Skátablaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 23

inum. Brúngrár hundsfeldurinn rann næst-
um saman í eitt við mýrarrauðuna og vis-
inn torfmosann. Þeir hröðuðu báðir ferð
sinni, — maðurinn og hundurinn, — þeir
voru ákafir núna, — þeir voru að leita að
elgnum...
Þegar þeir komu upp á Austurásinn, þar
sem góð útsýn var yfir nágrennið, stanzaði
Knútur og færði gömlu, þungu byssuna yfir
á hina öxlina. Hann hrópaði eitthvað til
hundsins, sem stanzaði strax. Síðan stóð
hann langa stund grafkyrr, — hlustaði og
litaðist um með öll sín skynfæri spennt.
Þannig stóðu þeir báðir félagarnir, eins og
þeir væru höggnir í stein, rneðan síðustu
geislar haustsólarinnar læddust yfir himin-
inn. Grafarþögn ríkti, Knútur heyrði óljóst
bylgjuskvampið frá Svörtutjörn, sem barst
til hans úr fjarlægð. Og einhvers staðar í
nágrenninu var lómur, sem sendi skerandi
neyðaróp sín út í hið tæra og hljóðbæra
kvöldloft.
„Hann er frekar hóflátur í kvöld, lómur-
inn,“ tautaði Knútur, „þá verður líklegast
gott veiðiveður." Hann fór nú að troða í
pípu sína, kveikti á eldspýtu og fékk glóð.
Skakki og tannlausi munnurinn hans japl-
aði á munnstykkinu og sogaði það í ákafa,
— opnaðist síðan með smá smellum og
sendi gráblá og ilmandi reykský út í loftið.
Skýin kringum vesturfjöllin voru eldrauð
af sólarlaginu, og kvöldgolan var mild og
hæg. — — Þá skyndilega skeði eitthvað, —
Knútur kipptist við, — hann heyrði elgsdýr
rymja í átt frá Svörtutjörn . . . Hundurinn
rauk upp og þaut af stað, — fljótlega hvarf
hann inn á milli runnanna. Knútur tróð
pípunni í vasann án þess að hirða um að
slá úr henni og hljóp á eftir honum. Veiði-
gleðin og hugsunin um fólkið heima höfðu
náð tökum á honum. Það var hart í ári og
víða svarf neyðin svo að, að fátækt fólkið
svalt heilu hungri. En nú skyldi sultinum
þó að minnsta kosti vera lokið í Bjarnar-
dal...
Gelt frá hundinum gaf til kynna, að
hann hafi komizt í tæri við dýrið, og Knút-
ur herti ferðina. Blóðið þaut fram í vanga
hans, þegar hann tróð sér gegnum þéttvaxið
kjarrið. Eftir skamma hríð kom hann inn í
lítinn furuskóg, þar sem mjúkur rnosi óx
milli trjánna og léttara var að komast
áfram. Skógurinn varð þéttari og kvöldsólin
náði ekki lengur að skína milli trjánna, —
hér var dimmt og svalt undir greinunum.
En skyndilega kom hann inn í lítið rjóður
í skóginum, og í því miðju stóð stór og
hnarreist elgskýr.. . Með æðisgengnum
áhlaupum reyndi hún að verja lítinn kálf
sinn fyrir árásum hundsins.
Átti hann að skjóta? — Fela vesalings
litla kálfinn á vald óbyggðanna harðra og
óvæginna? Knútur hikaði, — hann var þeg-
ar búinn að miða byssunni, en lét hana
síga. Horfði ekki kýrin svo undarlega á
hann? — Var ekki eitthvað biðjandi í ang-
istarfullu augnaráði hennar? Hann fann
SKATABLAÐIÐ
79