Skátablaðið - 01.04.1959, Blaðsíða 8

EBBE LEIBERATH:
Fáninn
AÐ er komið heilt liverfi af lystihúsum
utan við borgarhlutann okkar, og alltaf
er verið að byggja. Varla er fólkið flutt í
kofana, fyrr en það hefur fengið sér fána-
stöng, vertu viss! Þetta væri nú gott og
blessað, ef það léti stengurnar standa auð-
ar. Þá væru menn lausir við að horfa upp
á trassaskapinn, sem það sýnir fánanum á
allar lundir. Því að menn taka sér slíkt
nærri, er þeir hafa lært að virða fánann,
draga hann réttilega upp, og niður á til-
settum tíma.
Þetta lærir liver einasti skáti. Og það er
reglulega tignarlegt, að sjá allan strákahóp-
inn, með höndina lyfta til kveðju, þegar fán-
inn er dreginn að húni eða felldur. Við
eigum litla stöng á kofanum okkar úti í
skógi, og aldrei er fáninn dreginn svo að
húni, að við fleygjum ekki hverju, sem við
höfum handa á milli, og heilsum honum.
Kvökl eitt um sólarlag vorum við að fella
fánanna. Júlli var einmitt að brjóta hann
saman, ámóta snyrtilega og mamma brýtur
saman borðdúkinn heima, þegar gestir eru
komnir; en við hinir snerum að nestispinkl-
geti sótt 20. vormótið, og óhætt er að full-
yrða, að mikið verður um dýrðir. Mótið er
á mjög heppilegum tíma fyrir skólafólk,
sem hefur þá nýlokið prófum og er yfirleitt
ekki byrjað á sumarstarfi sínu.
Með skátakveðju.
HRAUNBÚI.
unum. Þá heyrðum við sagt karlmannleg-
um rórni: „Þetta var rétt, strákar!“
Þetta var höfuðsmaðurinn í gula lystihús-
inu, gamall, nauðrakaður karl, grannur og
spengilegur sem teinungur og geysisterkur.
Við höfum borið stökustu virðingu fyrir
honum síðan fyrir tveimur vetrum. Þá sá-
um við hann siða tvo stóra slöttólfa. Þeir
komu fram eins og dónar við aldraða konu,
og brúkuðu kjaft við höfuðsmanninn, þeg-
ar hann sagði þeim, að láta konuna í friði.
Það er, held ég, það skemmtilegasta, sem
við höfum séð.
Karlinn fleygði staf og hatti, gekk til
|>cirra og spurði, hvort þeir vildu fá ráðn-
ingu.
Þeir báðu „karlskrattann", eins og þeir
komust að orði, að fara til... (blótsyrði). I
sama bili lá sá þeirra, sem minni var fyrir
mann að sjá, kylliflatur, og hafði nóg að
gera að komast til sjálfs sín. Smellið, að
byrja á því, að víkja öðrum úr leiknum!
Meðan hann lá þarna og áttaði sig á því,
livað af honum ætti að snúa upp og hvað
niður, snaraðist höfuðsmaðurinn úr jakk-
anum og braut upp skyrtuermarnar. Gekk
það jafnfljótt og hann hefði aldrei annað
gert á ævi sinni. Svo fór hann að dangla á
piltungunum, svo að unun var á að horfa.
Sá kunni til hnefaleika, vertu viss!
Slöttólfurinn dró upp neftóbaksdósir og
skellti úr þeim, en karl beygði sig lídð eitt
til hliðar, svo að bragðið misheppnaðist.
Þá varð strákur öskrandi reiður. „Bíddu ró-
legur, þú skalt fá á milli augnanna (blóts-
SKATABLADIÐ
26