Skátablaðið - 01.08.1959, Side 19

„Börn mín, þetta er síðasta kennslustund-
in mín með ykkur. Tilskipun hefur komið
frá Berlín um að einungis þýzka skuli
kennd í skólum Elsaz og Lotringen fylkj-
anna. Nýi skólameistarinn kemur á morg-
un. Þetta er síðasta frakkneska kennslu-
stundin. Þið verðið að taka vel eftir.“
Þetta féll yfir mig eins og reiðarslag.
Ó, þorpararnir; þetta voru fregnirnar,
sem festar höfðu verið upp á bæjarráðs-
stofunni.
Síðasta kennslustundin á frakknesku. Og
ég — ég, sem ekki kunni að skrifa! Þá gat
ég ekkert lært framar. Ég varð þá að
hætta þarna! Hve ég iðraðist nú eftir að
hafa vanrækt lexíurnar til að leita að fugls-
hreiðrum, eða renna mér á Seiránni. Bæk-
urnar, sem Iiöfðu verið mér svo leiðar,
svo þungar að bera, málamyndalýsingin og
heilagra manna sögur, voru nú orðnar
gamlir vinir, sem ég gat ekki slitið mig
frá. Og líka Hamel skólameistari. Hugs-
unin um að hann yrði að fara burtu, að
ég sæi hann aldrei framar, kom mér til
að gleyma öllu um reglustiku hans og
skapsmuni.
Veslingurinn! Hann hafði klæðzt spari-
fötunum fínu í lotningarskyni við þessa
síðustu kennslustund, og nú fór mér að
skiljast, hví gamlir bæjarmenn sátu aftast
í skólahúsinu. Það hlaut að vera vegna
þess, að þeir sæi líka eftir að hafa ekki
fært sér skólann betur í nyt. Á þann hátt
voru þeir að tjá kennaranum okkar þakkir
fyrir fjörutíu ára trúa og dygga þjónustu
og að sýna um leið lotningu fyrir landinu,
sem þeir áttu ekki lengur.
Meðan ég sat í heilabrotum um allt
þetta, heyrði ég nafn mitt kallað. Það átti
að hlýða mér yfir. Dýrt hefði ég nú viljað
kaupa, að geta komið með regluna hræði-
legu um hluttaksorðin alla saman, háum
og hreinum rómi, án þess að reka í vörð-
ur. En ég ruglaðist í fyrstu orðunum, stóð
Skátahöfðingi Ghana, Quarco Tagoe, og tveir
enskir skátar.
þarna og hélt mér í borðið, heyrði hjart-
slátt sjálfs mín og dirfðist eigi upp að líta.
Ég heyrði, að Hamel sagði við mig:
„Ég ætla ekki að veita þér neinar ákúr-
ur, Frans litli. Þér hlýtur að líða nógu illa
samt. Sér þú nú, hvernig það er? Á hverj-
um degi höfum við sagt með sjálfum okk-
ur: Ég hef nógan tíma. Ég get lært það á
morgun! Og nú sjáið þið, hvert við erum
komin. Ó, þetta er meinið hér í Elsaz.
Hér hafa menn frestað lærdómnum til
morguns. Nú hafa þessir kumpánar þarna
úti ástæðu til að segja við ykkur: „Hvernig
stendur á þessu? Þið látizt vera Frakkar og
þó kunnið þið hvorki að tala né rita mál-
ið ykkar.“ En þú ert ekki sá lakasti, vesl-
ings Frans. Við höfum allir mikið að ásaka
okkur um.
Foreldrar ykkar létu sér ekki nógu annt
um, að þið lærðuð. Þeir vildu heldur, að
þið færuð að vinna bændavinnu, eða læra
SKATABLAÐIÐ
59