Skátablaðið - 01.01.1959, Blaðsíða 8
þá háðslega. „Þokkalegir skátar. I>ið skul-
uð bara láta þetta kort eiga sig. Þið kunn-
ið sjálfsagt ekki á það.“ Og við það ók
hann brott.
„Þetta er falleg saga fyrir dagbókina okk-
ar. Skemmtileg manntegund að tarna,“ seg-
ir Pétur.
„Þú færð að kynnast annarri enn skemmti-
legri von bráðar. Mér segir nefnilega hug-
ur um, að það sé að fara að rigna." Og
vissulega hafði skýjunum fjölgað og brátt
féll fyrsti dropinn. Stígurinn sem leið þeirra
lá um var blautur af rigningum undanfar-
andi vikna. En Pétur lét það ekki á sig fá.
„Þetta er bara smá skúr,“ segir hann
kæruleysislega. „Ég sá á kortinu, að það eru
rústir eða tóftir frá tímuni Rómverja hér
einhvers staðar."
Sólin neitaði að láta meira á sér kræla og
regnið varð æ þéttara svo ekki var meira
rætt um smá skúrir. Svört skýin bar óðum
að rir suðvestri.
„Eitthvað hefur þessi ágæta veðurspá
þín úr lagi gengið,“ nöldrar Simmi, er þeir
klæðast regnverjunum. „Ég held að það
væri ráð að líta á kortið aftur. Ó nei ekki
til að gá að Rómverjarústum," segir Simmi
þegar hann sér vonarneistann í augum
Péturs, „heldur til þess að við förum ekki
af leið í þessu líka veðri.“
Sullandi í forarpollum komu þeir nú
loksins út úr skóginum og á betri veg. Litlu
síðar komu þeir auga á kirkjuturn í fjarska
og benti það til þess, að ekki væri langt
undan til nærsta þorps. Er þeir komu fyrir
næstu beygju komu þeir á krossgötu og við
hann stóð símaklefi.
„Lifi menningin," hrópaði Simmi og
skauzt inn í þetta litla skýli áður en félaga
hans hafði gefizt ráðrúm til mótmæla. Þar
sem þeir voru þannig ciruggir fyrir rigning-
unni ,sem streymdi niður glugga skýlisins,
þá tc')ku þeir nú fram landabréfið og athug-
uðu þar leiðina, sem þeir áttu fyrir hönd-
um.
Þá skyndilega heyrðist hvell hringing.
Síminn í klefanum hringdi. Simmi hrökk
svo við að hann missti blýantinn á gólfið
og síðan störðu þeir agndofa á tækið.
„Heyrðu — eigum við ekki að anza,“
stundi Simmi, er síminn tók að hringja í
annað sinn. „Hann bítur þó ekki.“
Pétur hikaði, en tcSk síðan upp tólið og
sagði. „Halló.“
„Já, halló. Er þetta Jói?“ Þetta var djúp,
hranaleg karlmannsrödd. „Heyrðu, ég er
búinn að kippa þessu í lag. Við getum los-
áð okkur við dótið, eins og ég sagði þér.
Ég verð kominn til þín eftir tíu mínút-
ur ...“
„Ég...,“ stamaði Pétur vandræðalega.
„Þetta hlýtur að vera einhver misskilning-
ur. Ég...“
„Ha .. .,“ sagði röddin, sem skyndilega
varð mjög áköf. „Er þetta ekki Jói?‘ og síð-
an eftir nokkra þögn: „Afsakið, skakkt
númer.“
Það var lagt á og um leið heyrðu þeir
bifreið nálgast og stanza fyrir utan klef-
ann. Er þeir rýndu út í rigninguna, sáu
þeir að þetta var stór vörubifreið. Hurðin
að símaklefanum var rifin upp og þá sáu
þeir að komumaður var enginn annar en
bílstjórinn, sem þeir höfðu reynt að segja
til vegar fyrr um daginn.
„Eruð þið búnir að kaupa þennan sím-
klefa? Ég hef ekki tíma til að bíða leng-
ur,“ segir hann ruddalega.
4
SKATABLAÐIÐ