Skátablaðið - 01.01.1959, Síða 10

inni var alveg óður og uppvægur þegar ég
sagði honum númerið á bílnum. Það er ver-
ið að leita um allt héraðið að bíl, sem heí-
ur þetta númer og álitið er að í honum
séu munir sem stolið hefur verið af sýn-
ingu og ...“
Simmi tók. fram í fyrir Pétri og var nú
orðinn áhugasamur líka. „Einkennilegt að
láta bílstjóra aka slíku hlassi án þess að
verðir séu sendir með.“
„Já, það skyldi ég líka hafa haldið. En
það voru víst tveir menn sendir með Jóa.
Síðan stoppuðu þeir eiuhvers staðar á leið-
inni til þess að fá sér matarbita, og þá not-
aði Jói tækifærið til að stinga af með góssið.
„Simmi, ég hugsa að símtalið, sem við
heyrðum hafi verið til að ákveða stað, þar
sem Jói liefur átt að „losa sig við dótið“,
ef til vill í aðra bifreið. Ég ætla eftir Jóa,
veginn sem við sáum lrann aka. Þú getur
beðið hér eftir lögreglubílnum sem er að
koma og sagt þeim að koma á eftir.“
Simmi ætlaði að fara að mótmæla en Pét-
ur var þegar lagður af stað og var ekki við-
mælandi.
„Ekki sem verst,“ sagði Simmi við sjálf-
an sig.“ „Ég ætla ekki að bíða í rigning-
unni,“ og lagði af stað til símaklefans. Það
hefur verið um tíu mínútum síðar að lög-
reglubíllinn frá Southester kom að vega-
mótunum.
Simmi liljóp út til lögregluþjónanna og
samtímis var ekið af stað á eftir Pétri. Þeir
höfðu brátt ekið hálfa mílu og Simmi fór
að verða óttasleginn, Jjví að Pétur gat ekki
hafa komizt mikið lengra á þessum stutta
tíma. Þá hélt hann sig sjá eitthvað og bað
lögregluþjóninn að stoppa.
„Við megum engan tíma missa,“ sagði
hann tregur, en gat þó ekki neitað Simma
um að stanza. Þeir óku nú hægt til baka
og komu auga á ný hjólför er lágu inn í
skógarþykknið.
„En þetta er aðeins stígur,“ mótmælti
lögregluþjónninn. En þá sá hann það sem
skátinn hafði séð, að hjólförin voru ný og
eftir stóra hjólbarða. Það var auðséð að
vörubifreið hafði verið ekið jiarna inn í
skóginn.
Lögreglan yfirgaf nú bílinn og lagði af
stað ásamt Simma eftir jiröngum og forar-
blautum stígnum. Simmi sem áður hafði
verið tregur til ferðar var nú fremstur í
flokki og skeytti engu um regndropana sem
í sífellu drupu niður úr trjálaufinu og
runnu niður hálsinn á honum. Ef til vill
var hann of blautur til að hugsa nokkuð
tim það.
Eftir nokkra göngu komu þeir auga á
skugga inn milli trjánna, er reyndist við
nánari athugun vera vörubíll. Þeir nálg-
uðust hann varlega, ef einhver skyldi vera
í felum. Þetta var bíllinn, er Jói hafði ekið.
Þegar þeir höfðu gengið úr skugga um að
enginn væri nærri og þóttust vissir um að
bíllinn væri tómur og yfirgefinn, þá komu
hin áthugulu augu Simrna skyndilega auga
á ólögulega hrúgu, er lá í myrkrinu á palli
bílsins. Um leið heyrðist veik stuna. Lög-
regluþjónn bar brátt mann, niður af pall-
inum, sem hafði verið þar rammlega bund-
inn og keflaður. Það var Pétur.
„Úff, þakka ykkur fyrir kærlega," sagði
hann þegar hann var búinn að jafna sig
svolítið. „Ég hélt að ég myndi verða að
liggja þarna á bílpallinum í alla nótt.“
„Þakkaðu félaga þínum, hann kom auga
á hjólförin, þegar við ókum fram hjá. Jæja
hvað skeði?"
Pétur skýrði frá því á leiðinni til lög-
reglubílsins.
„Jói hitti einn af félögum sínum á veg-
inum ekki langt frá, þar sem þessi stígur
liggur frá aðalveginum. Þeir fluttu stolnu
munina — mér sýndust það vera málverk
— í annan vörubíl. Ég kom einmitt að þeim
6
SKÁTABLAÐIÐ