Skátablaðið - 01.01.1959, Page 18

unni sem leið,“ hélt Jakob áfram og var
þungbúinn á svipinn, „og ríkisstjórinn hef-
ur lagt fé til höfuðs honum.“
„En það er langt héðan,“ sagði konan,
eins og til liuggunar.
Jakob hristi aftur höfuðið. „Þessir her-
menn geta flækst víða. Hann er stór og
sterkur og er með mikið ör á andlitinu.
Þess vegna er hann kallaður „maðurinn
með örið“.“ Jakob var enn þungur á brún-
ina, þegar hann fór niður Kaldá og út á
vatnið í bátnum sínum.
Það var enn dimmra og drungalegra í
skóginum eftir að hann var farinn. Fjöl-
skyldan safnaðist saman fyrir framan eld-
Hver er útkoman úr talnaskjaldbökunni?
stæðið og tók að tala um fundinn, sem búið
var að boða landnemana á.
„Ef þetta er satt, sem Jakob segir, þá er
mér illa við að skilja börnin hér eftir ein,“
sagði Payne. „Við mamma ykkar þurfum
að fara á fundinn og einhver verður að vera
heima til að gæta hestanna og myllunnar." ,
„Það er aðeins um einn dag að ræða,
pabbi,“ sagði Benny, „og það getur vel ver-
ið, að búið sé að taka hermanninn fastan.
Við Tess erum orðin nógu gömul til að
gæta hér alls.“
Þau töluðu um þetta aftur á bak og áfram,
því að þessi landnemafundur var mjög mik-
ilvægur fyrir hverja einustu fjölskyldu. Að
lokum var það ákveðið, að foreldrarnir
skyldu fara með Lísu litlu, en elztu börnin
vera tvö heima. Faðir þeirra varð að hafa
með sér skammbyssuna, ef til átaka kæmi
við Indíána, en byssu gat hann þó skilið
eftir heima. Gullið gat hann ekki haft með
sér og livar var það betur geymt en undir
lausa steininum í reykháfnum?
Snemma um morguninn á miðvikudag
liorfðu þau Tess og Benny á eftir bátnum,
sem foreldrar þeirra og Lísa fóru á, unz
hann hvarf sýnum þeirra. Þá héldu þau
heirn með hundinn Bunker Hill á hælun-
urn. Benny fór bak við húsið til þess að
höggva brenni. Flundurinn var að snuðra
í kringum hann, en skauzt stundum inn í
skóginn á eftir kanínu eða íkorna.
Teresa tók til í húsinu og undirbjó mat-
inn. Hún tók byssuna, sem var á veggnum
yfir eldstæðinu, og lagði hana á borðið, svo
að fljótlegt yrði að grípa til hennar, ef á
þyrfti að halda. Síðan settist hún hjá dyr-
unum og fór að afhýða kartöflur.
Hún söng fallegt kvæði og heyrði þess
vegna ekki, að einhver var að koma. Það
var líka gengið hægt og varlega. Skuggi féll
á hönd hennar og þá leit hún upp.
Stór maður stóð í dyragættinni — hann
var ókunnugur. Það vantaði ekki, að hann
segði vinalega: „Góðan daginn, litla stúlka,"
en röddin og hinn einkennilegi framburð-
ur vakti vantraust og grun. Maðurinn horfði
ekki á stúlkuna, heldur inn í húsið.
Áður en Teresa gat nokkuð sagt eða gert,
hafði hann gengið hröðum skrefum inn
að borðinu og tekið byssuna, tæmdi úr
henni skotin og hirti þau handa sjálfurn
sér. Svo henti hann byssunni, sem nú var
orðin gagnslaus, á gólfið. Síðan sagði hann:
„Ég þykist vita, að pabbi þinn sé ekki
heima.“ Hann brosti, en það var eins og
illmannlegt glott.
Aftur horfði hann í kringum sig í lier-
berginu og nú leit Teresa framan í hann.
Orð Jakobs Horn hljómuðu í eyrum henn-
ar: „Hann er stór og sterkur og er með
mikið ör á andlitinu.“ Var þetta hann?
SKATABLAÐ IÐ