Skátablaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 22

THORLEIF SÆTHER:
Afturgengna elgdýrið
SAGA FRÁ NOREGI
r
fjallinu var haustið við völd. Ásana
og hæðirnar bar greinilega við hálf-
myrkan kvöldhimininn, og inn á
rnilli trjástofnanna söng vindurinn hráslaga-
legan haustsöng sinn og þaut síðan niður
eftir hlíðaslökkunum, þungbúinn og
drungalegur. — Já, í kvöld var norðanvind-
urinn svo sannarlega í essinu sínu, — hann
hafði sett upp haustsvipinn. Fíngerðu greni-
trén í Málmdal hneigðu sig kurteislega fyr-
ir furunum og buðu þeim upp í dans, og
í kvöld létu fururnar ekki aldeilis standa
á sér. Fljótlega sveifluðust öll tré skógarins
í fjörugum dansi við undirleik norðanvinds-
ins.
En inni við Svörtutjörn var ekki dansað.
Trén, sem þar bjuggu, höfðu fyrir löngu
lagt dansskóna á hilluna. Þau stóðu, gömul
og gránuð, með stirðar og brotgjarnar grein-
ar og hlustuðu á tónlistina. Axirnar og vetr-
arstormarnir höfðu þegar fellt flest þeirra.
En ennþá voru þó niður við ströndina
nokkur gömul tré — fjögur til fimm hundr-
uð ára —, sem þrjózkuðust við að láta und-
an tönn tírnans. Af og til reyndu þau að
taka undir sönginn með fölskum og hjá-
róma röddum, svo að enn voru þau ber-
sýnilega ung í anda. En raddir þeirra yfir-
gnæfðu ekki gnauðið í vindinum, og gömlu
trén fundu sárt til þess, að þau voru ekki
lengur ung. . . Og unga og lífsglaða dverg-
björkin grét. Flún hafði orðið fyrir sorg, —
ástarsorg. Sumarið hafði svikið hana. Hún
felldi visin hjartablöð sín niður í lyngið
eins og eldrauða blóðdropa, og fannst sem
öllum unaði lífsins væri lokið .. .
Inn yfir haustgráa mýraflákana, fram hjá
Bersatjörn og áfram yfir ávala skógarásana,
kom gangandi maður. Það var Knútur frá
Bjarnardal, hinn nafntogaði veiðimaður,
sem var þekktur um allar næstliggjandi
sóknir fyrir allan þann fjölda af björnum
og elgsdýrum, sem hann hafði lagt að velli.
Hann var klæddur veiðibúningnum, sem
veiðimenn margra undangenginna manns-
aldra höfðu borið: grárri vaðmálshempu
með eirgrænum tinhnöppum, stórurn og
grófgerðum heimasaumuðum skóm og elgs-
skinnsbuxum með breiðu belti. Við beltið
hékk stór veiðihnífur í látúnsslíðri, og á
höfðinu bar hann þykka skinnhúfu. í
vinstri hendinni hélt hann á malpoka sín-
um, en sú hægri hélt fast um byssuna.
Grannur og fótnettur gekk hann léttilega
yfir blaut mýradrögin, — stökk fóthvatur
rnilli þúfnanna yfir fenin, sem dúuðu und-
ir fæti. Andlitið var útitekið og veðrað af
bítandi kulda og steikjandi sól fjallsins.
Áralöng útivera hafði sett greinileg merki
sín á hann, andlitsdrættir hans voru harðir,
— þeir voru eins og mótaðir eftir hinni
lrörðu og óblíðu náttúru fjallanna... Á
undan honum hljóp digur og stríhærður
hundur með tunguna lafandi út úr skolt-
78
SKATABLAÐIÐ