Skátablaðið - 01.01.1959, Síða 20

Bunker gekk við hliðina á henni, eins og
hann vissi, að hætta væri á ferðum.
Maðurinn með örið sat við borðið, þeg-
ar hún kom inn. Hann var með gullið
fyrir framan sig og gramsaði áfergjulega
í því.
„Þetta er nú meiri dýrðin," tautaði hann.
Hann leit upp, þegar Teresa kom inn.
„Þú sérð, að ég fann það. Nú þarftu að
gefa svöngum manni mat og vera fljót að
því.“
Bunker Hill hafði stanzað í gættinni og
horfði á ókunnuga manninn. Hundurinn
varð vígalegur.
Hermaðurinn fór að tína gullið aftur
í pokann og sagði: „Passaðu hundinn,
stelpa!"
En Teresa gegndi ekki skipunum frá
fjandmanni sínum. Hún tók til brauð, ost
ög kjöt og reyndi að vera róleg og fara sér
hægt, svo að tími yrði nægur fyrir Benny.
Svo kom hún auga á hlut, sem henni datt
í hug, að hún gæti notað. „Þarna væri
gott að geyma peningana,“ hugsaði hún,
„ef ég bara gæti náð í þá.“ Hún ætlaði að
reyna að leita færis.
Hún bar á borð, en hafði áður getað
hvíslað að hundinum: „Gættu hans, Bunk-
er!“ Hann svaraði með því að urra og stóð
eins og á verði við dyrnar. Maðurinn með
örið færði sig til, svo að borðið varð milli
hans og hundsins.
„Hundfjandinn!“ hreytti maðurinn út
úr sér. „Það er líklega bezt að skjóta hann.“
Hann lyfti byssunni.
Teresa rak upp óp og hljóp til hundsins,
en hann þaut fram hjá henni og læsti
kjaftinum í buxnaskálm mannsins.
Á sama augnabliki heyrðist öskur að
utan, svo hátt, að það yfirgnæfði hljóðin
í hermanninum. Annað öskur kom rétt á
eftir, og svo hvert af öðru, öll hræðileg og
viðbjóðsleg. Teresa og maðurinn með örið
stóðu eins og steingervingar á gólfinn, af
því að þau þekktu þessi liljóð — allir hvít-
ir menn á þessum slóðum þekktu þau, her-
ópin voðulegu, sem hinir grimmdarfullu
Irokúar ráku upp. Þetta voru heróp Iro-
kúanna, sem allir óttuðust, af því að þeir
höfðu flegið höfuðleðrið af hvítum mönn-
um og brennt heimili þeirra.
Maðurinn með örið hélt á byssunni, en
hún skalf í höndum hans og roða sló á
örið í andliti hans. Hann læddist fram að
dyrunum og hirti ekkert um hundinn, því
að nú var annað, sem hann óttaðist meir,
komið til skjalanna — Irokú-Indíánarnirl
Teresa gat varla trúað sínum eigin eyr-
um. Irokúarnir höfðu ekki verið í stríðs-
ham í langan, langan tíma. Hvernig gat
á þessu staðið? Hún kallaði á hundinn, sem
hættur var að gæta hermannsins. Maður-
in með örið hvarf út um dyrnar.
En hvar var Benny bróðir hennar? Höfðu
Irokúarnir — hún gat ekki hugsað til enda
það, sem henni datt í hug. Það var svo
hræðilegt.
Aftur heyrði hún öskur Irokúanna úti
í skóginum og skyndilega skaut upp minn-
ingu í huga Teresu. Henni létti stórum.
Auðvitað voru þetta ekki Irokúar í stríðs-
ham. Öskrið kom frá Benny — hún mundi,
hve lengi og vel hann hafði æft sig til að
ná þessum hljóðum Indíánanna. Hann náði
þeim svo vel, að einu sinni hafði hann
hrætt móður sína með þeim og þá hafði
honum verið bannað að gera þetta oftar.
Það var Benny, sem hafði rekið upp her-
óp eins og Indíáni úti í skóginum.
En nú kom til kasta Teresu! Hún tók
gullpeningana og faldi þá í sýrópskvartili,
sem stóð á búrgólfinu. Þeir sukku niður
í sýrópið og voru þar vel geymdir. Hún
setti hlemm yfir kvartilið, kallaði á hund-
inn og hljóp út. Þetta hafði tekið mjög
stuttan tíma.
16
SKÁTABLAÐIÐ