Skátablaðið - 01.04.1960, Blaðsíða 14

liann mætti þeytast niður eitir lionum með
ofsahraða, finna líkama sinn merjast sund-
ur í urðinni fyrir neðan og verða tættur
sundur af hungruðum úlfakjöftum. Þá væri
þessari hræðilegu martröð lokið.
Hann skildi vel, hvers vegna Jóhann
hafði svikið hann. Hann mundi sjálfur vel
eftir bölvun guðanna, sem Nuvte fuffu
hafði hellt yfir hann í reiði sinni, og hann
sá fyrir sér nábleika ásjónu töframannsins
og heyrði trumbusláttinn óma fyrir eyrum
sér.
Voru gömlu guðirnir þá eftir allt saman
máttugri en Guð sá, sem hann trúði á? Niila
var hræddur og honum var ljóst, að dauð-
inn beið hans, en jafnvel á þessari hættun-
ar stund var hann staðfastur í trúnni. Með
hljóm trumbunnar fyrir eyrum sér, fór hann
að biðja.
En uppi á himninum skinu norðurljós-
in skærari en nokkru sinni fyrr, líkt og þau
vildu varpa ljósi sínu yfir þessa hörmulegu
atburði, sem nú áttu sér stað á þessu leik-
sviði liins mannlega lífs.
Klukkustund síðar voru tveir finnskir
landnemar á leið yfir Pahtajarvi vatnið.
Hálfa mílu frá Fórnarklettinum rákust þeir
á volgar leifar af hreindýri, en það var halta
dýrið, sem Jóhann hafði spennt frá sleðan-
um til að tefja fyrir úlfunum. Það hafði
lilaupið móti vindinum til að reyna að
bjarga lífinu, en úlfarnir voru fljótari til
og höfðu náð því.
Finnarnir litu í kring um sig og fylgdu
síðan sleðaförunum, sem lágu upp á bakk-
ann og þaðan upp á Fórnarklett. Uppi á
klettinum rákust þeir á poka fullan á hveiti,
og meðan þeir voru að velta því fyrir sér,
hvernig á honum gæti staðið þarna, barst
veik mannsrödd að eyrum þeirra. Þeir
gengu fram á brúnina og komu þá auga á
hálf meðvitundarlausan mann og örmagna
28
rnann, sem hékk frosinn fastur við klett-
ana.
Fins og einhver risavaxinn og ósýnileg
hönd hefði stutt liann, hafði frostið haldið
honum í greipum sér. Fingur lians voru
frosnir utan um litlu birkihrísluna og hrein-
dýraskinnúlpan hafði frosið niður í klett-
inn. Skór hans voru rifnir og tættir, en
frostið hafði þó að lokum veitt fótum hans
þá fótíestu, sem þeir höfðu leitað að. Ein-
mitt þegar hann hafði verið að því kominn
að falla í útbreiddan faðm dauðans, hafði
frostið, sem hafði verið svo sárbeitt og níst-
andi, tekið hann í arrna sína að bjargað
honum.
Með því að nota slöngvivaði sína, tókst
Finnunum að lokum með miklum erfiðis-
munum að bjarga Niila upp á klettinn.
Frostið reii að vísu úlpu hans og skórnir
voru rifnir um saumana, og hann stundi af
sársauka, þegar krampakennt tak fingra
hans um hrísluna var losað, en fyrir mestu
var þó, að liann hafði sloppið lífs úr þess-
ari heljarraun.
Finnarnir nudduðu andlit og útlimi
hans upp úr snjó og lögðu hann síðan á
annan sleðann og dúðuðu hann í lirein-
dýraskinn. Síðan óku þeir til Hirvasniemi.
Til minja um þetta ævintýri sitt fékk
Niila stórar og illkynjaðar kalblöðrur á
hendur og fætur. En tíminn læknar öll sár,
og þar sem Niila átti ágæta eiginkonu, sem
annaðist hann með hinni mestu prýði, fór
svo að lokum, að hann varð alheill sára
sinna.
En heima í Kaalavaari var trumba töfra-
mannsins þögnuð fyrir fullt og allt. Hin
harða raun Niila hafði sýnt Löppunum
það áþreifanlega, að þegar á reyndi, var
Guð hans sterkari í mildi sinni og mann-
kærleika, en gömlu guðurnir, sem heimt-
uðu blóðugar fórnir.
Eysteinn Sigurðsson sneri úr ensku.
SKÁTABLAÐIÐ