Skátablaðið - 01.08.1959, Side 8

ganga af skipinu, ef músin fengi ekki að
vera í friði.
Formaður kunni því illa, að liann fengi
ekki að fullnægja vilja sínum. Ákvað hann
að koma músinni fyrir, svo að enginn vissi.
Gekk hann í góðu tómi til bátsins. Greip
hann þar allt, sem hægt var að losa, og bar
úr bátnum. Loks náði hann músinni og
drap hana. Gætti hann þess, að geta ekki
um þetta við nokkurn mann.
Formaður þessi hét Ásmundur og átti
unnustu, Sæunni að nafni. Fiún komst að
því, að hann hafði fargað músinni. Þótti
henni það ills viti. Færði liún í tal við
unnusta sinn, að ekki væri henni um, að
hann reri næsta róður. FIló hann í fyrstu
að þessu. En fljótt fékk hann að heyra,
að Sæunn tók þetta rnjög alvarlega. Gekk
Jtað svo langt, að hún bannaði honum al-
gerlega að fara á sjóinn þennan róður. Vildi
Ásmundur humma allt fram af sér og skeyta
ekki um hégiljur unnustu sinnar. Kvaðst
Sæunn mundu segja hásetunum frá drápi
músarinnar, ef hann ekki sæti sjálfur í
landi. Fengju þeir að vita hið sanna, færu
þeii ekki fet. — Svo fór að lokum, að Sæ-
unn gat fengið Ásmund til Jress að vera
heima. Lá hann í rúminu og lézt vera
veikur. Veður var ágætt og vildu bátverj-
ar hans alls ekki sitja í landi. Þeir reru.
Þegar á deginn leið hvessti og gerði hið
versta veður. Bátur Ásmundar fórst með
allri áhöfn. — Og má geta nærri, að hann
]>akkaði Sæunni líf sitt.
Mörgum árurn síðar var þessi sami Ás-
mundur orðinn skipstjóri á allstóru línu-
skipi, eftir ]>ví sem þá gerðist. Flann var
talinn ötull sjómaður. En til þess var tek-
ið, að aldrei tímdi hann að farga nokkuru
kvikindi, se mhafðist við ofansjávar, og
allra sízt músum eða rottum.
Það var einhverju sinni, að Ásmundur
var staddur með skip sitt í höfn og ætlaði
innan stundar að leggja af stað. FTann stóð
á þilfarinu og unglingsdrengur hjá hon-
um. Það var sonur hans. Hann var ekki
skipverji, en var nú að kveðja föður sinn
og ætlaði á smábáti til lands.
„Pabbi, hvað er þarna á sjónum?“
Faðir hans leit þangað, sem drengurinn
benti. Honum brá dálítið.
„Það eru mýs, drengur minn, þær eru
að flytja sig og hafa kúaklessu fyrir bát.
Hjónin róa sitt á hvort borð með hölun-
um, en börnin sitja milli þeirra."
Og kúaklessan hreyfist, þó að hægt fari.
„Drekkja menn þeim ekki, ef þær koma
nálægt skipunum?" spurði drengurinn.
„Fáir mundu verða til þess. Gömul sögn
er til um það, að einu sinni hafi músa-
hjón verið að flytja sig og sitt á þennan
hátt yfir sund. Á miðri leið mættu þau
báti. Einn á bátnum stjakaði við ]>eim
með árinni, svo að allt fór í sjóinn og
drukknaði. En mælt er að á sarna stað hafi
maður þessi farizt með jafnmörgum mönn-
um og mýsnar voru.
Mýsnar stefndu að skipi Ásmundar, en
fóru fram hjá því, og komust upp á ann-
að, sem var skammt frá. Drengurinn sagði
síðar, að honum hegði sýnzt á pabba sín-
um, að hann hefði gjarnan viljað fá þær
um borð til sín.
Ásmundur sigldi burt, en drengurinn
reri í land. Þeir sáust aldrei framar, því
að skip föður hans kom ekki fram eftir
þetta.
Sæunn sveik ekki loforð sitt. Þegar son-
ur hennar kom, bauð hún mér í veizluna.
Og þaö er hið ánægjulegasta borðhald, sem
ég hef nokkurn tíma verið við.
Sonur hennar keypti nokkru síðar lítið
hús og flutti þangað með móður sína.
Hann er nú kvongaður og á þrjú skentmti-
leg börn. Þau sitja oft í rökkrinu hjá
ömmu sinni og lilusta á hana segja sögur.
Jón H. Guðmundsson.
48
SKATABLAÐIÐ