og höfum nokkra kílómetra á milli okkar,“
sagði Bjössi. „Það erfiðasta fyrst, morsið, og
síðan flaggastafrófið. Ertu ekki samþykkur
Eiríkur?"
„Við skulum nú athuga, livað sjónauk-
arnir eru langdrægir, áður en við ákveðum
nokkuð um það, og eins þurfum við að
finna hentuga staði fyrir okkur. En í dag
skulum við hafa töluverðan spotta á milli
okkar, ef þið verðið þá fáanlegir til ])ess,“
svaraði Eiríkur. Og á því virtist enginn vafi.
Nú hvarf síðasti bitinn af rifjasteikinni of-
an í Bjössa, og drengirnir hjóluðu af stað
áleiðis til skógarins, sem hyllti nú undir í
fjarska.
Það var langt frá þvi, að skógurinn væri
tré og ekkert nema tré. Hann var eitt hið
fegursta svæði á öllu landinu. Þarna skipt-
ust á lyngivaxnar hæðir og fagrir, víðir vell-
ir með silfurtærum tjörnum hér og þar og
milli þeirra kvíslaðist áin og tengdi þær
saman. Blaðmörg tré og þéttir runnar uxu
á bökkunum og settu svip sinn á umhverfið.
A þessum undrafagra stað gátu skátarnir
og aðrir náttúrudýrkendur notið útilífsins
eins og þeir frekast vildu, ef þeir aðeins
héldu þær fáu en nauðsynlegu reglur, sem
þar voru settar. Um skóginn lá járnbrautin
frá Bjarnaborg heimabæ drengjanna, og til
borgarinnar. En þaðan lágu leiðir þeirra,
sem ætluðu út í víða veröld. Smám sanran
kynntust drengirnir skóginum og þekktu
þeir þar hverja þúfu, að því er þeir sögðu
sjálfir. En þeir þreyttust aldrei á því að
koma þangað, því að þar sáu þeir alltaf og
reyndu eitthvað nýtt.
„Eigum við ekki að reyna þessa tvo staði,
sem við merktum á landabréfinu á mið-
vikudaginn,“ sagði Bjössi um leið og þeir
beygðu út af veginum inn á götutroðning.
„Jú. Annar er þar sem vegurinn og járn-
brautin mætast, en hinn er á hæð í á að
gizka hálfs annars kílómetra fjarlægð það-
an. Þessir staðir eiga að sjást vel hver frá
öðrum, og áfram nú, kálfarnir ykkar,“ sagði
Eiríkur. Og hjólin fóru á fleygiferð eftir
troðningnum.
Þegar komið var á hinn merkta stað við
járnbrautina urðu Eiríkur, Karf og Jón
þar eftir, en Bjössi og Jónas héldu áfram í
norður áleiðis til hæðarinnar. Með því móti
var góður sjónauki á báðum stöðunum.
Auðvitað höfðu svo báðir hóparnir semafor-
flögg, pappír og skriffæri. Það kom brátt í
ljós, að staðirnir voru vel valdir tif merkja-
sendinga, og í sjónaukunum var auðvelt að
greina merkin x sundur. Bjössi og Jónas
skiptust á um að senda, taka á rnóti og lesa
fyrir, en á hinum staðnum Karl og Jón. En
Eiríkur fylgdist með þessum tveim stöðvum
og gagnrýndi og leiðbeindi þeim. Nú lét
hann Karl og Jón færa sig norður fyrir
veginn spottakorn frá járnbrautinni. Allt
í einu heyrðust drunur í stórum vörubíl,
sem kom þjótandi hinum megin við járn-
brautina. Hann virtist vera á feykilegri
ferð.
„Bara að hann renni nú ekki út af mjúkri
grasbrúninni á veginum, þegar hann beygir
yfir járnbrautarteinana,“ sagði Eiríkur.
Hann liafði varla lokið setningunni þeg-
ar það gerðist.
Það heyrðist hár brestur og vörubílinn
valt yfir teinana með brotinn framöxulinn.
Efann var hlaðinn múrsteinum og þarna lá
hann með öllum sínum þunga.
„Bíðið við,“ hrópaði Eiríkur til yngri
skátanna tveggja, því að hann var hræddur
urn að þeir myndu fá taugaáfail, ef veslings
bílstjórinn hefði beðið bana í slysinu. En
honurn létti von bráðar, þegar hann sá
manninn skríða út úr bílhúsinu, sem var
SKÁTABLAÐIÐ
33