Skátablaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 19

AMMA GAMLA
Komið þið nú sæl og blessuð börnin mín.
Mikið lifandi skelfing er nú orðið langt
síðan amma gamla hefur látið til sín
heyra. Ég hélt, að enginn vildi hafa meira
með mig að gera, en nú hef ég loksins feng-
ið bréf um að láta eitthvað fréttast af mér.
Ég brá mér til Reykjavíkur í haust. Mig
langaði svo til að sjá Skátaheimilið og þá
skáta, sem þar ganga daglega út og inn.
Ég gat ekki annað en skemmt mér með
sjálfri mér, að enginn þeirra vissi, að þetta
var hún amma gamla, sem var að rápa þar
um. Mikið væri nú gaman að vera orðin
ung í annað sinn. Ekki fannst mér allt
fallegt, sem ég heyrði til ykkar, blessuð.
Ég þorði nú ekki að fara lengra en inn í
forstofuna, því að ég var svo óþrifaleg til
fótanna. Mikið hljóta skátarnir að vera
þrifnir. Þarna glampar allt í bóni. Mikið
var ég nú heppin, er ég hitti hann Vil-
berg minn þarna inni. Hann sagði: „Hæ,
gamla. Ég hélt, að þú værir löngu dauð.
Maður heyrir a. m. k. ekkert til þín í Skáta-
blaðinu." „Og ég er nú orðið svo gamalt
hró, Vilbergur minn,“ sagði ég. „Það vill
sjálfsagt enginn líta við mér lengur. En
óneitanlega hef ég alltaf gaman að heyra
frá blessuðum skátastúlkunum, því að alltaf
þykir mér vænt um þær. Ekki skal standa
á mér að veita þeim góð ráð. Og hér er ég
nú komin.“
Ég heyrði til einnar mömmunnar um dag-
inn. Hún kom þangað, sem ég bý, og ég hef
heyrt á tal hennar og húsmóðurinnar. Þær
voru að tala um æskuna nú til dags eins og
almennt gengur og gerist. Og ég heyrði það
á tali aðkomukonunnar, að hún væri í vand-
ræðum með það, hve dóttir hennar vildi
vera lítið fyrir heimilið. Og ég hugsaði með
mér. „Víða er nú potturinn brotinn.“ Ég
heyrði, að hún sagði, að hún hefði vonast til
þess, að hún mundi skána mikið við að
ganga í skátafélagið, en það liti helzt út
fyrir, að það hefði engan árangur borið.
Mikið þótti mér nú leiðinlegt að heyra
þetta, eins og ég hef nú mikla trú á skátun-
um. En sem betur fer þekki ég nú marga
góða skáta, sem gera sér far um að vera fyrst
og fremst skátar á heimilum sínum. Mikið
óska ég þess oft, að ég þyrfti aldrei að heyra
svona sögur. Þær særa mig í hjarta stað.
Mér datt nú í hug út af þessum samtölum,
sent ég hef orðið heyrnarvottur að, að koma
nú með eina litla tillögu, og biðja ykkur nú,
kæru skátar, að taka tillit til hennar, og
gleðja gömlu konuna, því að það er ekki
að vita, hversu oft þið hafið tækifæri til þess
héðan af.
Tillaga mín er sú, að Jnð látið engan dag
líða, án þess að hafa glatt mömmu ykkar
eða pabba, með einhverjum smágreiða eða
stórum, eftir því sem til fellur. En auðvitað
verðið þið að venja ykkur á að gera þetta
með glöðu geði og frjálsum vilja, því að
SKÁTABLAÐIÐ
35