Skátablaðið - 01.01.1959, Blaðsíða 9

„Við heyrðum nú hvenær þú komst,“
svaraði þá Simmi rólega. „Ég átti von á
símtali hér, en er of seinn, bara af því að
þið, þessir skátar gátuð ekki sagt mér rétt
til vegar.“
Simrni var agndofa yfir hversu lyginn og
liranalegur þessi maður var, en Pétur var
fljótur að átti sig og svaraði:
„Ég tók við símtali til einhvers Jóa. Var
það símtalið til þín?“ Maðurinn varð hálfu
hörkulegri í framan en áður og greip um
úlnliðinn á Pétri. „Jæja, skátadrengir. Þið
eruð svo sem að hnýsast í það, sem ykkur
kemur ekki við. Hvað var sagt í símann?"
„O, það var svo sem ekki neitt,“ svaraði
Pétur sakleysislega. „Þegar hann heyrði að
það var ekki Jói, þá sagði hann: „Afsakið,
skakkt númer,“ og lagði á.“ Maðurinn hik-
aði eins og hann vissi ekki, hvort hann ætti
að trúa Pétri--------en þá til ailrar ham-
ingju tók sírninn að hringja enn á ný.
„Komdu Simmi, við verðum að halda
áfram.“ Og þeir létu á sig bakpokana og
tóku stefnu á kirkjuturninn og þorpið.
Simmi vildi fá Pétur til að taka ákvörðun
um, hvort þeir ættu að halda áfrarn eða
taka næsta strætisvagn heim, en Pétur var
djúpt hugsandi og svaraði ekki einu sinni.
Það var ekki fyrr en þeir heyrðu vörubif-
reiðina aka aftur af stað að baki þeirra,
þá staðnæmdist Pétur og horfði á eftir
lienni, þar sem hún hvarf út í rigninguna.
Þá sneri hann sér að félaga sínum.
„Simmi,“ sagði hann, rétt eins og rign-
ingin væri ekki til. „Mér fellur þetta ekki
allt saman. Þú veizt þetta með vörubíl-
stjórann."
„Heyrðu mig nú. Hvað mikið blautari
ætlar þú eiginlega að verða. Ég, svona fyr-
ir mitt leyti, er orðinn nógu blautur.“ Þó
var Simmi enn meira hissa þegar Pétur
sneri við og tók að ganga aftur í áttina að
símaklefanum. „Ég ætla að liringja í lög-
regluna," sagði hann svo.
„Vertu nú ekki að láta líta út fyrir að þú
sért vitlausari en þú ert,“ segir Simmi, undr-
andi á tiltektum Péturs.
Pétur brosti. „Ef til vill er þetta vit-
leysa, já. En það var eitthvaö í fari bíl-
stjórans, sem vekur grun minn. Sagðist vera
að flýta sér, viltist en vildi svo ekki bíða
meðan við litum á kortið, kemur svo of
seint í símaklefann meðan við erurn búnir
að fara sörnu vegalengd fótgangandi. Og
,,Sveitarforingi, hérna eru tveir nýir, sern
gjarnan vilja ganga i sveitina
svo símtalið. „Að geta losnað við dótið,“ og
hvað röddin var einkennileg þegar hann
heyrði, að ég hefði svarað í símann. Það
var eins og hann ætlaði að snúa mig úr háls-
liðnum.“
„Mér finnst þetta nú sarnt ósköp léleg
rök,“ segir Simmi. Þú hefur ekki einu
sinni númerið á bílnum, er það?“ „Hvað
hcldurðu að ég sé?“ Og kom þá í ljós, að
Pétur liafði sett á sig einkennisnúmer bíls-
ins.
Litlu síðar var Iitli leynilögreglumaður-
inn aftur í símaklefanum og Simmi heyrði
hann biðja um lögreglustöðina. Lögreglu-
stöðin í Southester var sennilega næst. Eft-
ir nokkrar mínútur sá hann Pétur láta frá
sér tólið og korna þjótandi út úr klefanum,
þangað þar sem hann hímdi undir tré og
reyndi að skýla sér fyrir regninu.
Pétur virtist vera að springa af æsingi.
„Hvað heldurðu að þeir hafi sagt, maður.
Grunur minn var þá réttur eftir allt sam-
an. Lögregluforinginn á Southester-stöð-
SKATABLAÐIÐ
5