Skátablaðið - 01.12.1959, Blaðsíða 43
NEGRINN SABILLA,
sem. vildi verða Ixvíttáv
eir sátu í kringum eldinn og héldu fund,
negrarnir sem tilheyrða þjóðflokknum,
er nefnist „Schagga". í fjarska hóf sig fjall-
ið Kilimanscharo frá blásvörtum sjóndeild-
arhringnum með snævi þöktum Kibotind-
inum. Kilimanscharo er hæsta fjall Afríku.
„Nú veit ég af hverju þeir hvítu eru
svona vitrir og hafa svona hvíta húð,“ sagði
Sabilla, sterkur og stór, 18 ára strákur.
„Jæja, svo þú veizt það,“ sögðu margir
úr hópnum undrandi. „Segðu okkur þá
hvernig stendur á því.“
„í heimkynnum þeira hvítu fellur stund-
um hvítur grautur af himnum ofan, og það
er nákvæmlega sami grauturinn og þið sjá-
ið liggja þarna uppi á Kibotindinum. Hin-
ir hvítu borða þetta, og þess vegna verða
um, sem eru nokkurs konar yfirsýslunarmenn
fyrir liinar ýmsu starfsgreinar skátastarfsins.
Einn þeirra sér um skála- og útilegumál, ann-
ar um skemmtistarf o. s. frv.
Þessir menn, ásamt foringjum deildanna,
mynda liið svokallaða foringjaráð. Það er æðsta
ráðið, sem tekur þýðingarmestu ákvarðanirnar,
svo sem um fjármál, og kýs auk þess stjórnina
árlega.
Auk alls þessa eru starfandi í félaginu fjöldi
nefnda, þar starfa eldri skátar í tveimur fjöl-
mennum deildum, hjálparsveit, hjálparsjóður
o. fl.
Eins og sjá má af því sem hér hefur verið
talið, er það ekki orðum aukið að segja að
starfsemi S.F.R. sé viðamikil.
Stjórn og starf í slíkum félagsskap útheimtir
áhuga, vilja og oft mikinn tíma. en uppskera
þessa erfiðis er einnig mikil. Hvert hinna mörgu
og ólíku starfa innan félagsins leiðir til aukins
þroska, auk þess sem starfsgleðin fær útrás í heil-
brigðu og gagnsömu líferni.
Ingólfur Orn Blöndal.
þeir hvítir og vitrir, og þeir geta smíðað
skip, bíla og flugvélar, og ríkir eru þeir,
og allt er þetta því að þakka, að þeir borða
hvíta grautinn."
„Jæja, svo þú segir það Sabilla,“ sagði
elzti maðurinn í hópnum undrandi.
„Já, svona er það,“ sagði Sabilla, „og ég
ætla mér að sækja hvíta grautinn handa
okkur, það skal ég gera.“
„Sabilla, í guðanna bænum,“ sögðu þeir
allir og litu til snævi þakta fjallsins, „þú
mátt ekki fara að hætta lífi þínu, því
þarna uppi á hvíta tindinum, býr hinn
mikli andi, og hann getur orðið þér hættu-
legur.“
„Ég þori að fara,“ ságði ungi maðurinn,
greip vopn sitt, og setti á höfuð sér pott-
lagað ílát, og þrammaði af stað út í nátt-
myrkrið. Tvo daga og tvær nætur gekk
hann gegnum mýrarfláka, síðan gegnum
mikinn skóg, og kom um hádegi þriðja dags
að röndinni, þar sem hvíti grauturinn byrj-
aði á tindinum. Hann var svo heppinn að
hinn mikli andi svaf, eins og hann gerir
alltaf um hádegið, þegar heitast er. í flýti
fyllti hann pottinn af hvíta grautnum,
sem maður kallar snjó á máli hvítra manna,
setti lokið yfir og hljóp niður fjallið aft-
ur. Hann hljóp og hljóp í tvo daga, og þeg-
ar hann kom loks í þorpið lafmóður, kall-
aði hann hástöfum:
„Vinir mínir, ég kem með hvíta graut-
inn. Við skulum borða af honum allir, svo
að við verðum hvítir og vitrir og getum
srníðað stór skip, bíla og flugvélar og orðið
ríkir.“ Hann opnaði pottinn en í honum
var aðeins gruggugt vatn.
„Sabilla hinn mikli andi hefur hefnt sín
á þér, af því þú tókst af hvíta grautnum,
sem okkur er ekki ætlaður," sagði sá elzti í
hópnum og allir hinir voru á sama máli, en
mjög hryggir yfir að nú yrðu þeir að vera
svartir og fátækir áfram.
SKÁTABLAÐIÐ
101