Ný vikutíðindi - 01.12.1961, Síða 6

6
Ní VIKUTÍÐINDI
Loksins var sagt við mig:
— Gjörið svo vel að ganga inn!
Eg opnaði dyrnar að herbergi,
sem virtist álíka langt eins og
kúluspilssalur. í hinum endanum
sátu þrír herramenn, sem ég bar
ekki nein kennsli á, við stórt borð
Um leið og ég labbaði mig inn,
heyrðist hávær, reiðileg rödd þess,
sem sat í miðjunni:
— Heyrðu nú, Flynn^ það er eitt,
sem ég vil ekki hafa á þessum
helvízkum vinnustað — drykkju-
skap! Eg drekk ekki, bræður mín-
ir drekka ekki. Annað atriði,
Flynn, þú mátt hórast með kven-
fólkinu eins og þú vilt. En það
eru bara rónar, sem drekka í
starfi, og þú getur ekki leyst
starf af höndum, ef þú gerir það,
og það verður ekkert meira um
það, er það, Flynn?
Jack Warner sneri sér að feit-
um náunga, sem sat vinstra meg-
in við hann og spurði hvatskeyt-
lega:
— Bill, hvers vegna má ég ekki
drekka?
— Þú mátt ekki drekka af því
þú hefur magasár.
— Alveg rétt, sagði Jack Warn-
er og starði fast á alla. Það er
einmitt það, sem maður fær, ef
maður drekkur. Bróðir minn má
ekki drekka heldur. Og þegar karl
ar eins og þú fara að drekka í
vinnunni, hvað eigum við þá til
bragðs að taka? Sjáðu nú til —
sjSSu nú til ...
Hann barði í borðið.
Sá, sem sat hægra megin við
hann, Hal Wallis, virtist talsvert
viðráðanlegri.
— Ætli pilturinn hafi gert sér
ljóst, hvað um er að vera?
Þá stóð Warner á fætur. Hann
kynnti sig, Bill Koenig og Hal
Wallis. Skyndilega breytti hann
um svip. Hann brosti svo hlýlega,
aS ég bráðnaði Eg hafði ræðuna
tilbúna og vel æfða, en ég var bú-
inn að gleyma henni.
Hann ljómaði.
Hvernig gengur annars?
— Ágætlega. Þakka yður fyrir,
lierra Warner, og ...
Eg lofaði því, að það skyldi ekki
, verða meira af drabbi.
— Gott, og svo til starfa. Hafðu ,
1 það hugfast, að þúsundir eru að (
vinna fyrir sig. Þær eru að vinna j
fyrir þig, fyrir þig! Þú þarft ekki
annað en líta út um gluggann, og
þá sérðu allar fimm þúsundirnar.
Eg stillti mig um að geta þess,
að þær kynnu nú líka að vera að
vinna fyrir hann.
Eg yfirgaf þá. Þegar ég var kom
inn niður, fékk reiðin yfirhöndina
aö nýju ... Bannsettur .. Hvernig
gengur annars? Það var einmitt
rétta augnablikið til að biðja hann
um kaaphækkun. Eg var með að-
alhlutveikið í Captain Blood fyr-
ir 300 dollara á viku. Eg þurfti
oannarlega é að halda; Lili
var dýr í rekstri.
Leikstjórn sjóræningjamynaai
innar var fengin í hendur Micha
el Curtiz. Eg eyddi fimm eymdar-
árum hjá honum og í myndir eins
og Hróa Hött, Árás léttbúnu her-
sveitarinnar og fjölmargar aðrar.
t sérhverri reyndi hann að gera
allt svo eðlilegt, að mín líftóra
virtist ekki skipta hann ýkja
miklu máli. Hann hafði ekki yndi
af neinu fremur en raunvéruleg-
. um blóðsúthellingum.
Captain Blood var lokið. Það
kvisaðist um verið, að stórmynd
hefði verið gerð. Svoleiðis kvittur
heyrðist oft á vinnustaðnum áður
en jafnvel áhorfendur hafa nokk-
urn minnsta pata af því, hvað þeir
muni fá.
Og heimurinn fagnaði Captain
Ólgandi líf
SJÁLFSÆVISAGA BRROL FLYNN
Blood. Þetta var stórsigur fyrir
Curtiz, fyrir Warner, jafnvel fyrir
mig, enda þótt allir græddu.
