Skátablaðið - 01.01.1960, Blaðsíða 10

yfir. Unga konan vaknaði skjálfandi af
kulda. Það var næstum almyrkt, tunglið var
að vísu á lofti en nær hulið af skýjaleið-
ingum.
Skriðdreki kom akandi eftir veginum og
Jjau þrýstu sér öll niður að jörðinni. Pilt-
urinn kenndi kornlyktina blandaða mold-
areimnum leggja að vitum sér og fann um
leið til sultar.
Skriðdrekahljóðið var þeim öllum gamal-
kunnugt. Þeim hafði í raun og veru fund-
izt það hljóma fyrir eyru sér allan tímann,
en nú var Jtað nálægt Jreim og raunverulegt
á nýjan leik.
Stríðsvagninn stanzaði þar sem bíllinn lá
í skurðinum og ljósgeisli sveif út yfir akur-
inn. í bjarmanum gátu þau greint náföl
andlit hvers annars. En ljósið hvarf og skrið-
drekinn hélt enn spölkorn undir skriðbelti
sín og stefndi á ána. Hvörflandi ljóskast-
arinn skar sundur myrkrið allt umhverfis.
Hann ók framhjá þeim ]>ar sem þau lágu
marflöt og titrandi af dauðans angist.
Skömmu síðar heyrðu þau skamp í vatni,
er hann skreið út í mýrina og í sömu andrá
gullu við nokkur skot. Enginn óp fylgdu á
eftir, aðeins dauðaþögn. Vélarhljóðið þagn-
aði einnig. En er þau lyftu höfðunum var-
lega upp yfir kornöxin, sáu þau leitarljós-
ið sveima upp og niður eftir árbökkunum.
Árniðurinn lét nú á nýjan leik hátt og
greinilega í eyrum.
Skömmu síðar skreið gamli maðurinn í
átt til piltsins með tóma flösku í hendinni.
Þau höfðu drukkið kaffi úr henni uppi í
skógar j aðr inum.
„Nú halda þeir brúnni upplýstri, svo að
við komumst ekki yfir, án þess að þeir sjái
okkur,“ sagði hann. „Ég ætla að skreppa
í burtu andartak, þú hefur ofan af fyrir
kvenfólkinu á meðan.“
Þetta hljómaði eins og fyndni og ótrú-
lega fimur í hreyfingum skreið hann líkt
og köttur í átt að veginum. Myrkrið var
svo Jrétt, að þau greindu ekki nema allra
næstu kornöxin, en Jtau heyrðu greinilega
andardrátt hvers annars meðan þau biðu.
Pilturinn skildi strax, livað fyrir gamla
manninum vakti. Sjálfur kunni hann vel að
búa til sprengjur úr flöskum fullum af
benzíni.
„Hann er ekki eins gamall og hann lítur
út fyrir að vera,“ hugsaði hann með sjálf-
um sér. „Það er aðeins orðið langt síðan
hann hefur haft tíma til að raka sig.“
Ekki leið á löngu unz hann var hjá þeim
aftur, þó að þeim sem biðu fyndist það vera
heil eilífð. Þeim fannst sem þau fyndu
lyktina af benzíninu löngu áður en hann
var korninn til þeirra aftur.
„Það var meira en ncig eftir á bífnum,"
hvíslaði hann og var ekki laust við að hann
væri rnóður. „En ég varð að höggva gat á
geyminn með hnífnum mínum til að ná
Jrví. Ég er búinn að setja kveikinn í og nú
er ekki annað eftir en að hitta vel.“
„Leyfðu mér,“ sagði pilturinn og greip
sprengjuna með titrandi höndum.
„Þetta er ekkert barnaleikfang," hvíslaði
maðurinn og var nú orðinn byrstur í máli.
En áður en hann gæti að gert, var pilturinn
kominn af stað og skreið fimlega yfir akur-
inn í átt að bryndrekanum. Honum fannst
hann heyra hrópað að baki sér, en líklega
var Jiað aðeins bergmál af lians eigin hugs-
unum. Sprengjunni hélt hann tryggilega
undir hendinni.
Þeir atburðir, sem nú urðu á vegi hans,
fannst honum eftir á að gætu alveg eins
hafa verið hreinn tilbúningur í hans eigin
hugsanaheimi ellegar þá draumur, sem
hann hann hefði dreymt. Taugar hans voru
ótrúlega styrkar og það var sem öll hræðsla
í honum svæfi. Augu hans voru opin en
sáu ekkert umhverfis sig nema Ijósið, sem
beið þeirra framundan, og árniðurinn lét
sífellt hærra í eyrum. Sterk löngun í brauð
blossaði upp í munni hans og í því skyni
4
SKÁTABLAÐIÐ