Skátablaðið - 01.04.1959, Blaðsíða 11

SKÁTAHOMNIÐ
Þórhildur Bachmann,
félagsforingi, Borgarnesi.
Hörður Jóhannesson, Sigríður Jónsdóttir, Elsa Arnbergs,
félagsforingi S.F.R. deildarforingi, Borgarnesi. sveilarforingi, Borgarnesi.
ur út. Og á einum stað, þar sem Villi fór
inn, var sigað á hann hundi. En þeirn varð
ekki kápa úr því klæðinu, því að seppi vissi,
að Villi átti tík heima, og hann dinglaði
bara skottinu og labbaði burt.
Einn kaupsýslumaðurinn á strák, sem eng-
inn strákur er, þó að hann sé 17 ára, heldur
tepurfífl, sem ilmvatnsþefinn leggur af lang-
ar leiðir. Þegar Nonni kom þangað, var
piltur einn lieima og sparkaði Nonna út.
Nonni tók auðvitað ekki á móti, meðan þeir
\ oru þar innan garðs. En jafnskjótt og garðs-
hliðið var opið, lét hann höggið ríða. Og
pilturinn var góða stund að losa sig úr rósa-
runnanum, sem hann valt út í.
Okkur fannst skylt að greiða aukaþóknun
fyrir þetta, því að það er ekki venja, að
fleygja mönnum á dyr, þó að þeir komi og
biðji hæversklega leyfis að lagfæra í’ána, sem
fer illa. Við þóttumst of góðir til þess að
berja slíka geit, sem þorir aldrei að stinga
sér út í, og rekur tærnar í fyrst, til þess að
finna, hvort kalt sé, alveg eins og stelpa. Og
reyndar var hann kátlegur ásýndum, með
glóðaraugað, sem Nonni gaf honum.
Um kvöldið sáum við, að fáninn dinglaði,
vafinn um snúruna, löngu eftir sólarlag. Við
fórum þangað, allir í lióp, og Villi gekk inn.
Enginn var heima, nema vinnukonurnar, og
þær þökkuðu sínum sæla, að losna við að
fara út, því að þær sátu, glömruðu á gítar
og sungu sálma. Við fórum þá allir inn í
garðinn.
Það lét hátt í trissunni á stangarhúninum,
þegar Villi dró fánann niður, og hann
mælti:
„Þetta dugar ekki. Það getur vakið heilan
kirkjugarð.“
„Hlauptu lieim, Palli; þú átt stytzt,“ sagði
liann við mig; „og sæktu olíu og góðan bréf-
poka.“
Ég hljóp auðvitað og kom fljótlega aítur.
Villi batt saman enda línunnar, svo að
hú-n drægist ekki úr. Síðan reif hann horn af
bréfpokanum, hellti í það olíu og batt fyrir,
Síðan hnýtti liann því við línuna og dró
það upp, svo að það kom ofan á trissuna,
Svo kippti hann snöggt í, svo að blaðran
sprakk. Þá dró hann línuna nokkrum sinn-
um aftur og fram og íldi mjög í trissunni,
en svo þagnaði hún allt í einu. Olían hafði
gert sitt gagn. Smellið, er það ekki?
SKÁTABLAÐIÐ
29