Engu að síður hef ég enga á-
stæðu til að kvarta. Eg fékk þokka
leg, tilunnin laun fyrir þjónustu
mína, fyrir tækifærið að komast
áfram. Eg lagði eins hart að mér
og ég einn veit. Eg geri meira að
seg^ ráð fyrir, að þessi mynd
hafi skipað sér sess í kvikmynda-
sögunni. Hún hefur verið talin
marka tímamót, eins og sagt var
um Hróa Hött mörgum árum síð-
ar.
Á einum sólarhring var ég orð-
in stjarna. Myndin rakaði inn mi)l
jónum fvrir Warnerbræður
Það var aðeins Jack Warn-.-r,
sem kom mér af stað — hvers
virði sem það hefur svo venð
heiminum og mér — eftir þeirri
braut, sem svo oft hefur opinber-
að mína spilltu lifnaðarhætti al-
menningi.
ENN einu sinni var ég aðgerða-
laus.'
Umboðsmaður minn var Minna
Wallis, systir Hal Wallis. H'in
sagði mér, að Metro-Goldwin-
Mayer ætlaði að fara að taka
Rómeó og Júlíu. í því hafði ég
sjálfur æfingu í Northampton. Enn
þá vissi enginn, ekki einu sinni
ég sjálfur, hversu góður, slæm-
ur, sæmilegur, kannske einhvern-
tíma mikill, ég gæti orðið sem
leikari. Maður verður að fá hlut-
verkin. Maður verður að fá tæki-
færi til að vaxa. Eg var vongóður
um að komast í þessa mynd. Eg
hafði enskan hreim, æfingu og
framkomu, sem að liði mega verða
í Shakespeare-leikjum.
Eg var sendur til leikstjórans,
George Cuker. Hann var kunningi
Lili. Norma Shearer háfði verið"
valin í hlutverk Júlíu. John Barry
more átti að leika Mercutio, Basil
Rathbone, sem leikið hafði með
mér í Captain Blood, vari Tybalt.
Romep hafði enn ekki verið val-
inn.
Eg fór yfir til framleiðandans,
Irving Thalberg.
Það var matartími, og ég reik-
aði um kvikmyndaverið, þar sem
Greta Garbo og John Gilbert
höfðu gert kvikmyndir sínar. í
fjarska kom ég auga á einhvern
í Ieikbúningi úr Shakespeare. Eg
rölti til hans. Hann var hálfsof
andi.
Hann opnaði augun hægt eins og
ugla. Hvessti þau síðan á mig. Eg
ætlaði að halda áfram, en þá reis
*“nn upp við dogg og lyfti vinstri
augabi t-v,inni 0furxítið, en fyrir
þessa hreyfingu var bessl maður
stórfrægur
— Ah„ unaðslegur dagur, ekki
satt? þrumaði hann.
— Stórkostlegur, samsinuti ég.
Hann benti á sætið við hlið sína:
— Gjörið svo vel að setjast
ungi maður.
Síðan hélt hann áfram:
— Hef ég séð þig einhver stað-
ar áður, vinur minn? — Kann-
ske í einhverju öðru lífi?
Röddin var geysilega þróttmikil,
skipandi, tónræn og heillandi. Eg
vissi vel, hver hann var.
Eg sagði honum smávegis af
sjálfum mér.
— Eg veit, hver þú ert. Þú ert
ungi bastarðurinn, sem ég sá í
kastinu um daginn.
Eg andaði að mér velþekttum
ilminum af anda hans. Viskí!
— Þú minnir mig á Navarro,
sagði hann íhugandi og gretti sig.
Er þér ekki sama, þótt ég kalli
þig Navarre?
— Velkomið.
— Unaðslegt land, Californía.
sagði hann. Alltof gott fyrir þessa
hundakroppa, sem byggja það.
Eg minntist á Austurlönd. án
þess að gera mér ástæðuna ljósa.
— Ö, já, Navarre. Orð þín minna
mig á stað, þar sem ég var eitt
sinn furðulega hamingjusamur —
Kualalumpur í Malaja.
— Hvernig þá?
