Skátablaðið - 01.12.1959, Blaðsíða 40

Ernirnír
H^hjj'XNN risastóri kóngaörn Takra sat
V’fVÆK LIPP* á háum fjallstindi og horfði
pr>TT yfir sitt víðlenda ríki. Langt fyrir
vv neðan hann svifu dúnlétt ský, sem
lágu yfir fjöllunum á hinni kyrrlátu morg-
unstund. Hann var í slæmu skapi. Ókunn-
ugir menn voru á leið upp í ríki hans.
Takra þoldi ekki ókunnuga, reynsla hans
sýndi, að þeir fluttu alltaf einhver óþæg-
indi með sér, og þess vegna fylgdist liann
nákvæmlega með þeim. Hann teygði úr
vængjunum og lyfti sér hátt í loft með
þungum og kraftafegum vængjatökum, svo
að hann að fokum sýndist aðeins vera lítifl
depiil lengst uppi í himinbfámanum.
En hann var þó ekki hærra uppi en það,
að hann gat fylgt hverri hreyfingu hinna
ókunnugu eftir með hinum skörpu augum
sínum. Þeir höfðu tjafdað á grasi vaxinni
syflu utan í fjaifshfíðinni, og sofið þar um
nóttina, en nú höfðu þeir fellt tjaidið og
voru komnir aftur á uppleið. Takmarkið
var hinn fjarlægi fjallstindur, þar sem
Takra hafði búið fjöiskyldu sinni heimili
í ótrufiuðu veldi sínu.
Án þess að vita það, hafði Takra orðið
fórnarlamb eins þess sérkennilegasta veð-
máls, sem nokkru sinni hafði þekkzt í sögu
héraðsins. Þrír af fjallgöngumönnunum
niðri í dalnum höfðu veðjað um það, hvort
þeir gætu klifið tindinn, þar sem hreiður
arnarins lá, og sem sönnun þess, að þeir
hefðu komið þar, áttu þeir að taka einn
arnarungann úr hreiðrinu og koma með
hann til baka. Það var því ekki að ástæðu-
iausu, sem Takra var óróiegur.
Nú voru hinir ókunnugu komnir fast að
síðasta áfangann, en ennþá var Takra
ekki farinn að átta sig á því, hvað eigin-
lega væri um að ræða. Hann iækkaði fiug-
ið um nokkur hundruð metra og sá nú
greinilegar, hvernig mennirnir fikruðu sig
hægt og varlega áfram. Það var mjög erfitt
að ktífa hina bröttu kletta. Þeir urðu að
ieita vandiega fyrir sér, og oft og tíðum
urðu þeir að höggva sér spor í bergið.
Skyndilega rann upp ljós fyrir Takra og
hann skildi hvert þeir voru að stefna. Hann
tók nokkur kröftug vængjatök, sem fluttu
hann snariega upp í hreiðrið. Hinir þrír
ioðnu ungar teygðu fram goggana, en Takra
hafði engan mat meðferðis núna. Hann
hafði um annað að hugsa en mat eins og á
stóð. Hinir ókunnugu skyldu ekki aldeilis
fá að koma nálægt hreiðrinu.
Fjallgöngumennirnir þrír nálguðust stöð-
ugt. Þeir höfðu tekið eftir kóngaerninum,
sem hafði nálgazt hreiður sitt, en þeir
reiknuðu með að geta hrætt hann burt með
nokkrum skammbyssuskotum. Hið erfiða
klifur krafðist allrar athygli þeirra og þeir
tóku ekki eftir því, að kona Takra var
einnig á heimleið. Hún hafði af eðlisávís-
un fundið á sér, að eitthvað var að, og því
haldið heim á leið, og er hún sá óvinina
nálgast, kom hún þjótandi til baka úr
sinni löngu ferð inn milli fjallanna, og
bjóst strax til árásar.
Eins og fallbyssukúla féll hún niður á við
og hafði í huga að sópa mönnunum niður
í hyldýpið með sínum sterku vængjum.
Henni hefði að öllum líkindum tekizt það,
hefði ekki einn mannanna tekið eftir henni
á síðasta augnabliki, og hrópað aðvörun til
hinna. Þeir þrýstu sér inn að klettaveggn-
um og tókst þannig að forðazt hættuna.
98
SKÁTABLAÐIÐ