Skátablaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 9

því, að lierra Manston sagði, að tilboðið
stæði aðeins til klukkan tvö?“
„Já, það,“ sagði faðir hans hlæjandi og
leit á klukkuna. „Það er nægur tími eftir.
Ég ætla að fá mér bita að borða, og svo
fer ég ...“
Dain leið betur. Hann logaði upp að inn-
an bara við tilhugsunina um byssuna. Það
var verst með öklann, annars hefði hann
getað farið í fyrstu veiðiferðina út í mýrarn-
ar næsta morgun, á jóladaginn. En það varð
að hafa það, læknirinn hafði sagt, að hann
myndi geta farið að ganga strax upp úr ný-
árinu. Hann brosti við tilhugsuninni um
að ganga niður eftir þorpsgötunni með tví-
hleypuna undir hendinni.
Það myndi verða gaman niðri á mýrun-
um. Hann þekkti ströndina út og inn, og
fáir þekktu hátterni villiandarinnar eins vel
og hann.
Hann kom aftur til sjálf sín, þegar hann
heyrði föður sinn tala til sín.
„Skildi mamma þín nokkurn mat eftir?“
„Já, pabbi, það er kjöt í ofninum og
kartöflurnar eru heitar . . . og mamma sagði,
að það væri ostur og smjör í skápnum."
„Ég hugsa, að hún korni ekki heim fyrr
en í kvöld,“ sagði herra Henshaw um leið
og hann tók kjötið út úr ofninum, „það er
einhver skemmtun fyrir gamla fólkið á
spítalanum í dag ..
Dain gat ekki að því gert, að hann hafði
ekki ntikla matarlyst. Hugur hans var ein-
göngu bundinn við byssuna. Hann leit á
klukkuna. Fimmtán mínútur í eitt. Eftir
klukkutíma og fimmtán mínútur ætti hann
byssuna... eða jafnvel fyrr, því að það
tæki pabba ekki allan þann tíma að hjóla
til herra Manstons og heim aftur.
Samt sem áður gat hann ekki að því gert
að óska, að pabbi væri ekki svona rólegur
yfir máltíðinni. Hann var áreiðanlega ekki
alltaf svona lengi að lesa blaðið ...
Dain reyndi að borða, en honum fannst
kjötið og kartöflurnar ekki vilja niður um
kverkarnar. Hann hreyfði sig óþolinmóður
en greip andann á lofti, þegar öklinn kvaldi
hann.
Til þess að reyna að gleyma byssunni, fór
hann að skoða jólaskreytingarnar. Pabbi
hafði unnið gott verk, þar senr hann hafði
fest sígrænu vafningsviðarflétturnar upp á
veggina, og litla jólatréð, sem stóð uppi á
saumavélinni i horninu, glitraði skínandi
í birtunni frá eldinum. Það myndu koma
margir gestir á morgun .. . og Fred frændi
myndi hafa mikinn áhuga fyrir byssunni. . .
„Ég sé hérna, að þeir eru búnir að fresta
þinginu," tautaði herra Henshaw um leið
og hann stakk upp í sig stórum kjötbita.
Dain reyndi að yfirbuga óþolinmæði sína.
klukkan tifaði áfram. Allt í einu tók hann
eftir því, að hún var orðin eitt.
„Hvað er að, drengur minn,“ spurði herra
Henshaw og kveikti sér í pípu. „Er öklinn
að angra þig?“
„Nei, það er ekkert, pabbi,“ sagði Dain
og leit á klukkuna.
Herra Henshaw brosti og skildi, hvað um
var að vera.
„Þú ætlar ekki að gefa mér frið,“ sagði
hann ýtti undan sér stólnum og stóð upp.
„Mér sýnist, að þú verðir ekki ánægður
fyrr en þú sérð mig leggja af stað til herra
Manstons, eða er það?“
Dain brosti feimnislega.
Þegar herra Henshaw var orðinn ánægður
með pípu sína, teygði liann sig eftir spari-
bauknum á arinhillunni. En þá lieyrðist
dauft en þó skýrt hljóð neðan úr bænum.
Við það snarstanzaði herra Henshaw og
stóð grafkyrr með hendina útrétta. Hann
sneri sér við og leit alvarlega á Dain.
„Það er báturinn,“ sagði hann.
„Já, það er björgunarbáturinn," sagði
SKATABLAÐIÐ
65