Skátablaðið - 01.01.1959, Blaðsíða 22

LADY BADEN-POWELL SJÖTUG
Alheimsforingi kvenskáta, Lady Olave
Baden-Powell, varð 70 ára 22. febrúar s. 1.
íslenzkum skátum er ennþá í fersku minni
heimsókn hennar til íslands árið 1956. Sú
heimsókn vakti óblandna ánægju allra, sem
hlut áttu að máli, og íslenzkir skátar munu
um árabil búa að þeim góðu áhrifum, sem
þeir urðu fyrir, við það að kynnast henni.
Lady Baden-Powell hefur alla tíð, frá því
að hún kynntist skátastarfinu, dáð það og
elskað, og séð í því möguleika til aukins
göfgi og þroska, þeim til handa, sem vilja
fylkja sér undir merki þess.
Hún er óþreytandi í áhuga sínum fyrir
málefnum skátanna, og telur ekki eftir sér
neitt erfiði, ef hún getur ljáð þeim lið,
hvar og hvenær sem er.
Svo er um alla þá, sem eru liugsjóna-
menn og sjá lengra en daginn í dag. Hún
heldur ótrauð áfram í spor manns síns,
stofnanda skátahreyfingarinnar. Talar
hvatningarorð til skátaforingja, leiðbeinir
þeim ungu og örfar þá til enn meira starfs,
leggur áherzlu á, að skátaheitið og skáta-
lögin séu grundvöllurinn fyrir öllu skáta-
starfi, að skátaleikur barnsins verði tóm-
stundastarf æskumannsins, en þroskist upp
í það að verða lífsskoðun hins fullorðna
skáta. „Eit, ?inn skáti. Alltaf skáti.“ Því
hvaða gagn e. í skátahugsjóninni, ef hún
á aðeins að vera stundargaman? íslenzkir
skátar, stúlkur og piltar, senda alheimsfor-
ingjanum hugheilar árnaðaróskir á þess-
um tímamótum. Þeir þakka henni öll hin
ómetanlegu störf, sem hún hefur unnið í
þágu skátahreyfingarinnar, og biðja Guð
að blessa hana nú og æfinlega.
H. T.
Hættan var liðin hjá. Börnin stóðu upp
og teygðu úr sér, eins og hundurinn hafði
gert. Þegar þau komu aftur til hússins,
sáu þau, að ekkert hafði verið tekið, nema
maturinn. Tess flýtti sér fram í búrið, til
þess að gá að því, hvort gullið væri enn í
sýrópinu. Það var þar óhreyft.
Þegar foreldrarnir komu heim um kvöld-
ið með Lísu litlu, var það ekki lítil saga,
sem börnin gátu sagt þeim. Það var eins
og í skáldsögu! En eitt var það, sem Teresa
skildi ekki.
„Hvernig vissu Indíánarnir, að maður-
in var hérna og til hvers voru þeir að taka
hann?“ spurði hún.
„Þú heyrðir að Jakob sagði, að fé væri
lagt til höfuðs honum,“ sagði faðir henn-
ar. „Indíánarnir hafa vitað það og ætlað
að vinna til launanna.“
Hann hafði á réttu að standa. Nokkrum
dögum seinna barst sú fregn til landnem-
anna við Kaldá, að tveir Indíánar hefðu
komið með hermanninn til Albany og
fengið að launum peninga, byssur og hesta.
Það var engin hætta á því lengur, að mað-
urinn með örið mundi framar hræða land-
nemana.
18
SKÁTABLAÐIÐ