Skátablaðið - 01.08.1959, Side 18

§íf$£§L$ta keitn.slustunditi
ORGUNINN þann var ég síð-
búinn í skólann, og var laf-
hræddur við að fá ávítur,
ii einkum þar sem Hamel skóla-
meistari hafði ráðgert að
hlýða okkur yfir um hluttaksorðin og í
því kunni ég ekki skapaðan hlut. í bili
kom mér til hugar að stelast burt og vera
úti allan daginn. Veðrið var svo heitt og
bjart. Fuglar sungu í skógarjaðrinum. Og
á opnum velli bak við sögunarmylluna
voru prússneskir hermenn að æfa sig. Allt
þetta var mér miklu meiri freisting en
reglur um hluttaksorð, en ég var nógu
sterkur á svelli til að standast og flvtti mér
í skólann.
Þegar ég fór fram hjá bæjaráðstofunni,
sá ég mannþyrpingu standa fyrir framan
fregnborðið. Síðustu tvö ár höfðu allar ill-
ar fregnir birzt þar — fregnir um að við
hefðum orðið undir í orustum, nýtt her-
lið, sem kalla þyrfti, tilskipanir herfor-
ingjans — og ég hugsaði með sjálfum mér:
„Hvað skyldi nú vera upp á teningnum?"
Um leið og ég flýtti mér fram hjá eins
fljótt og ég mátti, kallaði járnsmiðurinn
eftir mér; hann var þar að lesa fregnirnar
og sveinninn hans líka:
„Flýttu þér ekki svona, hnokki; þú kemst
nógu snemma í skólann!“
Ég hélt að hann væri að skopast að mér
og var lafmóður, er ég komst inn í litla
garðinn til Hamals.
Vanalega, er skóli átti að byrja, heyrðist
mikill gauragangur út á stræti. Skrifborð
voru opnuð og lokað um leið, lexíur þuld-
ar af mörgum í einu, mikið skvaldur, lóf-
ar fyrir eyrum til skilningsauka, en kenn-
arinn að slá í borðið með reglustikunni.
En nú var dúnalogn! Ég hafði gert mér
von um að komast að mínu skrifborði í
gauraganginum, án þess tekið yrði eftir.
En viti menn, það var eins og allt þyrfti
að vera með kyrrð og spekt þennan dag,
eins og sunnudagur væri. Gegnum glugg-
an sá ég sambekkinga mína, hvern í sínu
sæti, — og Hamel, skólameistari, gekk um
gólf, með járn-reglustikuna óttalegu undir
hendi sér. Ég varð að opna dyrnar og koma
inn, svo að allir blíndu á mig. Þið megið
nærri geta, að ég blóðroðnaði út undir
eyru, svo hræddur var ég.
En ekkert bar við. Hamel kom auga á
mig og sagði mjög vingjarnlega:
„Flýttu þér í sætið þitt, Frans litli. Við
ætluðum að fara að byrja án þín.“
Ég stökk yfir bekkinn og settist við skrif-
borð mitt. Ég tók ekki eftir því fyrr en
ég var búinn að ná mér eftir fátið, að kenn-
arinn okkar var í fallega græna frakkan-
um sínum, skyrtunni með pípufellingun-
um og dálitla svarta silkihúfu útsaumaða,
sem hann Idrei hafði nema þegar umsjón-
armaðurinn var á ferð, eða útbýta átti
verðlaunum. Auk þess virtust öll skólabörn-
in með furðu og hátíðarsvip. En það sem
olli mér mestrar furðu, var að sjá bæjar-
fólkið sitja með sömu kyrrð og við í bak-
sætunum, er ávallt höfðu verið auð. Þar
var Hósi gamli, með hattinn sinn þríhyrnda,
fyrrverandi borgarstjóri, fyrrum póstmeist-
ari og ýmsir aðrir. Raunasvipur var á öll-
um. Hósi gamli hafði komið nreð stafrófs-
kver, með miklum fingraförum og hann
hélt því opnu á knjám sér og gleraugun
hans lágu yfir opnuna þvera.
Er ég var mest að furða mig á öllu
þessu, steig Hamel skólameistari í stól sinn
og sagði með sömu hátíðlegu en þýðu rödd,
sem hann hafði talað í við mig:
SKÁTABLAÐIÐ
58