Skátablaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 26
bregða fyrir og skjótast inn í herbergi, þeg-
ar liann heyrði Nonna koma.
Að lokum komst hann í forstofuna. Um
leið og hann kom þangað, opnaðist hurð-
og maður í rauðri skikkju kom inn.
„Heyrðu drengur minn,“ sagði maður-
inn, hvíslaðu því að Sigurði, að jólasveinn-
inn sé kominn.
Nonni hrökk við. Þetta var alls ekki mað-
urinn, sem hann hafði talað við áðan. Og
hvernig var það með manninn, sem hann
hafði séð uppi á ganginum? Hvað var að
gerast hér í kvöld?
í sömu andránni kom Sigurður fram í
forstofuna.
„Sæll og blessaður Guðjón minn,“ sagði
hann um leið og hann rétti honum hend-
ina, „það var gott, að þú komst.“
Þeir fóru síðan inn í borðstofuna og fóru
að tala saman. Þetta hlaut að vera jóla-
sveinninn. En hver var þá hinn náunginn?
Nonni læddist hljóðlega upp stigann og
reyndi að finna ganginn. Um leið, og hann
fór fram lijá myndasafni Sigurðar, varð
liann var við einhverja hreyfingu þar inni.
Hann skauzf inn í dimman krók og beið.
Það var einhvei inni.
Að lokum kom einhver fram, og Nonni
þrýsti sér upp að veggnum, um leið og hann
fór fram hjá. Síðan læddist hann á eftir
fram ganginn. Þegar þeir komu fram í birt-
una sá Nonni að þetta var maðurinn, sem
hann hafði séð áðan niðri. Maðurinn lædd-
ist niður stigann og Nonni fylgdi fast á eftir.
Það var enginn í forstofunni, því að allir
voru niðursokknir í að horfa á leikbrúðu-
sýninguna.
Ylfingurinn sá, að maðurinn ætlaði sér
auðsjáanlega að læðast út úr húsinu og
jafnframt, að hann yrði að koma í veg fyrir
það, þar til hann vissi hvað maðurinn væri
að gera þarna.
Um leið og maðurinn kom niður stig-
ann tók Nonni undir sig mikið stökk og
lenti á pokanum, sem maðurinn bar á bak-
inu. í pokanum var eitthvað hart og horn-
ótt, svo að Nonni meiddi sig um leið og
hann kom niður. En hann hékk samt á
baki mannsins og um leið hrópaði hann
eins hátt og hann gat:
„Gráúlfar. Hjálp. Gráúlfar til hjálpar."
Gráúlfarnir voru niðursokknir í að horfa
á leikbrúðusýninguna þegar þeir heyrðu
hróp foringja síns, en þetta var hróp, sem
þeir höfðu oft heyrt áður í leikjum og nú
þutu þeir sem einn maður honum til hjálp-
ar. Þegar þeir komu fram í forstofuna sáu
þeir Nonna, þar sem hann hékk á bakinu á
ókunnugum manni í rauðri skikkju, en á
gólfinu lá poki, sem úr höfðu oltið nokkrir
skínandi hlutir.
„Fljótir haldið honum,“ hrópaði Nonni.
í sömu andránni komu Sigurður og Guð-
jón fram og litlu seinna Guðmundur. Var
maðurinn þá fljótlega yfirbugaður og Guð-
mundur tók upp pokann og aðgætti hvað
í honum var.
„Myndirnar þínar Sigurður og allir silf-
urmunirnir. Ég held að best sé að ná í lög-
regluna.“
„Já, svona piltar eru bezt geymdir hjá
henni,“ samsinnti Sigurður.
Á eftir þegar allt var orðið rólegt aftur
hófst handbrúðusýningin á ný og síðan út-
hlutaði jólasveinninn gjöfum handa öllum.
Að lokum þegar tími var kominn til að
halda heim, hélt Sigurður smáræðu og þakk-
aði Nonna fyrir, hvað hann hafði gert.
„Maðurinn ætlaði að notfæra sér jóla-
fagnaðinn hér og hélt, að hann gæti slopp-
ið óáreittur með því að leika jólasveininn,
en til allrar hamingju er Nonni ylfingur
og tekur því vel eftir, svo að maðurinn náð-
ist. Við skulum hrópa þrefalt húrra fyrir
Nonna.“
Var síðan hrópað svo hátt, að undir tók
42
SKATABLAÐIÐ