— Aldrei skal ég gleyma hóru-
húsinu þarna í Kualalumpur. Hvað
allt var með miklum ágætum þar.
Eg lét í ljós þá skoðun mína, að
þau væru betri í Marseilles og eitt
eða tvö í Saigon.
Hann gaf mér smáráðleggingu.
Afar hátiðlega, eins og hann væri
að fara með eintal úr Hamlet:
— Gangir þú í hús gleðinnar,
Navarre, þá taktu alltaf madd-
ömuna. Gæðin eru betri og verðið
hóflegra.
Hann sprakk með drynjandi
hlátri.
Rödd að baki okkar sagði kurt-
eislega:
— Afsakið, herra Barrymore, en
það er beðið eftir yður.
Hann reis á fætur, reikandi —
virðulegur samt
Eg stökk á fætur.
Hann tók hönd mína:
— Navarre. samræður okkar
voru hinar ánægjulegustu. Við
verðum að hittast oftar.
Og með það fór hann.
Af þessu leiddi — þótt ekki
væri fyrr en sjö eða átta árum
síðar — að við John Barrymore
urðum nánir vinir.
Eg fékk ekki hlutverk Romeo.
Það var Leslie Howard, sem fékk
það.
Um þessar mundir var ég upp-
fullur metnaði. Mig langaði til
þess að skapa eitthvað, sem máli
skipti. Eg gat ekki gleymt þjálf-
un minni í Northampton, þar sem
ég hafði leikið hvað sem var. Eg
gat ekki gleymt þvi, að hvaða
hlutverk, sem ég lék, féll áhorf-
endum í geð, og ég virtist gera
það sömuleiðis. Hvers vegna fékk
ég ekki tækifæri til að leika fjöl-
breyttari .hlutverk þarna?
En það var ekki viðlit. Mán-
uðirnir liðu ,og árin, og hlutverk-
in, sem ég lék, sörguðu úr mér
metnaðinn og gera betri hluti eða
■búact við nð fá tækifæri til að
gera slíkt í Hollywovd. Meðan
maður er ungur, byrjandi, er mað
ur samningsbundinn, og þú hef-
ur eiginlega ekkert um hlutverk-
in að segja. Þau eru rígbundin við
lagabokstafinn. Maðuf- er kominn
á krókinn. Með tímanum myndi
ég missa sálarþrekið, trúng á sjálf
an mig sem leikara.
Eg veit ekki með vissu, að hve
miklu marki þessi meðferð á mér
— á hestbaki með sverð í hönd,
eins og ég var eftir það — stuðl-
aði að drabbi mínu, djammi og
ólátum um allan heiminn, en ég
er á því, að það hafi verið tals-
vert.
Eg minntist hugfanginn dagsins,
þegar við John Barrymore kynnt-
umst þegar hann fékk hlutverk
í Shakespeare, en ég ekki. Bless-
aður John . . .
Eg kom klukkustund of seint
í afmælið okkar. Það var naum-
ast hægt að ætlast til þess af Lili,
að hún tæki því með þegjandi
þögninni. Þetta var ekki brúð-
kaupsafmæli, heldur ástasambands
okkar. Og í hennar rökræna,
franska hugsunarhætti skipti það
talsvert meiru máli en dagsetning-
in á vígsluvottorði.
Það voru fimmtíu kunningjar
samankomnir í íbúð vinkonu okk
ar. Eg kom langsíðastur. Eg ætl-
aði að fara að gefa mig á tal við
fólkið, þegar ég heyrði einhvern
grenja:
— Varaðu þig. Errol.
Og jafnskjótt heyrðist rödd Lili
að baki mér:
— Til hamingju með daginn.
elskan!
í sama vetfarígi skall á hausn-
um á mér full flaska af Veuve
Cliquet kampavíni. Eins og búast
mátti við af konu minni vár ekki
verið að nota annað en beztu teg-
und.
Ringlaður og blindaður af blóð-
inu, sem streymdi úr hausnum,
reikaði ég stundarkorn í spori, en
reiddi síðan hnefann til höggs. Áð-
ur en ég gerði mér ljóst, að ég
hefði ekki tíma til að greiða nema
eitt högg, sveiflaði ég handleggn-
um. Rétt áður en ég féll í yfirlið
fann ég hnúana skella á kjálka
og brjóta tönn. Þegar ég var lífg-
aður við andartaki síðar, sá ég
Lili liggja við fætur mína
Altekinn sársauka og skelfingu
yfir því, sem ég hafði gert, lét
ég fara með mig í sjúkrahús.
