Skátablaðið - 01.01.1959, Blaðsíða 21

Við hornið á húsinu stóð maðurinn með
örið og sneri baki að henni. Hann var með
byssuna tilbúna og skimaði í kringum sig.
Tess og hundurinn hlupu þögul í öfuga
átt út í skóginn. Þau földu sig undir tré-
brúnni, sem var yfir ána. Stuttu síðar kom
Kenny þangað líka. Tess breiddi pilsið sitt
yfir hundinn. Það var ekki Iiægt að sjá
þau að ofan. En ef maðurinn með örið
kæmi undir brúna, þá væri úti um þau!
Þeim fannst þau vera búinn að vera
þarna óralangan tíma, þegar þau heyrðu
fótatak nálgast brúna. Maðurinn með ör-
ið hrópaði: „Börn!“ Hann hafði uppgötv-
að hrekkinn.
En börnin og hundurinn bærðu ekki á
sér. Þau þorðu varla að draga andann. En
svo fjarlægðist fótatakið aftur og maður-
inn fór inn í skóginn.
„Hestarnir?“ hvíslaði Tess.
„Þeir eru vel geymdir, hann finnur þá
ekki,“ sagði Benny.
Nokkrum mínútum síðar gekk maður-
inn með örið þungum skrefum yfir brúna.
Tess reyndi að skjálfa ekki. Áin niðaði við
fætur hennar, eins og hún vildi hughreysta
hana. Hundurinn var stundum vanur að
gelta að rennandi vatni. Ef hann tæki upp
á að gelta núna, þá væri úti um þau. En
hann bærði ekki á sér, eins og hann vissi,
hve mikið var í húfi.
Maðurinn gekk oft yfir brúna, hve oft
það var, vissu þau ekki, né hve lengi þau
voru í felum, en að lokum varð allt svo
kyrrt, að Tess áræddi að rétta úr sér. Hún
var orðin svo stirð í hnjánum og leið illa
í öxlunum. En þegar hún hreyfði sig, þrýsti
hundurinn sér að henni, eins og til að
minna á, að hún yrði að vera alveg kyrr.
Hún sá, að hann vissi af einhverri hættu,
sem hún kom ekki auga á eða heyrði.
tlann sperrti eyrun og teygði höfuðið fram
í áttina til vatnsins. Nú heyrði Tess líka
hljóðið, það var áraglamur! Indíánabátur
kom upp eftir ánni.
„Sjáðu, Tess! Sjáðu!“ sagði Benny. Rödd
hans titraði. „Indíánar! Núna eru það í
raun og veru Indíánar!“
„Irokúar?“ hvíslaði Tess svo lágt, að
varla heyrðist.
Tveir Indíánar reru bátnum og þau sáu
á búningi þeirra og því, hvernig höfuð
þeirra voru rökuð, svartur hártoppur með
fjöður í, á hvirflinum, að þetta voru Iro-
kúa-hermenn.
Tess og Benny þrýstu sér hvort að öðru.
Nú voru Indíánarnir komnir til þess að
hirða það, sem þeir kærðu sig um. Þeir
vissu, að landnemarnir voru á fundi í
Coopersbæ.
Þau sáu, að Irokúarnir bundu bátinn
við tré, skammt fyrir neðan brúna. Þeir
skriðu upp frá árbakkanum, báðir með
stríðsöxi Indíána í hendi, og hurfu yfir
leitið.
Börnin vissu aldrei nákvæmlega, hvað
næst gerðist, en skyndilega heyrðu þau
skot og að menn voru á hlaupum. Indíán-
arnir komu fljótt aftur. En nú voru þeir
ekki einir. Þeir héldu manninum með ör-
ið á milli sín. Hann reyndi árangurslaust
að sleppa frá Jreim. Það var óskaplegur
hávaði í þeim. Þeir drösluðu manninum
út í bátinn og bundu hann á höndum og
fótum. Síðan reru þeir niður eftir ánni.
Börnin voru svo undrandi yfir þessum
aðförum, að þau gátu hvorki hrært legg
né lið. Hundurinn varð fyrstur til að
hreyfa sig. Hann skreið undan pilsi Tess,
hristi sig og teygði. Hann horfði á Tess og
gapti og það var eins og hann vildi segja:
„Þá er þessi hættan liðin hjá.“
„Þetta var stórkostlegt" sagði Benny.
„Sástu það, sem ég sá?“
Tess var enn rugluð. „Ég er ekki viss um
það,“ hvíslaði hún.
SKÁTABLAÐIÐ
17