Skátablaðið - 01.12.1959, Blaðsíða 41

Örninn straukst fram hjá þeim, og loft-
þrýstingurinn var svo mikill, að þeir hefðu
án efa kastazt niður, hefðu þeir ekki tekið
eftir hættunni í tíma.
Takra liafði fylgzt með hinu vandasama
flugævintýri frá sæti sínu í hreiðrinu. Nú
kom arnarmóðirin til baka, hálf ringluð
eftir hið mikla fall og móð var hún, er
hún settist á hreiðurbarminn. Litlu ung-
arnir, sem ekki vissu neitt um þá lævíslegu
árás, sem var verið að gera á heimili þeirra,
teygðu fraxn liöfuðin. Þeir gátu ekki skilið,
hvers vegna pabbi og mamma komu ekki
með neitt að borða.
Með angist í augum horfðu ernirnir á
mennina þrjá nálgast. Takra lyfti sér upp
frá Iireiðrinu og sveif upp í loftið, en arnar-
móðirin sat kyrr á hreiðurbarminum. Augu
hennar voru því nær svört af reiði. Hefðu
mennirnir þekkt meira til kóngaarna og
krafta þeirra, þegar um það er að ræða að
vei ja unga og hreiður, hefðu þeir vafalaust
hugsað sig tvisvar um, áður en þeir gengu
inn á þetta heimskulega veðmál.
Sá fyrsti af fjallgöngumönnunum var nú
kominn alllangt á undan félögum sínum.
Hann var kominn svo nálægt hreiðrinu, að
hann gat greinilega séð litlu, loðnu ungana,
er þeir teygðu úr hálsunum. Hann lyfti litlu
skammbyssumri sinni og ætlaði að hræða
örninn burtu með skoti úr henni. Hár hvell-
ur heyrðist, nokkrir litlir steinar hrundu
niður klettana og með hræðsluskræk flaug
arnarmóðirin upp af hreiðrinu. í fátinu
þaut hún í átt til Takra, sem sveimaði fyr-
ir ofan, og þetta augnablik notaði hinn fífl-
djarfi fjallgöngumaður sér til að nálgast
lireiðrið og grípa einn af hinum hvæsandi
ungum með snöggu taki. Hann greip þétt
um hálsinn á honum og eftir andartak var
hann kyrr, síðan kastaði hann honum nið-
ur til félaga sinni. Að því loknu gaf hann
sér tíma til að anda léttara, fann sér betri
fótfestu og teygði sig síðan eftir hinum
ungunum. Hinir fífldjörfu fjallgöngumenn
höfðu í oflæti sínu ásett sér að taka ekki að-
eins einn, heldur alla ungana, sem sönnun
fyiir fífldirfsku sinni.
Hinir ungarnir tveir höfðu þrýst sér inn
í fjarlægari enda hreiðursins, og áður en
fjallgöngumaðurinn gat náð nokkrum
þeirra heyrði hann þytinn af steiklegum
vængjatökum yfir höfði sér. Grjóthörð
vængbrún slóst í höfuð hans, hann baðaði
út höndunum og missti fótfestuna. Félagar
hans, sem stóðu dálítið neðar, sáu hann
koma þjótandi. Af öllum kröftum tóku þeir
í kaðalinn, sem batt þá saman og þannig
tókst þeim að stöðva hann áður en hann
féll niður hinn lóðrétta klettavegg.
Það var arnamóðiiin, sem hafði aftur
gert árás, og nú kom Takra á eftir. Hvað
eftir annað steyptu þau sér yfir vesalings
mennina, sem vöiðu sig eftir megni. Skamm-
byssan hafði tapazt í fallinu. Þeir þorðu
ekki að standa upp eitt augnablik og halda
aftur til baka. Þeir slógu frá sér með hönd-
um og fótum, en samt dugði það varla til
að verja þá fyrir hinum hvössu nefjum og
beittu klóm.
Að lokum virtust ernirnir vera farnir að
þreytast. Takra sveif hátt í loft upp, en
arnamóðirin settist á hreiðurbrúnina hjá
ungunum tveimur. Mennirnir önduðu létt-
ar og hófu að fikra sig hægt og varlega nið-
ur aftur. Enginn þeirra vogaði að taka hinn
dauða arnarunga.
Er þeir höfðu náð að einu af erfiðustu
skörðunum á leiðinni, heyrðu þeir aftur
þytinn af vængjatökum arnarins. Þeir
þrýstu sér saman og héldu, að sín síðasta
stund væri runnin upp. Það skeði þó ekk-
ert í þetta skipti. Það var aðeins Takra, sem
vildi fullvissa sig um, að hinir óboðnu gest-
ir hypjuðu sig brott.
Heimkoman varð ekki alveg eins og
99
SKÁTABLAÐIÐ