Eg lá á skurðborði, þegar ég
rankaði við mér næst. Almátt-
ugur minn, hugsaði ég með mér,
ég hef lamið kvenmann! Þrátt fyr-
ir galla þína, þá ert þú ekki sá
maður, að þú gerir slíkt, hvað svo
sem þú hefur verið æstur upp.
Hiónaband okkar? Margra millj.
kvikmyndaíramlciScln tafin um ó-
fyrirsjóanlegt skeið. Fréttirnar, að
Flynn hefði lagt hendur á litlu
konuna sína, gætu orðið rothögg-
ið á leikferil minn. En það, sem
olli aðallega skelfingu minni, var
staðreyndin, að ég hefði lamið
konu. Hvað myndi faðir minn
segja. Þessi blíðlyndi og elskulegi
maður, sem var andvígur, hvers-
kyns ruddaskap.
En í rauninni var ekki svo ýkja
mikill skaði skeður. Kvikmynda-
félagið, sem yfir öllum vakti, setti
á svið bifreiðaslys. Morgunblöðin
kunngjörðu, að við Lili hefðum
slasazt, þegar við renndum bílnum
okkar á múrvegg til að koma í
veg fyrir að aka yfir kött. í Hróa
Hetti voru bara endurtökur án
mín þennan hálfa mánuð. sem ég
var fjarverandi.
Læknirinn sagði, að Lili væri
þegar farin að kalla á mig að
koma til hennar.
Eftir fjórtán daga spítalavist
voru saumarnir átján á hausnum
á mér grónir.
Dr. Frank Nolan, bezta sál, skír
skotaði til mín:
— Konan þín er alltaf að spyrja
um þig. Hvers vegna ferðu ekki
og talar við hana.
— Hvað þá? Og fleiri göt á haus
inn. Eg vil aldrei framar tala við
hana. Já, hana eða nokkra aðra
konu yfirleitt. Sérstaklega þessar
viðkvæmu, hörundsáru, sem eru
líklegar til ofbeldis og stórvand-
ræða.
— Þú mátt alls ekki hafa þessa
skoðun á öllu kvenfólki.
— Jú, svo sannarlega
Eg var komin á þá skoðun, að
styrjöldin hefði þegar gengið of
j langt. Þegar ég lamdi hana, myrti
| ég ást okkar. Hún hafði komið
mér til þess, en mér féll það
ekkert betur þess vegna.
Engu að síður gekk ég inn í
! svefnherbergið hennar. Þarna lá
j hún eins og dúkka á hvítum kodd
I anum. Hárið var greitt á fegursta
j hátt. Eg leit á hana og var órótt
innanbrjósts. Hún var beinlínis
' unaðsleg. Eg nálgaðist rúmið og
,stóð grafkyrr og stífur, hafði ekki
hugmynd um, hvað ég ætti að
segja
Hún leit upp með grátviprur um
munninn. Tárin stóðu í dökkum
augum hennar.
— Hvernig — hvernlg — hugsa
sér! ... þú ... hvernig gaztu gert
mér þetta?
Eg stamaði:
— Gert hvað?
— Tönnina, svaraði Lili. Hvern-
ing gaztu lamið mjg?
Við sættumst, auðvitað, en ég
géifði mér það ljóst, að hefði ein-
hver ást verið milli okkar, þá væri
hún stórlöskuð, kannske að eilífu
eyðilögð.
Stundum dettur mér í hug, 'að
við Lili höfum verið lík að einu
leyti. Það er möguleiki, að hún
hafi að ýmsu leyti haft andúð á
karlmönnum, á sama hátt og ég
hafi að ýmsu leyti haft á kven-
fólki. Við tvö saman gátum að-
eins orðið fölsk nóta, hvað snerti
samband okkar fyrr og síðar.
(Framh. í næsta blaði)
Athugið!
Greinar, sem birtast
eiga í blaðinu, þurfa
að hafa borizt fyrir
mánudagskvöld
í síðasta lagi.
Ný Vikutíðindi