Skátablaðið - 01.12.1959, Blaðsíða 27

„Þær eru um það bil fjórtán þumlungar
milli vængbroddanna og eins og flestar leð-
urblökur, bera þær sjúkdóma. Þær fljúga
nær eingöngu að nóttu til og vilja lang
helzt leggja sér mannsblóð til munns. Þær
hafa þann einkennilega hæfileika að geta
dáleitt menn með vængjahreyfingum sín-
um, og þegar þær eru þess fullvissar, að
maðurinn sé steinsofandi, þá stinga þær
gat á einhverja æð lians og drekka iylli
sína af blóði. Og vegna þess,“ bætti vinur
minn, Amar-indíáninn, við „að þær eru
mjög miklir smitberar, er þetta mjög hættu-
legt.“
Ég minnist þess ekki, að hafa nokkru
sinni átt uggvænlegri samræður við nokk-
urn mann. Ég liugsaði til þess með undr-
un, hve vel ég hafði sofið. Eins fljótt
og ég gat, fór ég aftur til tjalds míns,
afklæddi mig og rannsakaði síðan vand-
lega allan líkama minn til þess að vita,
hvort þar fyndust nokkur stungusár, sem
gætu ef til vill verið eftir blóðsugu-leður-
blökur. Ég hef aldrei fyrr veitt því eftir-
tekt, hversu margar skrámur og stungur
geta verið á einum mannslíkama, en þar
sem ég hafði verið í hitabeltinu í allmarga
mánuði og hafði þannig fengið rækilega
að kenna á moskitó-flugunum, þá fann ég
hinn mesta fjölda af stungum, sem hefðu
getað verið eftir blóðsugur. „Það verður að
hafa það,“ sagði ég við sjálfan mig, „það
er ekkert hægt að gera við þessu héðan af,
og ég verð að vona það bezta, en ef slíkar
skepnur eru að flækjast í tjaldbúðunum,
þá verðum við að gera rótttækar ráðstaf-
anir.“
Og upp frá því höfðum við „Leðurblöku-
flokk“, sem annaðist það verkefni að ganga
milli tjaldanna á nóttunni og reka allar
leðurblökur burt, sem sáust þar á sveimi.
Við lifðum þetta allir af, en þetta jók enn
á tilfinningu mína, að ég væri hér á ókunn-
um stað og undir ískyggilegum kringum-
stæðum.
Já, þegar ég lít til baka yfir Jjennan tíma,
þá var þetta frumskógalíf geysimikið ævin-
týri. Ég hef ekki minnzt á hinn geysimikla
hita, sem ætlaði okkur alla lifandi að drepa,
og ekki lieldur hin skyndilegu skipti á
nóttu og degi, sem stafaði af því, hversu
nálægt við vorum miðbaugnum. Á kvöldin,
þegar myrkrið skall skyndilega yfir, var
engu líkara en að tjald hefði verið dregið
fyrir sólina. Ég hef heldur ekki minnzt á
erfiðleikana við að afla scr fæðu undir þess-
um skilyrðum. Við sendum út veiðiflokka
á hverju kvöldi, og flestar okkar máltíðir
vöru einhvers konar jafningur úr öllu, sem
veitt hafði verið. Margt af því kom mjög
einkennilega fyrir sjónir, eins og til dæmis
agouti og laba og mikill fjöldi af nagdýr-
um, sem ég lærði aldrei nöfn á, en brögð-
uðust mörg hver ágætlega.
Þótti mér gaman að þessu? Já, varla get
ég annað sagt. Þetta var allt dálítið tauga-
æsandi, Jjví að undir niðri hræddist maður
alltaf, að eitthvert þessara villidýra myndi
vinna manni mein, og hræfálkarnir allt
umhverfis tjöldin minntu mann stöðugt á
|)að, að ekkert yrði þeim meiri ánægja en
að geta búið sér góða máltíð úr jarðnesk-
um leifum einhvers okkar. En ótrúlegt er
það, að eina slysið, sem kom fyrir okkur
þarna inni í miðjum frumskógum Brezku
Guineu, átti sér stað kvöld eitt, er við vor-
um á leið til vatnsbólsins, þar sem við ætl-
uðum í bað, og vorum í jeppa, sem við
höfðum til afnota, er jeppinn rann til á
sleipum jarðveginum og valt á hliðina. Eng-
inn okkar slasaðist alvarlega, en vissulega
höfðurn við þar með haft meira tjón af upp-
finningum siðmenningarinnar en öllum
hættum skógarins.
Eysteinn Sigurðsson sneri úr ensku.
SKÁTABLAÐIÐ
85