Skátablaðið - 01.04.1959, Blaðsíða 10

„HANN er að visu ekki skátahöfðingi, en ...“
ugiii' lionum, svo að við vissum ekki, livað
nú kæini. Við höfðum að vísu hreina sam-
vizku. En það er aldrei að ætla á fullorðna
menn.
„Þetta er það bezta, sem ég hef heyrt
iengi. Þið eruð víst ekki svo afleitir. Viljið
þið ráðast í skiprúm hjá mér?“
„Já, já,“ sagði Frikki. „Stýrið þér freigátu
eða öðru stórskipi?“
„Onei,“ anzaði hann og liló. „Ég segi eins
og þú: Það er löngu úti. En ég á vélbát, sem
ég vona, að engin skömrn sé að. Efafið þið
ekki séð hann? Hann liggur við bryggjuna."
„Það er þó víst ekki sá brúni með gula
strompinum?“ spurði Villi hikandi.
„Jú, einmitt."
„Hvort við höfum séð liann! Jú, ég held
Jjað. Við höfum aldrei þorað út í hann, því
að við vissum ekki, liver átti hann. En marga
stund höfum við setið á bryggjunni og
dáðst að þeirri dýrðarfleytu, síðan Iiún
kom.“
„Þið ættuð bara að sjá. Gljáandi langur
og rennilegur rauðviðarskrokkur með
hvössu stefni. Og „Árný“ fetrað á kinn-
unginn með glóandi messingstöfum. Og
allur útbúnaður svo sem fegurst og bezt
verður á kosið.“
„Yður er víst ekki alvara, að við eigum
að fá að sigla á honum?“
„Jú, einmitt,“ svaraði hann. „Ég ræð ykk-
ur á bátinn, alfa með tölu, en með einu
skilyrði. Og það er, að þið kennið fólkinu
hérna í grendinni að hirða almennilega um
fánana sína.“
„Þá verður nú víst lítið úr allri dýrðinni,"
sagði Frikki. „Það tekst okkur aldrei, það er
víst.“
„Reyna má það,“ sagði höfuðsmaðurinn.
„Ekki er vert að gefast upp að óreyndu."
Og með það fór liann.
Við gáfum okkur naumast tíma til að eta
kvöldverð, svo annríkt áttum við að liugsa
málið og leita að ráðum. Ekki gátu strák-
lingar gengið um og leikið kennara í fána-
meðferð. Það eru líka, svei mér, ekki margir,
sem hafa trú á okkur, þótt við séum orðnir
skátar, svo að ef við legðum út í ævintýrið,
þá máttum við eiga vísa flengingu, og kann-
ske fleiri en eina, vertu viss! Glettingar okk-
ar og gantaskapur frá fyrri tímum eru mörg-
um enn í fersku minni, enda þótt við liöf-
um síðan gert margt, sem fullkomlega bætir
fyrir það gaman. Skyldfólk okkar og nokkr-
ir menn að auki eru farnir að treysta okkur
fullkomlega. Enda sjáum við um alla fána
hjá okkar fólki. En læknirinn, heildsalar og
aðrir slíkir, sem láta vinnukonurnar sínar
draga upp fánana sína og fella þá! Það er
líka gert eftir því, máttu vita.
Eftir að við höfðum lengi setið og „dregið
frá“, eins og Frikki komst að orði, urðum
við ásáttir um, að taka höggum og barsmíði,
ef því væri að skipta. Þetta var þess virði.
Daginn eftir var sunnudagur, og þá fórum
við á kreik. Og ef við sáum fána, sem illa
fór á stöng, þá fórum við inn og báðum leyf-
is að lagfæra hann. Flestir tóku okkur vin-
samlega og þökkuðu fyrir. Og þegar við
komum aftur síðar um daginn að strengja
Jínur, er slaknað höfðu í hitanum, þá feng-
um við saftblöndu og ffeira gott.
En sumir skömmuðu okkur og ráku okk-
28
SKÁTABLAÐIÐ