Skátablaðið - 01.01.1959, Side 25

í hillunni við hliðina á þeirri, sem liann
ætlaði að fá, og hugsaði með sér, að hann
gæti skipt á henni aftur á morgun og
fengið þá, sem hann upphaflega hafði haft
augastað á. En þar sem hann hafði ekkert
annað að gera, fór hann að blaða í þess-
ari skátabók. En hvað skeður, bókin er þá
svo spennandi, og skemmtileg að áður en
varir er hann búinn að lesa hana hálfa.
Hann las um spennandi útilegur í tjöld-
um, flaggamál, ferðir til útlanda á skáta-
mót og um skemmtilegar stundir við varð-
eldinn. Og það bezta af öllu, sem hann
las þar, var um góðan félagsskap, þar sem
þeir duglegu hjálpuðu þeim, sem minni-
máttar voru, en stríddu þeim ekki og ertu,
þó að þeir væru ekki eins duglegir. Hann
hafði ekki lesið lengi í bókinni, þegar hann
ákvað, að hann skildi verða skáti. En
hvar og hvernig átti hann að fá peninga
til að kaupa fyrir skátabúning?
Nei — það yrði víst ekki hægt ...
„Stynur þú,“ spurði mamma hans og leit
upp frá saumaskapnum, „er það eitthvað,
sem amar að þér?“
„Nei, ekki beint,“ svaraði Pétur og lét
sem ekkert væri.
„Mér skilst nú samt, að það sé eitthvað,"
sagði mamma hans, segðu mér, hvað það
er, Pétur minn, ef til vill get ég hjálpað
þér.“
„Ef það væri mögulegt, þá langar mig
til að verða skáti,“ sagði Pétur. „Ég get
sjálfur unnið mér inn peninga til að borga
kostnaðinn við útilegurnar. Hvað segir þú
um það? Er þetta mögulegt, höfum við ráð
á því?“
„Ráð og ekki ráð,“ sagði mamma hans.
„Þú þarft að fá skátabúning og ýmislegan
annan útbúnað. Og ef þú svo kemst að raun
um, að skátafélagsskapurinn er nú ekki
við þitt hæfi, hvað þá með allan tilkostn-
aðinn,“ spurði mamma hans?
„Er það einhver sérstök deild, sem þú
hefur augastað á?“
„Skátabúninginn og annað tilheyrandi
þarf ég ekki að kaupa strax. Fyrst'þarf ég
að standast ýmis próf og það tekur minnst
þrjá mánuði, hefur Kalli sagt mér. Það er
hans deild, sem mig langar að fara í. Hann
hefur oft spurt mig, hvort ég ætlaði ekki
að verða skáti, en ég hélt altaf að við
myndum ekki hafa ráð á því. En nú hef
ég lesið svo skemmtilega bók um skáta-
lífið og af því, sem þar er sagt frá, þá er
ég viss um, að það er rétti staðurinn fyrir
mig, það er að segja, ef ég má?“
Mamma hans var mjög glöð yfir, að
hann skildi vilja verða skáti. Hún hafði í
seinni tíð haft dálitlar áhyggjur út af því,
að Pétur virtist ekki samlagast öðrum
drengjum eða hafa gaman af að leika sér
með þeim. Pétur hafði aldrei sagt henni
ástæðuna fyrir því, honum fannst hún hafa
nóg af áhyggjum samt.
Tveim dögurn seinna fór Pétur á sinn
fyrsta skátafund. „Synir eyðimerkurinnar-'
hét flokkurinn þeirra.
Nú er liðið meira en ár síðan Pétur varð
skáti, og hann er einn af duglegustu drengj-
unum. Strax og hann fór að sækja fundi,
hvarf þessi leiða minnimáttarkennd, sem
hann hafði haft, og hann fann að þarna
átti hann heima. Hér var enginn, sem kall-
aði á eftir honum „Mömmudrengur". Hér
var góður flokksforingi, sem bauð hann
velkominn í flokkinn, og hann hafði lag á
að láta nýliðana njóta sín.
Fyrsta útilegan var nú eiginlega ekkert
grín fyrir Pétur, því hann var öllu óvanur
og veittist ferðin erfið, en hann beit á jaxl
og lét sig hafa erfiðið — og fékk að lokum
hrós fyrir frammistöðu sína að ferðinni
lokinni.
Þá var háð flokkakeppni, sem Pétur var
búinn að kvíða mikið fyrir, en þegar þar
SKÁTABLAÐIÐ
21