Skátablaðið - 01.08.1959, Qupperneq 7

þar sem geymslukompur voru á báðar lilið-
ar. Sæunn bjó ein í kjallaranum og hafði
eitt herbergi. Þar var ekki bjart inni, því
að glugginn var lítill og húsið mikið grafið
niður. Mér datt strax í hug, að eiginlega
væri þetta ekki hæfur mannabústaður, en
vildi þó ekkert um ]>að tala við Sæunni.
Sæunn lét mig setjast á kistu, gaf mér
ágætt kaffi og við töluðum lengi saman.
Einu sinni, er við höfðum þagað stund-
arkorn, sá ég rottu skjótast eftir gólfinu.
Spurði ég Sæunni, hvort hún hefði ekki
reynt að veiða rotturnar.
„Nei. Ég ætla að láta þær í friði. Það
verða nógir til að drepa þær.“
Og áður en ég fór frá henni, skildi ég,
af hverju hún sagði þetta.
Þegar ég kvaddi, sagði hún:
„Ég hef nýlega fengið bréf frá syni mín-
um. Hann hefur verið langan tíma í öðr-
um löndum. En nú kemur hann bráðurn
heim. Þá ætla ég að halda svolitla veizlu
og engum að bjóða nema þér og honum.
Vertu nú sæll.“
Ég gekk inn í herbergið mitt, setti fyrir
gluggann og kveikti. Síðan ritaði ég sumt
af því, sem Sæunn hafði sagt.“
Saga þessi gerðist í sjávarþorpi einu
sunnanlands.
í þann tíma stunduðu menn titróðra á
opnum bátum, en stærri skip þekktust eigi.
Það var trú manna, að bátar þeir færust
ekki, þar sem mús var innanborðs. En
sumum, einkanlega ungum mönnum, þótti
þær vera enginn aufúsugestur. Algengt var,
að þær legðust á skrínukost manna. Þær
voru furðu ratvísar að finna smérið og gera
sér það að góðu.
Það bar við, að mús ein lítil hafði lengi
haldið sig í fjögra manna fari. Formaður-
inn var ungur og vildi láta rnenn komast
að raun um, að hann væri ekki hið minnsta
hjátrúarfullur. Vildi hann óður, að menn
fyndu músina og dræpu hana. En eldri
hásetarnir voru því mjög mótfallnir. Kvað
svo ramt að því, að þeir kváðust mundu
SKÁTABLAÐIÐ
47