Skátablaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 10

Dain og honum fannst sem eitthvað brysti
innra með sér.
Örstutta stund horfði herra Henshaw á
son sinn. Hann vissi, hvaða hugsanir runnu
gegnum huga Dains.
„Ég verð víst að fara, drengur minn,“
sagði maðurinn.
„Auðvitað,“ sagði Dain og horfði inn í
eldinn. „Þú getur ekki iátið björgunarbát-
inn fara út án þín.“
Honum lá við að falfa saman í vonieysi.
„Ef tii vill er þetta ekkert alvarlegt,“
sagði herra Henshaw um leið og hann fór í
hlífðarfötin. „Eða bara æfing. Ef það er
þannig, læt ég bátsstjórann sleppa mér . ..“
Þeir heyrðu fótatak manns, sem hraðaði
sér niður eftir götunni, og síðan var barið
á dyrnar.
„Heyrðirðu kallið, Joe?“ hrópaði einhver
úti fyrir. „Það er togari strandaður úti á
Thurlow klettum.“
„Ég er að koma, Dan,“ hrópaði herra
Henshaw. „Ég næ þér.“
Fullur örvæntingar sá Dain föður sinn
hverfa út og niður götuna. Núna var ekki
nokkur von. Ekki minnsti möguleiki. Tíu
mínútur yfir eitt.. . Bara að þetta hefði
átt sér stað klukkustundu síðar. En hvað
óheppnin lagði hann í einelti.
í örvæntingu sinni teygði hann sig út í
gluggann til að sjá út, en gætti sín ekki, svo
að hann sárkenndi til í fætinum. Af hverju
þurfti þetta endilega að eiga sér stað ein-
mitt núna? Auðvitað vissi hann, að það, sem
hann langaði svo mikið til, var þýðingar-
lítið samanborið við líf og öryggi mann-
anna úti á togaranum, sem björgunarbátur-
inn hafði farið út til að aðstoða.
En samt, hvers vegna einmitt núna?
Það var engin von lengur, og hann and-
varpaði þunglega.
Meðan klukkan tifaði áfram, sat hann og
starði inn í eldinn. Þessi klukkubjálfi flýtti
sér svo áfram, að hann hélt, að hún skildi,
hvað væri á seiði. Hún taldi mínúturnar
og stundarfjórðungana miskunnarlaust
áfram, rétt eins og hún væri að leggja sig
fram við að gera honum gramt í geði.
Honum fannst vindurinn líka vera að
reyna að gera sér gramt í geði, þar sem
hann ýlfraði með tvöföldum krafti um-
hverfis skorsteinana. Það myndi vera illt í
sjóinn núna, hugsaði Dain. Hann heyrði
fyrir sér brimgnýinn í fjörunni neðan við
þorpið. Og úti á flóanum myndu hvítir
öldufaldarnir rísa hátt upp yfir litlu bát-
skelina.
Það rökkvaði í herberginu. í eldstæðinu
var aðeins eftir dauf glóð. Dain staulaðist
með erfiðismunum yfir gólfið og bætti kol-
um á eldinn.
Ef hann bara hefði ekki verið að brjóta
á sér öklann. Þá hefði þetta allt verið svo
einfalt.. . Gat hann samt ekki reynt? Hann
reyndi að staulast í átt til dyranna, en varð
að stanza með sársaukastunu á vörunum,
því að öklinn kvaldi hann svo óbærilega.
Ef mamma bara hefði ekki verið að vinna
á spítalanum, þá hefði hún getað farið . ..
Hvers vegna hafði hann ekki fengið ein-
hvern annan til að fara með peningana til
herra Manstons? Frú Frere í næsta húsi
hefði áreiðanlega gert það fyrir hann. Gat
hann kallað út til hennar og beðið hana
að koma til sín?
En þá sló klukkan aftur, eitt, tvö. Dain
sökk niður í stólinn. Það var orðið of seint.
Jack Grimes hafði sagt honum, að herra
Manston hefði lofað að hringja í föður
sinn, ef herra Henshaw hefði ekki komið á
tilteknum tíma ...
Dain skalf af gremju. Hann hefði mátt
vita það, að eitthvað rnyndi hindra hann í
að eignast byssuna. Þetta var of gott til að
geta verið satt. Þegar hann horfði þung-
búinn á svip yfir rökkvaða götuna, yfir til
66
SKÁTABLAÐIÐ